فیلمها و فیلمسازان منتقد و نادیده گرفتن آنها تنها راهکار متولیان جشن/جشنواره و مدیران سینمایی برای پنهانسازی شکاف رو به گسترش مردم و حاکمیت نبوده و نیست. سرمایهگذاری مدیران روی واژهسازیهایی که هم امکان زد و بندهای مالی بخش بهظاهر خصوصی را در عرصه سینما فراهم کند و هم نمایشی از آرام بودن وضعیت ارائه دهد یکی دیگر از تمهیدات رایج برای پنهانسازی این شکاف است. عنوان «فاخر» که احتمالاً معادلی برای واژه «لاکچری» نزد بورژوازی مستغلات است در چنین وضعیتی در سینما زاده میشود تا گردش سرمایههای نوپا را در این عرصه توجیه کند. اما به خطا رفتهایم اگر خدمات سینماگران/هنرمندان به قدرتمندان را فقط در شست و شوی ثروت نامشروع بدانیم. واقعیت آن است که امروزه حضور طیف گسترده نیروهای قدر قدرت در عرصه هنر/سینما مانع از آن میشود که بتوانیم بهراحتی منافع آنها را دستهبندی کنیم. اما شاید در کنار نقشی که هنر/سینما در گردش ثروت و شستن پول برای قدر قدرتان دارد، مهندسی اجتماعی و کنترل اخلاق عمومی مهمترین جنبه تسهیل گری باشد که هنرمندان/سینماگران، مستقیم یا غیرمستقیم برای نهادهای نظامی-انتظامی که به سرمایهگذاری در هنر روی آوردهاند انجام میدهند.
بهاینترتیب میتوان گفت نگاه امیدوار حامیان خوشطینت جشن/جشنواره فجر به تغییر از طریق هنر/سینما، آنهم در فضای حاکم بر چنین جشنوارهای ناشی از نادیدهگیری پارهای از مهمترین بدیهیات است. امروزه درک دوگانه مردم-حاکمیت در عرصه سینما نیاز به تحلیل اختگی فیلمها و میزان فاخر بودن آنها ندارد. دیوارهای همان بهاصطلاح کاخ جشنواره گویای وضعیت است. در بیرون دیوارها این ناظمان امنیت اخلاقی هستند که یادآوریمان میکنند که به کدام جغرافیا تعلق داریم و در داخل کاخ این فیگورهای مُلبس هستند که قدمزنان روی فرش قرمز ورود شما راه به جهان در خود تنیده هنرِ حکومتی خیرمقدم میگویند. کاری که در حال حاضر تحریم جشن/جشنواره میکند ایستادن در جایی بین دو فضا و تن ندادن به افسون جهان خیالی است؛ استراتژی که شاید بتواند جهانِ خیالیِ خیالپردازان را از مفهوم تهی کند.
بهاینترتیب میتوان گفت نگاه امیدوار حامیان خوشطینت جشن/جشنواره فجر به تغییر از طریق هنر/سینما، آنهم در فضای حاکم بر چنین جشنوارهای ناشی از نادیدهگیری پارهای از مهمترین بدیهیات است. امروزه درک دوگانه مردم-حاکمیت در عرصه سینما نیاز به تحلیل اختگی فیلمها و میزان فاخر بودن آنها ندارد. دیوارهای همان بهاصطلاح کاخ جشنواره گویای وضعیت است. در بیرون دیوارها این ناظمان امنیت اخلاقی هستند که یادآوریمان میکنند که به کدام جغرافیا تعلق داریم و در داخل کاخ این فیگورهای مُلبس هستند که قدمزنان روی فرش قرمز ورود شما راه به جهان در خود تنیده هنرِ حکومتی خیرمقدم میگویند. کاری که در حال حاضر تحریم جشن/جشنواره میکند ایستادن در جایی بین دو فضا و تن ندادن به افسون جهان خیالی است؛ استراتژی که شاید بتواند جهانِ خیالیِ خیالپردازان را از مفهوم تهی کند.