بانک کتاب صوتی

اندیشه‌ات را با سکس و مذهب و اینترنت و تلویزیون مشغول می‌کنند، و تو در خیالت انسانی آزاد و رها هستی.

امّا تا آنجا که من میدانم، تو همان رعیت لعنتی و حقیر هستی!

من بر این باورم که کارهای بیهوده و بی‌فایده به این خاطر ادامه دارند که از عصیان مردم می‌ترسند.

عقیده‌ای که رواج دارد چنین است که انبوه مردم حیوان‌های حقیری هستند که اگر بیکار بمانند خطر خواهند داشت و بنابراین باید آن‌ها را چنان مشغول کرد که فرصتی برای اندیشیدن نداشته باشند.


#رمان_1984

#جورج_اورول

@soutidastan

#معرفی_و_ارائه_کتاب 📜

معرفی کتاب چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه ها تشخیص دهیم

تقریبا همۀ رسانه های جهان مدعی اند که گزارش های خبری شان را به صورت مستقل، بی طرفانه، و محققانه تولید می کنند. مدعی اند که صرفا به گزارش و توصیف «واقعیت عینی» می پردازند و از هر گونه نتیجه گیری و قضاوت پرهیز می کنند. از سوی دیگر، ادعا می کنند که رسانه های رقیب این واقعیت ها را به نحو توطئه آمیز تحریف کرده و به آن جهت می دهند.
آیا این مدعا درست است؟ آیا رسانۀ مستقل و بی طرف وجود دارد؟ ظاهرا پاسخ این پرسش ها منفی است. رسانه ها، حتی اگر (بر فرض محال) از صاحبانشان و از حکومت ها تأثیر نپذیرند، از فرهنگ و نظرگاه مخاطبانشان تأثیر می پذیرند. پوشش خبری غالب در یک جامعه بر اساس اصل های زیر عمل می کند:
«ماجرا از نظرگاه ما (و جامعۀ ما) چنین به نظر می رسد؛ بنابراین، ماجرا چنین است.»
«این واقعیت ها باورهای ما را تأیید می کنند؛ بنابراین، اینها مهم ترین واقعیت ها هستند.»
«این کشورها با ما دوست نیستند؛ بنابراین، این کشورها شایستۀ انتقادند.»
«این گزارش ها بیشترین جذابیت یا هیجان را برای خوانندگان ما دارند؛ بنابراین، اینها مهم ترین گزارش های خبری اند.»
کسانی که خبرها را نقّادانه دنبال می کنند تک تک این اصل ها را معکوس می کنند. کتاب حاضر نحوۀ انجام این کار را توضیح می دهد و بنابراین تأثیر سوگیری و تبلیغات بر اندیشیدن افراد را کاهش می دهد

✍ دکتر ریچارد پل طرفدار برجسته تفکر انتقادی بود و با آثار خود،، متفکر برجسته در این زمینه است. وی در سال 1980 مرکز تفکر انتقادی را پس از تاسیس "بنیاد تفکر انتقادی" در دانشگاه ایالتی سونوما تأسیس کرد. او مفاهیم ، اصول و نظریه های اساسی را برای یک برداشت قوی و عادلانه از تفکر انتقادی تدوین و معرفی کرد. پاول بیش از دویست مقاله و هفت کتاب درباره تفکر انتقادی تألیف کرد. وی در طول 35 سال فعالیت خود به عنوان رهبر جنبش تفکر انتقادی کارگاه های آموزشی را به صدها هزار مربی ارائه داد.

@soutidastan

#معرفی_و_ارائه_کتاب 📜

چرا اعتیاد "کاملا منطقی" برای معتاد است؟
چرا عشق خیلی سریع از شور به بی تفاوت تغییر می کند؟
چرا برخی از افراد لیبرال های سرسخت و برخی دیگر محافظه کاران پوشالی هستند؟
چرا ما همیشه در تاریکی ترین زمانها به راه حل امیدواریم - و بسیار خوب در کشف آنها عمل می کنیم؟

جواب در یک ماده شیمیایی واحد در مغز شما یافت می شود: دوپامین.

دوپامین بقای انسان اولیه را تضمین می کند. هزاران سال بعد ، این منبع اصلی ترین رفتارها و عقاید فرهنگی ما است - و خود پیشرفت می کند.

دوپامین ماده شیمیایی میل است که همواره درخواست بیشتر - چیزهای بیشتر ، تحریک بیشتر و شگفتی های بیشتر را دارد. در پیگیری این موارد ، از احساسات ، ترس و یا اخلاق دست صرف نظر نمی شود. دوپامین منشأ هر خواست ما است ، آن کمی زیست شناسی که باعث می شود یک حرفه ای جاه طلبانه همه چیز را برای رسیدن به موفقیت قربانی کند ، یا این که یک همسر خشنود و مطیع را سوق می دهد ، همه آنچه دارد را برای هیجان مواجهه با شخص جدید ریسک کند. به بیان ساده تر ، به همین دلیل است که ما در جستجو و موفقیت هستیم؛ به همین دلیل است که ما کشف می کنیم و موفق می شویم. با این حال ، در همین زمان ، به همین دلیل است که قمار می کنیم و به هدر می دهیم.

✍بخشهایی از کتاب

از دید دوپامین، داشتن مهم نیست، به دست آوردن مهم است. اگر مثل یک آواره زیر یک پل زندگی می کنید دوپامین کاری می کند که هوس داشتن یک خیمه به سرتان بزند. اما اگر در گران ترین عمارت جهان زندگی می کنید، دوپامین کاری می کند آرزو کنید که قصری روی ماه داشته باشید. دوپامین استانداردی برای خوب ندارد و دنبال رسیدن به هیچ خط پایانی نیست. مدارهای دوپامینی مغز را فقط با احتمال بروز پیشامدهای جدید و دلپذیر می توان تحریک کرد. حتی اگر اوضاع فعلی خوب و بر وفق مراد باشد دوپامین شعار «بیشتر» را سر می دهد

@soutidastan

سقراط درست گفته بود که پذیرش نادانی، آغاز خردورزی است. انسان فقط زمانی خواهد توانست با استفاده از توانایی ذاتی خود خلاقانه عمل کند و از محدودیت‌های خود فراتر برود که محدودیت‌های خود را بشناسد و فروتنانه و صادقانه آن را بپذیرد.


#انسان_در_جستجوی_خویشتن
#رولو_می

@soutidastan

#دیوید_لینچ: مرگ به خوابیدن پس از یک روز کار و فعالیت شباهت دارد. در خواب اتفاقات زیادی رخ می‌دهد و بعد شما بیدار می‌شوید و سراغ یک روز کار و فعالیت دیگر می‌روید. من این‌طور به قضیه نگاه می‌کنم. نمی‌دانم پس از مرگ به کجا می‌رویم اما داستان‌هایی درباره‌ی آن‌چه بعد مرگ رخ می‌دهد شنیده‌ام. نمی‌توانم انکار کنم که مرگ با ترس همراه است. ما حتا نمی‌دانیم مرگ ما چه زمانی فرا می‌رسد. اگر کسی نفس نکشد آیا به فرایند مرگ وارد شده است؟ چه‌طور می‌توان مطمئن شد که یک نفر واقعن مرده است؟ آیا نفس نکشیدن تنها نشانه‌ی مردن است؟ مذاهب شرقی اعتقاد دارند روح چند روز زمان نیاز دارد تا از بدن خارج شود. من شنیده‌ام این خروج با درد زیاد هم‌راه است. شما مجبور می‌شوید خودتان را از خودِ زمینی‌تان خارج کنید. انگار بخواهی هسته را از میان یک هلوی تازه دربیاوری وقتی که جورج برنز بمیرد هسته‌ی هلو درون آن گیر نمی‌کند چون او بسیار پیر است. هسته به راحتی بیرون می‌پرد و این صحنه، صحنه‌ی بسیار زیبایی خواهد بود.


📚 «گفت‌و‌گو با دیوید لینچ»
✍ گردآوری ریچارد. ای. بارنی
✍ برگردانِ آرمان صالحی

@soutidastan

✍️ فریبا نظری

« دلتنگی برای ایران، یک نویسنده و طنزپرداز منتقد را کشت ! » 

✏️ ابراهیم نبوی، نویسنده ایرانی در هجرت و غربت دور از ایران به زندگی خود پایان داد.
این گزاره خبری، ناقص و نادرست است! زیرا نبوی به تنهایی مهر پایان بر زندگی خود نزد، معاونان و مباشران این قتل بسیارند:

- آنان که نبوی را به اتهام نوشتن انتقادی، مجرم شناخته و دو نوبت زندانیش کردند!

- آنان که در زندان بر او چنان سخت گرفتند و آزارش دادند تا به اعتراف اجباری بنشیند و بگوید که جاسوس است!

- آنان که از نگارش و نشر آثارش در ایران جلوگیری نمودند!

- آنان که وقتی در نشست دیدار با مسعود پزشکیان در آمریکا شرکت کرد، او را با نامهربانی و تمسخر مورد طعن قرار دادند و به انتخابش احترام نگذاشتند!

- آنان که سبب افسردگی و دلمردگی جسم و جان نبوی شدند و انسانی پرانرژی و طناز را به زانو درآوردند!

- آنان که با تزریق احساس ناامنی و ترس به نبوی، نگذاشتند او به ایران بازگردد و حسرت دوباره زندگی در ایران را به دلش نشاندند!

⬅️ ابراهیم نبوی پیشتر گفته بود:
من برای زندگی در بیرون ایران مطلقاً مشکل ندارم. نه مشکل حقوقی، نه مشکل کاری و نه مشکل مالی. خیلی هم کشور خوبی است و دائم هم سفر می‌روم. آزادی و کار و فعالیت اجتماعی و فرهنگی را که در اینجا هست دوست دارم ولی من می‌خواهم همه اینها را در کشور خودم داشته باشم. من دوست دارم فعالیت رسانه‌ای‌ام در محیطی باشد که زبان مادری‌ام در آن به گوشم شنیده شود. علت اینکه قصد بازگشت دارم این است که می‌خواهم به کارهای ماندگار و اساسی‌ام از جمله تحقیقات ادبی دربارهٔ تاریخ طنز بپردازم، رمان‌ها و داستان‌های کوتاهم را منتشر کنم و در فضای فرهنگی داخل ایران زندگی کنم. این نعمت بزرگی است که صدای دور و برتان فارسی باشد. مشکل من این است که می‌خواهم در محیط زبان فارسی زندگی کنم. همان رنج‌هایی را که مردم می‌کشند، بکشم و در همان شادی‌هایی که از آن بهره می‌برند، شریک باشم. مطمئنم در این هشت سال بلاهایی بر سر اقتصاد و جامعه ایران آمده اما من و امثال من می‌توانیم برای بهتر شدن اوضاع کمک کنیم. من دوست دارم در همان شهر دودآلود، با مردمانی که سریع عصبانی می‌شوند، با قیمت‌های دائماً متغیر زندگی کنم … چندین‏ بار برای بازگشت اقدام هم کردم ولی متاسفانه هر بار‌ به‌ قول آقای خیابانی سنگ ما به در بسته خورد ...

🔹دختران ابراهیم نبوی در اطلاعیه‌ای که در اختیار بی‌بی‌سی قرار دادند، نوشته‌اند: «پدرمان در یک دهه اخیر افسرده و دلتنگ ایران بود و غیرممکن بودن زندگی در کشورش، بار سنگینی را بر دوش او گذاشته بود.»
آنها می‌گویند ابراهیم نبوی «در حالی از دنیا رفت که به معنای واقعی کلمه هرگز نتوانست با اقامت اجباری خود در غربت کنار بیاید.»

✏️به امید آن‌که در کشتن هیچ انسانی، مباشرت و معاونت نداشته باشیم!
به امید آن‌که هیچ انسانی مجبور نشود از دلتنگی برای وطن و آزادی در آن، به زندگی خود پایان دهد و مرگ را در آغوش بکشد!
به امید آن‌که هیچ انسانی مجبور نشود از وطن خود فرار کند! و در حسرت دیدار دوباره وطن و زندگی معمولی در آن، بمیرد!

@soutidastan