آکادمی ارتباطات

🎯 چطور آموزش کودکان به سرچشمۀ همۀ مشکلات فرهنگی امروز تبدیل شد؟

🔴 در اواخر قرن نوزدهم، جنبش‌های سیاسی، سرمایه‌گذارانِ تجددگرا و انواع و اقسام روشن‌فکران به این باور رسیدند که این دنیا، که به‌سرعت در حال تغییر است، نیازمند تغییراتی در شیوۀ تعلیم و تربیت کودکان است. به‌زعم آن‌ها، دنیای جدید به انسان‌های جدید نیاز داشت و جوانان برای اینکه واقعاً مدرن شوند، باید از سنت‌های گذشته فاصله می‌گرفتند، هنجارهای اخلاقیِ کهنه را کنار می‌گذاشتند و ارزش‌های «علمی» را جایش می‌نشاندند. بدین‌ترتیب، آدم‌هایی از گرایش‌های سیاسی مختلف مجذوبِ پروژه‌ای شدند که هدفش آزادسازی کودکان از خرافات و رسوم گذشته بود.

🔴 در دهه‌های نخست قرن بیستم، جنبش‌های سیاسی معمولاً چشم امیدشان به شخصیتی موسوم به «انسان جدید» بود. این شخصیت قرار بود، با سرشتی که به تحریف‌ها و خرافات گذشته آلوده نشده، جامعه را متحول یا احیا کند.

🔴 از رهبران انقلاب‌های سوسیالیستی، تا جنبش‌های راست افراطی و فاشیستی مجذوب افسانۀ «انسان جدید» شدند. فاشیست‌ها این «انسان جدید» را تنومند، سرسخت، پرنیرو و متعهد تصور می‌کردند. آدولف هیتلر او را «ورزیده و خوش‌اندام، سریع همچون سگ تازی، مقاوم مثل چرم و سخت مثل فولاد کروپ» توصیف می‌کرد. و تروتسکی از «ابرانسانی» سخن می‌گفت که بر احساسات خویش مسلط خواهد شد و غرایزش را تا بلندای آگاهی تعالی خواهد بخشید و گسترۀ اراده‌اش گونۀ زیستی جدیدی را ایجاد خواهد کرد که از لحاظ اجتماعی والاتر است.

🔴 چشم‌انداز آرمانشهری به آموزش کودکان برای تبدیل‌کردنشان به «ابرانسان» منحصر به ایدئولوگ‌های افراطی نبود، لیبرال‌ها، سوسیال‌لیبرال‌ها، علم‌گرایان و ترقی‌خواهان هم در آن سهم بسزایی داشتند، اما وقتی به اواخر قرن گذشته نزدیک می‌شویم، روان‌شناسان به دست‌اندرکاران اصلی آن تبدیل می‌شوند.

🔴 روان‌شناسان حداقل از سال‌های دهۀ هشتاد به این سو، پروژۀ «مهندسی اخلاقی» عظیمی را راه انداختند که هدف از آن «تغییر نگرش‌های فردی منسوخ» بود. برخلاف گذشته که کودکان در فرایند «جامعه‌پذیری» ارزش‌های رایج در جامعه‌شان را می‌آموختند، حالا روان‌شناس‌ها می‌خواستند ارزش‌های «درست» را در ذهن آن‌ها جای دهند که معمولاً در جامعه رایج نبودند، اما گمان می‌رفت که اگر رایج شوند، جامعه را به جای بهتری تبدیل خواهند کرد. چیزهایی مثل برابری جنسیتی، مخالفت با تبعیض نژادی یا محیط‌زیست‌گرایی. آن‌ها اسم این کار را «آگاهی‌بخشی» گذاشته بودند.

🔴 در سال‌های اخیر حکومت‌ها، شرکت‌های تکنولوژیک و نهادهای فراملی، مثل صندوق بین‌المللی پول به این جریان «آگاهی‌بخشی» پیوسته‌اند و کارزاری قدرتمند علیه هنجارهای فرهنگی غالب به راه انداخته‌اند.

🔴 معلوم نیست که آیا تلاش‌ها برای «آگاهی‌بخشی» به نتیجۀ دلخواهشان خواهند رسید یا نه، اما یک چیز روشن است: این پروژۀ مهندسی اخلاقی، فرایند طبیعی انتقال فرهنگی را مختل کرده است و سردرگمی عظیمی برای نسل‌های جدید به بار آورده است. جنگ‌های فرهنگی، هویت‌طلبی‌های خشونت‌بار و بحث‌های بی‌پایان دربارۀ همه‌چیز از دستاوردهای این پروژه بوده است. مهندسان اخلاقی امروزی شاید همواره دم از آگاهی‌افزایی بزنند، اما ظاهراً به‌طرز دردناکی مدهوشِ ایدئولوژیِ بدون نامی هستند که تعارضات فرهنگی را حل نمی‌کند، بلکه به آن دامن می‌زند.


📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «تعيين‌کننده‌ترين سؤال فرهنگی قرن اين است: در مهدکودک‌ها چه بايد آموزش داد؟» که در بیست‌وسومین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ ۳ مرداد ۱۴۰۱ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ فرانک فورِدی است و علیرضا شفیعی‌نسب آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخه کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/u68476
🆔 @commac

تلویزیون ایتالیا به «بلندگوی» دولت تبدیل شده است

شورای سیاستگذاری شبکه رادیو و تلویزیونیRAI ایتالیا تصمیم گرفته است که وقتی به مسایل کشور اشاره می‌کند، به هیات دولت اجازه دهد که در برنامه‌های خود بدون هیچ محدودیت زمانی و هیچ مخالفی شرکت کنند. خبرنگاران و مجریان برنامه‌های خبری شبکه‌های اصلی در یازدهم آوریل برنامه‌های خبری خود را متوقف کردند تا بیانیه اتحادیه روزنامه‌نگاران این شبکه را بخوانند. این بیانیه، سیاست جدید شبکه را توضیح داده و آن را محکوم کرده و RAI را «بلندگوی» دولت خوانده است. فدراسیون بین‌المللی و اروپایی روزنامه‌نگاران (IFJ-EFJ) و اتحادیه ملی رسانه‌های ایتالیایی (FNSI)استفاده تبلیغاتی از سرویس‌های اطلاع‌رسانی عمومی را محکوم کردند و از RAI خواستند که اصول اصلی اخلاق روزنامه‌نگاری را رعایت کند: «ما با روزنامه‌نگاران RAI اعلام همبستگی می‌کنیم و به سیاستگذاران این شبکه یادآوری می‌کنیم که اصول اساسی روزنامه‌نگاری را رعایت کنند. ما از شورای سیاستگذاری RAI می‌خواهیم که در تصمیم خود تجدیدنظر کند و اجازه دهد که اطلاعات شفاف و گوناگون با رعایت اصول متقابل و منافع عمومی منتشر شوند.»

در بیانیه روزنامه‌نگاران این شبکه آمده است: «این شیوه سیاستگذاری، نقض منشور اخلاقی روزنامه‌نگاری است. روزنامه‌نگاران باید سوالاتی حتی ناخوشایند بپرسند و صحت آنچه گفته شده را بررسی کنند، و این از ما دریغ شده است.
فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران
🆔 @commac

.
🎯چرا زندگی فقرا با توصیه‌هایی مثل «خودت را باور کن» بهتر نمی‌شود؟


🔴 چطور می‌توانید زندگی‌تان را بهتر کنید؟ جواب به این سوال، طبق فرهنگ رایج در زمانۀ ما، با این عبارت شروع می‌شود: «باید خودمان را باور داشته باشیم» بعدش هم نوبت به این موارد می‌رسد: بر اهدافمان تمرکز کنیم، فعال و تلاشگر باشیم و از روابط اجتماعی‌مان بهترین استفاده را بکنیم. این راه‌حل یک مشکل مشخص دارد: روی کسانی که بیش از همه نیاز دارند که زندگی‌شان را بهتر کنند، جواب نمی‌دهد. به عبارت روشن‌تر: تحقیقات متعدد نشان می‌دهد که فقرا و بیکاران موفق نمی‌شوند با باورکردن خود و توانایی‌هایشان وضع زندگی‌شان را تغییر دهند. چرا؟

🔴 در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ میلادی، باور بر این بود که آن‌هایی که در «دام فقر» افتاده‌اند نقص‌هایی اخلاقی‌ دارند: دلشان نمی‌خواهد کار کنند و ترجیح می‌دهند به کمک‌های دیگران تکیه کنند.

🔴 بر اساس همین استدلال، برنامۀ آموزشی مفصلی طراحی شد تا به فقرا آموزش دهد که «ذهنیت فقر» را کنار بگذارند. این برنامه‌ها پیش‌فرض می‌گرفتند که «همه قادرند تصمیم بگیرند چطور موانع گریزناپذیر و چالش‌های پیش رویشان را ادراک کرده و به آن‌ پاسخ دهند». تهیدستان قرار بود درک کنند که ذهنیت‌ها سیال‌اند و برخی از آن‌ها بهتر از بقیه‌اند؛ مثلاً خودباوری و متعهدماندن به برنامه‌های بلندمدت، کنترل درونی آن‌ها را افزایش داده و در طولانی مدت، باعث افزایش درآمد و بالارفتن سلامت و کیفیت زندگی آن‌ها خواهد شد.

🔴 بااین‌حال، جنیفر اسکفیگتون، روان‌شناس اجتماعی مدرسۀ اقتصادی لندن، می‌گوید: «یک مشکل وجود دارد: ذهنیت‌ها سیال نیستند». آن‌ها در شرایط خاصی در طول زندگی ایجاد می‌شوند و تغییر ارادی آن‌ها ممکن نیست.

🔴 اسکفیگتون راجع به این تحقیق می‌کند که بافت‌ اجتماعی چطور بر نحوۀ اندیشیدن ما اثر می‌گذارد، مثلاً آنچه به ظاهر ذهنیت سیال است، درواقع، محصول نیروهای اجتماعی است که به شیو‌ه‌هایی ظریف عمل می‌کند. فقرا را در نظر بگیرید: برای کسانی که درآمدشان خیلی کم است، یکی از پررنگ‌ترین جنبه‌های محیطْ کمیابی است: نداشتن پول کافی برای برآورده‌کردن نیازهای روزمره. علاوه بر کمیابی، ممکن است منابع در طول زمان بی‌ثبات باشد: درآمد در این هفته پیش‌بینی‌کنندۀ درآمد هفتۀ بعد نیست. کمیابی و بی‌ثباتی محور درک آن‌ها از جهان است.

🔴 محیطی که ویژگی آن کمیابی و بی‌ثباتی است، ذهنیت بی‌قدرتی و استیصال را در فرد نهادینه می‌کند و از قضا، این ذهنیت به تهیدستان کمک می‌کند تا به شیوۀ کارامدتری با حاشیه‌نشینی و طردشدگی خود سازگار شوند.

🔴 بی‌ثباتی باعث می‌شود تمرکز فرد شدیداً به مقابله با تهدیدات اینجا و اکنون معطوف شود. در این حالت، توصیه‌هایی همچون «ذهنت را باز نگه دار» یا «بزرگ فکر کن» انتزاعی و خطرناک به شمار می‌آید. افرادی که در حاشیه قرار دارند احتیاجی به مربی خودیاری ندارند، بلکه نیاز به اقداماتی دارند که محرومیت، بی‌ثباتی مالی و بی‌ارزشی اجتماعیِ تحمیل‌شده به آن‌ها را مرتفع کند. بنابراین قبل از اینکه برای کسانی که در سختی هستند شیوۀ تفکر خاصی را تجویز کنیم، بهتر است نگاهی انتقادی داشته باشیم و از خودمان بپرسیم: از کجا معلوم این شیوۀ تفکر برای همه مفید باشد؟

🔴 به آخرین باری فکر کنید که خودتان را به‌خاطر چیزی که خارج از کنترلتان بوده سرزنش کرده‌اید، از هرچیزی که حالتان را خراب می‌کرده رو برگردانده‌اید، یا برای استفادۀ بهینه از زمان دچار وسواس فکری شده‌اید، همۀ ما درگیر این مسائل ذهنی هستیم، و خودمان را شرطی می‌کنیم تا با خواسته‌های بازار هماهنگ شویم. ولی داده‌ها نشان می‌دهند این شیوۀ تفکر باعث می‌شود فقیران را به‌خاطر فقرشان سرزنش کنیم، و با مداخلاتی که به‌قصد حمایت از آن‌ها انجام می‌شوند مخالفت کنیم و، در عوض، از تغییر ذهنیت فردی و الگوهای رفتاری حمایت کنیم.


📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «چرا نباید از فقرا بخواهیم مثبت‌نگر باشند؟». این مطلب در تاریخ ۱۵ تیر ۱۴۰۱ در وب‌سایت ترجمان بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ جنیفر شیهی‌ـ ‌اسکفینگتون است و محمدحسن شریفیان آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخه کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌  ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/s75842
🆔 @commac

💢چطور با کودکان در مورد جنگ و درگیری صحبت کنیم؟
اگر در کشوری زندگی می‌کنید که خبرهای مربوط به جنگ و درگیری زیاد است و فرزند شما خواسته و ناخواسته در معرض آنها قرار می‌گیرد ابتدا این ویدیو را ببینید و سپس با او صحبت کنید.
این ویدیو بر اساس توصیه‌های یونیسف تهیه شده است.
‏ https://www.youtube.com/watch?v=sHhArZQ07Sw
@BBCPersian⠀

☑️ @commac

🎯 گفت‌وگوی خوب چیزی است شبیه عشق

🔴 یکی از شگفت‌انگیزترین اکتشافات روانکاوی این است که صحبت‌کردن می‌تواند شفابخش باشد. فروید، پدر روانکاوی فرضش این بود که اگر انسان‌ها بدون هیچ قیدوبندی حرف بزنند -چیزی که اسمش را تداعی آزاد گذاشته بود- در نهایت منشأ مشکلات و علاج بیماری‌های روانی خود را پیدا خواهد کرد. بسیاری از نظریه‌های فروید تاکنون رد شده‌اند، اما «صحبت‌درمانی» هنوز به‌عنوان درمانی مؤثر برای اضطراب عمومی یا مشکلات روانی شدیدتر توصیه می‌شود. چه چیزی در حرف‌زدن با دیگران نهفته است که اینقدر بر ما تأثیر می‌گذارد؟

🔴 بسیاری از مردم هنوز باور ندارند که گفتگو یکی از نیازهای حیاتی ماست، شاید به این دلیل که از گفت‌وگوهای خوب یا مکفی محروم بوده‌اند.

🔴 گفت‌وگو ما را به «دیگران» پیوند می‌زند و اجازه می‌دهد تا کمبودهای خودمان را با درآمیختن با آن‌ها پر کنیم. استقبال از پیوند با کسانی که متفاوت از ما هستند، اساس یک گفتگوی خوب است. گفتگو به ما کمک می‌کند تا با ترس انسانی خود از چیزهای غیرمنتظره و متغیر مقابله کنیم و به ما این امکان را می‌دهد که عدمِ‌قطعیت و بلاتکلیفی و پایانِ باز داشتن را در محیطی امن تمرین کنیم؛ فی‌البداهه‌بودن و آزمون‌وخطا را تمرین کنیم؛ از عقاید سفت‌وسختِ خود روی گردانیم. گفت‌وگوی مداوم با دوستی که با ما مخالفت می‌ورزد بهترین پادزهر قطعیت است.

🔴 سیسرو، وکیل و سخنور قرن اول پیش از میلاد، نوشته است: «چه چیزی می تواند لذت‌بخش‌تر از این باشد که کسی را داشته باشی که بتوانی همه‌چیز را با همان اعتماد کامل که به خودت داری به او بگویی؟»

🔴 فقط گفت‌وگو با دوستان هم‌نظر و معتمد نیست که برای ما سودمند است، رقیبان نیرومند که با استدلال‌های جاندار ما را به چالش می‌کشند نیز به همان اندازه می‌توانند گفتگوهایی لذت‌بخش و مفید رقم بزنند. آخیل رید عمار، در کتاب جدیدی به اسم کلماتی که ما را ساختند، می‌گوید: گفت‌وگوهای صریح و واکاوانه در شکل‌گیری انقلاب آمریکا و موفقیت آن سهمی بسزا داشت. عمار استدلال می‌کند که بریتانیایی‌ها در جنگ شکست خوردند چون جُرج سوم اهل گوش‌دادن به رعایای آمریکایی خود نبود، چه رسد به گفت‌وگوی با آن‌ها.

🔴 گفتگو ماهیتاً بداهه است،و همیشه وجوهی نو و غیرمنتظره از خود شخص را به منصۀ ظهور می‌رساند. به همین دلیل است که هنگام گفتگو با دیگران معمولاً چیزهای جدیدی دربارۀ خودمان کشف می‌کنیم.

🔴 می‌توان گفت که در جریان گفت‌وگو فاصلۀ بین خود و دیگری موقتاً از بین می‌رود، دقیقاً همان اتفاقی که در یک رابطۀ عشقی رخ می‌دهد. در یک مکالمۀ خوب و مؤثر، گاهی سخت است که به یاد بیاوریم چه کسی چه گفته است، حتی در مواردی که طرفین در نگاه به مسائل بسیار متفاوت از هم هستند و ظاهراً در دو جهت مخالف هم ایستاده‌اند. نویسنده‌ای به نام میلتون رایت، در کتاب خود، هنر مکالمه، می‌گوید: «اگر … بتوانی خودت را فراموش کنی، آنگاه عمیق‌ترین راز هنر گفت‌وگوی خوب را آموخته‌ای».


📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «گفت‌و‌گو لذت بی‌پایان است» که در بیست‌ونهمین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ  ۵ اسفند ۱۴۰۲ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ پائولا مارانتز کوهن است و نیره احمدی آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخه کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/e46816
✅ @commac