چنان شرمی بعد از نوشتن در پیپربک احساس می‌کنم که برام بی‌نظیره. قبلا هرگز این‌طوری نبود. این هم به‌گمونم از نشانه‌های پیریه. هیچ حسرتی ندارم به‌جز این‌که مدام به خودم می‌گم کاش تا ابد شونزده ساله باقی می‌موندم. فکر می‌کنم از یه جایی به بعد فقط عکس بفرستم یا تبدیل شم به اون آدم‌هایی که فقط برای ابراز عشق و علاقه‌شون یه سری چیز پیشنهاد می‌دن. فکر هم نمی‌کنم این همیشگی باشه.