حدود ۴۰ سالگی رو که رد می‌کنیم گاهی به بازاندیشی درباره سرمایه‌ها و داشته‌هامون مشغول میشیم و می‌پرسیم ثمره عمرمون چی بوده، بهترین چیزی که جمع کردیم چی بوده... مدرک دانشگاهی؟ پول؟ اعتبار اجتماعی؟ شغل؟... به کدومش میشه تکیه کرد؟

در اوقاتی و در مقاطعی از عمرمون ارزش بعضی چیزها کم میشه و چیزهایی دیگه برجسته و باارزش میشن. چیزها و سرمایه‌ها همینطور در نگاه ما بی‌ارزش و باارزش میشن. اما از ۴۰ سالگی به بعد انگار آرام آرام ارزشمندی‌های واقعی خودشون رو نشون میدن، حتی اگر سالها پیش فراموش شده باشند.
یکی از مهمترینِ این سرمایه‌ها، دوستانی هستند که بخشی از خاطرات ما رو ساختن. همونایی که اگر جایی در مشکلی گیر بکنیم، اولین کسانی هستند که به‌یاد میاریم تا باهاشون تماس بگیریم و خیالمون راحته که صمیمانه میان کمک‌مون.
یکی از این چیزها و سرمایه‌ها، پدره. پدر همیشه مهمه ولی گاهی در اولویت پیدا کردن چیزهای دیگه مثل تحصیل یا شغل یا درآمد، ممکنه عقب‌تر رفته باشه. اما به‌ناگاه در میان‌سالی در سنجش سرمایه‌ها میاد و در ردیف‌های اول قرار میگیره. انگار تازه متوجه میشین که داشتن و بودن پدر چه سرمایه بزرگیه. بعد حسرتها شروع میشه. حسرت اینکه به خاطر تحصیل و شغل و پول و چیزهای دیگه فرصت بیشتر زندگی کردن با پدر و مادر رو از دست دادی...
خدا سايه پدرهامون رو بر سرمون نگه داره🤲

➕️ @yaminpour