دومین چیز لازم انرژی است. حتی اگر هرگز به آن فکر نکرده باشیم، همه ما می‌دانیم انرژی که هرروز با آن مواجه می‌شویم چیست؟ به خورشید نگاه کنید و آن را روی صورت خود حس کنید: انرژی تولید شده ستاره‌ای که با ما یکصدو پنجاه میلیون کیلومتر فاصله دارد. انرژی، کل عالم را پر کرده است و محرک فرآیندهایی است که آن را مکانی پویا و دائماً در حال تغییر می‌کنند. پس ماده داریم و انرژی داریم. سومین چیزی که برای خلق کیهان لازم داریم فضا است. کلی فضا. خیلی صفات را می‌توان به عالم اطلاق کرد؛ شگفت‌انگیز، زیبا، خشن، ولی یک صفت را نمی‌توان در مورد آن به کار برد: تنگ. هرجا نگاه کنیم فضا می‌بینیم، بازهم فضا و بازهم فضا. کشیده شده به هرسو. آدم را به سرگیجه می‌اندازد. خب این همه ماده و انرژی و فضا از کجا می‌تواند آمده باشد؟ تا قرن بیستم اصلاً نظری نداشتیم.

جواب از بصیرت یک‌نفر برخاست. شاید برجسته‌ترین دانشمند تاریخ. نامش آلبرت آینشتاین بود. متاسفانه هرگز او را ندیدم چون وقتی مرد فقط سیزده سال داشتم آینشتاین متوجه موضوعی خارق‌العاده شد: این‌که دوتا از چیزهای اصلی که برای ایجاد عالم لازم است، یعنی ماده و انرژی، اساساً یک چیز هستند؛ مثل دو روی یک سکه. معنی ساده معادله‌ی معروفش یعنی E = mc2 این است که ماده را می‌توان شکلی از انرژی دانست و بالعکس. پس به‌جای سه سازنده، حال می‌توانیم بگوئیم عالم فقط دو سازنده دارد: انرژی و فضا. این‌همه انرژی و فضا از کجا آمده؟ جواب پس از چند دهه تلاش دانشمندان پیدا شد: فضا و انرژی خلق‌الساعه هنگام واقعه‌ای که اکنون به آن مه‌بانگ می‌گوئیم اختراع شد.