کلیدِ روشنایی

👈👈👈ادامۀ پست قبل

ذهن در این فرآیند نقشی حیاتی ایفا می‌کند، پس باید بتوانیم ذهن را به شیوه‌ای کاملاً جدید به‌کار گیریم—یعنی در هماهنگی کامل با بدن و روح.

تأکید بر بدن در این مسیر، امری تصادفی نیست.
ما، به‌عنوان موجوداتی معنوی، در این جهان سه‌بعدی در کالبدی فیزیکی متجلی شده‌ایم.
از این‌رو، بدن نقشی کلیدی در رهایی ما از ذهن بیش‌فعال و ترس‌محور دارد.

برای بیداری حقیقی، نه‌تنها می‌توانیم بلکه باید از ظرفیت‌های بدن بهره بگیریم.

تبلور خودِ معنوی، مستلزم شکل‌گیری مدارهای عصبی و انرژتیک جدید در بدن و مغز است—مدارهایی که جریان انرژی خود اصیل ما را هدایت کنند و امکان درک آن را برای ذهن فراهم سازند.

زندگی کردن در مقام خودِ معنوی، به ایجاد و تقویت این مدارهای ارتباطی و حسی وابسته است، مدارهایی که به ما امکان می‌دهند حقیقت وجودی خود را احساس کرده، در بدن تثبیت کنیم و به فعلیت برسانیم.

گویی هر یک از ما شهری هستیم، و سیستم عصبی ما مانند شبکه‌ی برق آن شهر عمل می‌کند.
در مناطقی که سیم‌کشی وجود ندارد، امکان «دیدن» آنچه در جریان است، برای ما فراهم نیست.
چراغ‌های خیابان در این مناطق خاموش می‌مانند، مگر اینکه آگاهانه انرژی را به آن نواحی هدایت کنیم و آن‌ها را روشن سازیم.
هنگامی که این اتفاق بیفتد، انرژی آگاهانه در آن مسیرها جریان پیدا می‌کند و ما قادر خواهیم بود که آن بخش‌های نادیده را از منظری تازه درک کنیم.

قرار گرفتن در این حالتِ بیداری و روشنایی، در حقیقت بازگشت به ماهیت اصیل ماست.

ذاتِ روح، نور است.
ما، به‌عنوان موجوداتی معنوی، در اصل از انرژی پرتوین و فرکانس بالایی به نام نور ساخته شده‌ایم.

علم امروز تأیید می‌کند که حتی سلول‌های ما نیز هنگام انجام عملکردهای خود، نور منتشر می‌کنند.

تحقیقات نشان داده است که نورون‌های مغز و اعصاب نخاعی هنگام ارسال پیام‌های عصبی، فوتون (ذرات ریز نوری که ساختار اتمی ما را تحت تأثیر قرار می‌دهند) تولید می‌کنند، و این یعنی مغز و بدن ما در حال ارتباط و تبادل اطلاعات از طریق نور هستند.

نور، که درون میکروتوبول‌های بافت‌های بدن هدایت می‌شود، می‌تواند بخش‌های مختلف مغز را سریع‌تر از سیناپس‌های عصبی فعال کند.

این یافته‌ها گواهی بر حقیقت شگفت‌انگیز ما هستند: ما موجوداتی ساخته‌شده از انرژی نورانی هستیم!

دلیل اینکه ما الوهیت خود را درک نمی‌کنیم، این نیست که الهی نیستیم، بلکه این است که مدارهای لازم برای ادراک آن را در اختیار نداریم.

کمبود این مدارها، ظرفیت ما را برای تجربه‌ی ابعاد حقیقی وجودمان محدود می‌کند.

برای اینکه یکپارچگی خود را متبلور سازیم—آن را بشناسیم، احساس کنیم و در زندگی‌مان تجلی بخشیم—باید مدارهای لازم را در سیستم عصبی ایجاد و فعال کنیم تا «تا چراغ و نور درون‌مان را برافروزیم».

https://t.me/thegoldenkey

تبلور، و نه فقط روشن‌بینی، موجب تغییر کوانتومی می‌شود

در فیزیک کوانتوم، پدیده‌ای به نام «جهش کوانتومی» وجود دارد که به توانایی یک اتم—به‌عنوان یکی از بنیادی‌ترین اجزای جهان کوانتومی—برای تغییر آنی جهت خود بدون عبور از حالت سکون اشاره دارد.

در فیزیک کلاسیک، هر جسم متحرک، پیش از تغییر جهت، سرعتش کاهش می‌یابد، در نقطه‌ای به تکانه صفر می‌رسد و سپس به‌آرامی حرکت معکوس خود را آغاز می‌کند. اما در سطح کوانتومی، چنین روندی برقرار نیست. اتم می‌تواند مستقیماً از یک حالت پایدار به حالت پایدار دیگری جهش کند، بی‌آنکه لحظه‌ای به نقطه سکون برسد.

برای درک بهتر این مفهوم، می‌توان آن را با حرکت یک تیله روی شیب تپه مقایسه کرد.
در فیزیک کلاسیک، تیله پس از بالا رفتن، به‌تدریج سرعتش کاهش می‌یابد، در نقطه‌ای متوقف می‌شود و سپس به سمت پایین بازمی‌گردد.
اما در فیزیک کوانتوم، تیله بدون توقف، بلافاصله مسیر خود را معکوس می‌کند، در نقطه‌ای گویی هم‌زمان در دو جهت حرکت می‌کند.
این ویژگی منحصربه‌فرد، همان چیزی است که «جهش کوانتومی» را تعریف می‌کند.

این پدیده، در سطح آگاهی انسان نیز مصداق دارد.
منظر «وجه پیشین خود» و تبلور «خود معنوی» دقیقاً به همین شیوه رخ می‌دهد.
در یک لحظه، می‌توانیم جهان را از منظری کاملاً متفاوت ببینیم و تصمیمات خود را بر اساس آن تنظیم کنیم.

یعنی در واقع همیشه همزمان دو جهت و مسیر بالقوه متفاوت برای نگاه کردن و ادراک واقعیت وجود دارد که به هر کدام که نگاه و آن را دنبال کنیم در واقعیت متجلی می‎شود.
یک مسیر که ما را به خود پیشین و الگوهایی که ساخته‎ایم بازگردانده و ما را در الگوهای گذشته محبوس نگه می‎دارد و مسیر دیگر که در آن خود اصیل و واقعی ما متجلی می‎شود.

این انتخاب کاملاً در اختیار ماست، و جهان کوانتومی، بدون هیچ محدودیتی، از آن پشتیبانی می‌کند.
مهم نیست که تاکنون در چه مسیری گام برداشته‌ایم؛ ما می‌توانیم در یک لحظه جهش کنیم و واقعیت خود را دگرگون سازیم. و همان‌طور که جهش کوانتومی نشان می‌دهد، حتی نیازی به توقف و تأمل طولانی نداریم تا این تغییر مسیر را رقم بزنیم!

ادامه دارد👈👈👈


https://t.me/thegoldenkey

گفته میشه:
ما آنچه را که می‌بینیم باور می‌کنیم،

ولی واقعیت اینه که
ما آنچه را که باور کرده‌ایم، می‌بینیم...


https://t.me/thegoldenkey

ذهن تو ابزاری در دستت است نه بیشتر و نه کمتر،

از آن عاقلانه استفاده کن..

مردم اغلب از نیروی ذهنی‌شان به شکلی استفاده می‌کنند که به نفعشان نیست—یعن با خرج کردن انرژی ذهنی در داستان‌های قربانی‌بودن، کمبود و محدودیت یا با انتقادهای بی‌رحمانه درونی و سخت‌گیری‌های نسبت بی‌پایان به خودشان.

تو می‌توانی از ذهنت به نحوی هوشمندانه‎تر استفاده کنی
و الگوهای انرژی خود را تنها با استفاده از ذهن بازنویسی کنی.

در حقیقت، ذهن و نیت تو قدرتمندترین ابزارهایی هستند که برای کار با سیستم انرژی خود در اختیار داری.

💥تو یک موجود مغناطیسی هستی و می‌توانی با استفاده از ذهن، میدان مغناطیسی خود را تحت تأثیر قرار دهی 💥

https://t.me/thegoldenkey

#نیروی_ادیک (Odic Force)

اصطلاح «نیروهای ادیک» به انرژی‌ای اشاره دارد که نخستین بار توسط بارون کارل فون رایشنباخ، دانشمند قرن نوزدهم، معرفی شد.

او این مفهوم را برای توصیف نوعی انرژی فرضی به‌کار برد که به گفته‌اش با پدیده‌های مغناطیسی، الکتریکی و معنوی ارتباط دارد.

رایشنباخ این انرژی را «نیروی ادیک» نامید و باور داشت که مشابه نیروی حیات یا نیروهای معنوی است که در موجودات زنده جریان دارند.

این نیرو به‌عنوان نوعی انرژی غیرقابل مشاهده و فراتر از تجربه‌های معمول انسان در نظر گرفته می‌شود که می‌تواند با تجارب معنوی، احساسات عمیق و حتی توانایی‌های ماورایی ارتباط داشته باشد.

برخی محققان در حوزه پاراسایکولوژی (ماوراءالطبیعه) این نیرو را به انرژی‌های ظریف و بی‌نهایت پیچیده‌ای نسبت می‌دهند که در مرز علم و عرفان قرار دارند.

در متون معنوی و متافیزیکی، نیروهای ادیک به‌عنوان انرژی‌هایی شناخته می‌شوند که در فرآیندهای شفای معنوی، رشد و توسعه فردی و تجارب معنوی نقشی کلیدی ایفا می‌کنند.

این نیروها به‌عنوان ابزاری برای ارتقاء آگاهی و درک عمیق‌تر از حقیقت هستی مطرح شده‌اند.

https://t.me/thegoldenkey