من شیفتهی انسانهایی هستم که تنهاییشان را شناختهاند؛ با او حرف زدهاند، چای خوردهاند، در آغوش گرفتهاند و همچون گنجی گرانبها از آن مراقبت کردهاند.
آنها انسانهایی رشدیافتهاند که در آنسوی وابستگی، یعنی استقلال، ایستادهاند.
و اگر روزی به کسی اجازهی ورود به حریم تنهاییشان را بدهند، به این دلیل است که او را همچون تنهایی خود ارزشمند یافتهاند. این بدان معناست که او نیز انسان رشدیافتهی دیگری است.
عباس ناظری