حمید رسایی

.

🔰در حسرت مسوولیت‌پذیری مسوولان!/ بخش دوم و پایانی

https://t.me/www_rasaee_ir/21582

🔸نقدی بر یک طنز تلخ در سیاست این روزهای کشور

✍ یادداشت سردبیر

🔹دولتمرد باید بداند دهها بردار مخالف او وجود دارد و با تدبیر و عقلانیت باید بردارهای منفی را کم اثر یا خنثی کند نه اینکه راجع به آنها سخنرانی کند و با گفتاردرمانی و جلسه بازی، اوقات بگذراند و از شورایی به شورایی پرتاب شود و با عبور سریع از خط ویژه، از همایشی به همایشی دیگر برای نمایشی دیگر برود و در سمینارها و سمیناهارها خاطره بگوید.

🔹پاسخگو نبودن و متعهد نبودن و لوس بودن موجب می‌شود که واقعیت‌ها وارونه دیده شوند و امر بر خود افراد مشتبه شود که خیلی موفقند! و یا دیگران هیچ کاری نکرده اند و ایشان فقط کار میکند! لوس بودن دولتمرد، بسیاری از دستاوردهای قبلی کشور را به باد میدهد، به عنوان مثال، بزرگ‌ترین و سخاوتمندانه‌ترین سیاست توزیع انرژی در تاریخ جهان، که در قالب خطوط گسترده برق، لوله‌های گاز و تأمین بنزین دولتی، که بازدهی یک برنامه ملی پس از نیم قرن تلاش شبانه‌روزی است، با متعهد نبودن برخی دولتمردان به گونه‌ای به ضد ماهیت اجتماعی خود تبدیل شده که به جای افتخار به آن توسط مردم، به عنوان یک بحران جدید بروز کرده و نارضایتی تولید کرده و حالا که بحران رخ داده، برخی برای رفع آن فقط سخنرانی میکنند!

🔹کشوری که تلاش کرده در خلیج فارس با فناوری و سرمایه نامحدود آمریکا و اروپا رقابت کند و پس از سی سال مسابقه، مثلاً در برداشت از ابرمخزن پارس جنوبی از رقبای قدرتمند خود پیشی بگیرد، وقتی کارش به لوس‌بازی برسد، با این گزاره‌ی برساختی و عجیب یک دولتمرد مواجه می‌شود که «شمال خلیج فارس از جنوب آن عقب افتاده است». گویی نیاز است روشن شود که ورزشکاری که در کوه ۵۰۰ متر صعود کرده، از تاجری که با بالگرد به قله رسیده، کوهنوردتر است. دولتمردی که متوجه موقعیتی که در آن قرارگرفته نیست، با یک بی انصافی آشکار به دهه ها خدمات دولتهای قبلی، وضعیت زابل را بدتر از پنجاه سال قبل آن معرفی می‌کند!

🔹مدیریت عالمانه و کشورداری عازمانه یعنی اینکه "نگذاری آب در دل مردم تکان بخورد" و این مطلب، البته به معنی جاروکردن خاکروبه زیر فرش و کتمان مسئله و سفیدنمایی الکی و عدم صداقت با مردم نیست، بلکه به معنی قامت راست کردن و کمر همت بستن برای حل فوری و پایدار مسئله است چونان یک قهرمان؛ و البته هر زمان که لازم شد با مردم سخن میگوید و مردم را برای حل یک مساله مشخص فراخوان میدهد و به یاری میگیرد (نظیر کار موفق امام در دفاع مقدس).

🔹نهایت تلاش و انتهای خواست برخی سیاست‌مداران این هدف کودکانه است که اعلام کرده باشد تقصیر من نیست، من نبودم، او بود، اما او گویی نمی داند که دولتمرد، اساسا و اصلاً چون بحرانی وجود دارد پا به میدان می‌گذارد و دعوت به کار ملی می‌شود. پرواضح است که دولتمرد تراز نباید دلهره بگیرد و نباید دلهره منتقل کند و باید به همه آرامش بدهد، او که خودش دلهره خلق می‌کند و منفی بافی افراطی می‌کند و مثل شومن ها رفتار می‌کند، یک عوام ضدّقهرمان است نه یک قهرمان محبوب. به همین دلیل فقط قهرمان‌های شجاع و آگاه و صبور و مسوولیت پذیرحق دارند و بایست وارد سیاست و قدرت شوند و کسی که سماحت و سعه صدر ندارد نباید مسولیت ملی و ارشد بپذیرد.

🔹در طبقه بندی حکمرانی وبر (سنتی، کاریزماتیک و عقلانی) این گونه توصیف پدرانه، حکومت در قالب نظام های کاریزماتیک طبقه بندی می شود که در آن مدیر اجرایی حکومت و دولتمرد به عنوان یک پدر با ابهت و جذاب است که البته نقاط مثبت و گاهی منفی دارد و البته این طبقه بندی، منافاتی با نظام های عقلانی که بر اساس کنترل قوای سه گانه و مسئولیت و پاسخ گویی حاکمان و نقش شهروندان در اداره کشور و اهمیت جایگاه رسانه ها در کنترل فساد تعریف می شود ندارد و میتوان و باید از مثبتات هر دو مدل استفاده کرد.

🔹کاش روزی برسد که کسانی که در تریبون ها و شوراهای عالی "باید و نباید" می‌گویند بدانند که خودشان "مخاطب اصلی و اول" همان بایدها و نبایدها هستند.

🔺به کانال هفته‌نامه ۹دی بپیوندید🔻 http://t.me/www_9day_ir

.

🔰در حسرت مسوولیت‌پذیری مسوولان!/ بخش اول

🔸نقدی بر یک طنز تلخ در سیاست این روزهای کشور

✍ یادداشت سردبیر

🔹حرف اصلی و تیز و غلیظ این یادداشت را همین اول بگویم: کشور ما، دولتمرد سیاست ورز مسوولیت پذیر می‌خواهد نه سخنران غرغرو که مثل یک شوهرعمه پیر در یک جمع فامیلی مشکلات را با زبان عرفی و بذله گویی بازخوانی و لیست میکند.

🔹امیرالمومنین فرمود در راس هر کاری کسی را بگذارید که" لا یتشتت علیه کثیرها و لایقهره کبیرها" شلوغی و کثرت امور او را متشتت نکند و به هم نریزد و بزرگی کار اورا مقهور نکند.
نگاه به آمد و شد رجال و دولتمردان در تاریخ معاصر نشان می‌دهد قهرمانان ملی و محبوب از دل کتاب‌ها، روزنامه‌ها و تمجید این‌ و آن خلق نمی‌شوند، بلکه قهرمان ها از میان بحران و در دل میدان و در وسط پدیده های واقعی و مسائل میدانی جامعه متولد می‌شوند. گویی بحران، زهدان قهرمان بوده و او را می‌زاید.

🔹مثل امیرکبیر در بحران سیاسی و ارضی با روسیه و عثمانی، مدرس دربرابر استبداد پهلوی اول، تختی در سیاهی فقر تهران، خرازی و باکری و همت و متوسلیان در مقابله با رژیم بعث، محسن حججی در برابر داعش و همین‌طور رییسی و حاج‌قاسم و ابومهدی و سیدحسن و سنوار در میانه بحرانهای زمانه خود.

🔹کارویژه و کارکرد قهرمان، کنش و واکنش و تراکنش با بحران و در بحران است نه روایت محض آن بحران. دولتمرد مسوول و مسوولیت پذیر که می‌فهمد پا در چه عرصه ای گذاشته مثل پیرمردهای نشسته در پارکهای سرکوچه مرثیه‌سرایی نمی‌کند، گلایه‌ پیشه نیست، نقالی و پرد‌ه‌خوانی شاخص فلاکت، تورم و ناترازی نمی‌کند، غرغر نمی‌کند که پول نداریم و بدبختیم، حرفهای کارشناسان دور و برش را زود باور نمی‌کند و خودش یک کارشناس ارشد است.

🔹مدتی است که اغلب سیاست‌مداران ما دیگر شمایل قهرمان و تصویر پهلوان و شاکله مرد بحران ندارند و به جای دل‌آرامی دادن به مردم، بیش‌نمایی بحران و ضریب دادن به مشکلات را در ذهن مردم سرازیر می‌کنند تا هر مساله ساده ای را که حل کردند، ده برابر به مروم بفروشند، به تعبیری عرصه‌ی سیاست ایران به لوسی و ننر بازی و بی تعهدی گراییده است.

🔹پدری را در نظر بگیرید که در چالش‌های زندگی، به جای حل مسئله خانواده، ناله سر دهد و مثل بچه ها جیغ بکشد، وقتی از خرابی تأسیسات منزل آگاه شد در پاسخ گریه کند، در دیرکرد اقساط همه را جمع کند و به سر و صورت خود بزند. برای خرید مایحتاج، واویلا بگوید. برای مشکلات مختلف فرزندان بگومگو درست کند. دیگر نه این مذکر و جنس نر، پدر است و نه آن مسقّف خانه و نه آن مجموعه، خانواده.

🔹بخش قابل توجهی از سیاست‌مداران و دولتمردان ما نُنُر شده‌اند. راحت فرافکنی میکنند، از مسائلی که خودشان باید حل کنند، روایت منتقدانه میدهند! از جلسه ای به جلسه دیگری میروند و راجع به مشکلات مردم سخنرانی میکنند و کلی گویی می کنند و حرف تکراری می‌زنند و تصور دارند باید مدام از کسری بودجه و ناترازی انرژی و قاچاق مرثیه ببافند و غصه سرایی کنند. این دولتمردان و مجلس نشینان و قضایی مردان شاید تصور می‌کنند بروزات پرابلماتیک در فضای مجازی و سخنرانی و مصاحبه، از آنان چهره‌ای واقع‌بین و مردمی می‌سازد و اگر دردهای مردم را بازخوانی کنند مثلا مردم میگویند که به به،چه آدم فهمیده ای! مثلاً یکی تهدید می‌کند که «نگذارید به مردم بگویم چه شرایطی را در این دوره تحویل گرفته‌ایم!» خوب اگر میدانستی و در قدرت آمدی، که حق نداری غرغر کنی و اگر نمیدانستی چرا مسوولیت پذیرفتی؟!

🔹تصور اینکه کشورداری و کشوربانی و کشورآرایی یعنی یک روزِ آرمانی (و تخیلی) وجود دارد که تمام مسائل حل شده و با هم می‌نشینیم و از رفاه ایجاد شده لذت می‌بریم، شبیه سوء تصور پزشکی است که خیال کند روزی همه‌ی انسان‌ها در سلامت خواهند بود و این پایان همه‌ی بیماری‌هاست یا شبیه سوء فهم نانوایی است که گمان کند روزی باید فرابرسد که همه‌ی محل سیر باشند و دیگر نیاز نباشد نانی بپزد!

🔹به قول فارابی اساساً هرکس در جامعه مسئول رفع چیزی است و حاکم حکیم که با حکمت، حکم میدهد و سیاست‌مدار عاقل، مسئول رفع بحران و مدیر حل مسائلی است که از توان عامه مردم خارج است. برای همین سیاست‌مداران قابل و متعهد و پاسخگو و مسوولیت پذیر، قهرمان ملت خود و پهلوان جامعه خود و همچون پدر خانواده هستند. در مقابل، سیاست‌مدار و دولتمرد لوس و نادان، از بحران گریزان است و از بحران فرار میکند و از فرمان در بحران و فرماندهی در میدان و فرمان داری در سختیها فراری ست و فقط شرایط آرام و آسان و مهیا و هماهنگ را برای فعالیت می‌خواهد.

ادامه در بخش دوم👇
https://t.me/www_rasaee_ir/21583

🔺به کانال هفته‌نامه ۹دی بپیوندید🔻 http://t.me/www_9day_ir

.
♻️ سؤالات نمایندگان از عراقچی درباره اجلاس داووس

https://t.me/www_rasaee_ir/21566

🔰 حمید رسایی: با توجه به تحرکات و مواضع آقای ظریف در اجلاس داووس، وزیر امور خارجه برای پاسخ به این سؤالات باید به مجلس بیاید:

۱. با توجه به اینکه در سال‌های گذشته وزیر خارجه یا وزیر اقتصاد در اجلاس داووس شرکت می‌کردند، علت عدم حضور شما و حضور یک فرد غیر مرتبط با جایگاه غیرقانونی چیست؟

۲. اگر در ملاقات‌های آقای ظریف با مسئولین کشورهای دیگر، مسائل و روابط فی مابین طرح شده، آیا باید این مواضع از طرف فردی که از مجلس رأی اعتماد گرفته مطرح می‌شد یا کسی که مجلس جایگاه وی را غیر قانونی اعلام کرده؟

۳. در کنار ملاقات‌های رسمی، شش جلسه با اندیشکده‌ها پیش‌بینی شده که هویت آن اندیشکده‌ها اعلام نشده! محتوای این مذاکرات چه بوده؟

۴. آیا مواضع آقای ظریف در برنامه‌های اجلاس داووس، مواضع وزارت خارجه است؟ اگر نیست، چرا نسبت به رد آن اعلام موضع نشده است؟

۵. در سفر سازمان ملل رئیس جمهور نیز آقای ظریف ملاقات‌های متعددی داشته است، این دیدارها با چه کسانی و با چه توجیهی بوده و چه مباحثی طرح شده است؟

۶. حضور آقای ظریف در اجلاس داووس و دیگر تحرکات وی حکایت از این می‌کند که وزیر خارجه اصلی از نظر دولت، آقای ظریف است نه آقای عباس عراقچی که از مجلس رأی اعتماد گرفته است.

👈 کانال حمید رسایی: @www_rasaee_ir