«دیر و زود داره، سوخت و سوز نداره»
#سرمقاله
#ویدا_مقصودی
استاد بازنشسته دانشکده مهندسی شیمی و نفت
▫️ قبل از بازنشسته شدن حس عجیبی داشتم، مثل اینکه کسی یا چیزی را می‌خواهی از دست بدهی؛ بغضی گلویم را فشار می‌داد و احساس دلتنگی برای محیط دانشگاه، همکاران، دانشجویان، اتاق کارم و... به من دست داده بود. در این مدتی که مشغول به کار بودم، وابستگی زیادی به دانشگاه پیدا کرده بودم؛ درس‌دادن، کار آزمایشگاهی و تحقیقات، دیدن دانشجویان، مطالعه و کارهای کامپیوتری و... همه از مواردی بودند که دست‌کشیدن از آنها سخت بود.
▫️ البته این افکار و احساسات برای هر کسی که از صبح تا عصر در محیط کار، بیش از ۳۰ سال شاغل است، حتماً پیش می‌آید، خیلی‌های دیگر هم این تجارب را در پیش خواهند داشت تا اینکه به مقام شریف بازنشستگی دست پیدا کنند؛ «دیر و زود داره، سوخت و سوز نداره.» من یواش‌یواش خودم را به محیط جدید، یعنی خانه عادت دادم و مشغولیات مختلفی از جمله آشپزی، پیاده‌روی، دیدن دوستان قدیمی، مطالعه و... را برای خودم ایجاد کردم تا بر این حس بیگانگی که به محیط جدیدم داشتم غلبه کنم.
▫️ با اینکه در آخر، من هم توانستم مثل خیلی‌های دیگر با محیط و سبک زندگی جدید ارتباط بگیرم، اما به نظر می‌آید بهتر است از تجربیاتی که پیش‌کسوتان در زمان بیش از ۲۰ سال شاغل بودن، به دست می‌آورند، بهتر استفاده شود. چه‌بهتر که از آورده‌های این افراد در کنار دیگر شاغلین جوان، به‌عنوان راهنما و پیش‌آهنگ استفاده شود. دورهمی‌هایی هم که برگزار می‌شود و از آنها تقدیر می‌شود، باعث می‌شود گذشت زمان و گرد پیری بر موی سپیدشان را کمتر احساس کنند و همچنین ارتباطشان با دانشگاه و اساتید جدید و همچنین ارتباط میان خود بازنشستگان، حفظ شود.
▫️ مراسمی که دانشگاه اخیراً برای گردهمایی پیش‌کسوتان شریف بود، در این دوره ده‌ساله بازنشستگی‌ام، بزرگ‌ترین مراسم تقدیری بود که انجام شد و امیدوارم سرآغاز اتفاقات خوب بعدی و نقش بیشتر بازنشستگان در آینده شریف باشد.
🆔 @sharifdaily
#سرمقاله
#ویدا_مقصودی
استاد بازنشسته دانشکده مهندسی شیمی و نفت
▫️ قبل از بازنشسته شدن حس عجیبی داشتم، مثل اینکه کسی یا چیزی را می‌خواهی از دست بدهی؛ بغضی گلویم را فشار می‌داد و احساس دلتنگی برای محیط دانشگاه، همکاران، دانشجویان، اتاق کارم و... به من دست داده بود. در این مدتی که مشغول به کار بودم، وابستگی زیادی به دانشگاه پیدا کرده بودم؛ درس‌دادن، کار آزمایشگاهی و تحقیقات، دیدن دانشجویان، مطالعه و کارهای کامپیوتری و... همه از مواردی بودند که دست‌کشیدن از آنها سخت بود.
▫️ البته این افکار و احساسات برای هر کسی که از صبح تا عصر در محیط کار، بیش از ۳۰ سال شاغل است، حتماً پیش می‌آید، خیلی‌های دیگر هم این تجارب را در پیش خواهند داشت تا اینکه به مقام شریف بازنشستگی دست پیدا کنند؛ «دیر و زود داره، سوخت و سوز نداره.» من یواش‌یواش خودم را به محیط جدید، یعنی خانه عادت دادم و مشغولیات مختلفی از جمله آشپزی، پیاده‌روی، دیدن دوستان قدیمی، مطالعه و... را برای خودم ایجاد کردم تا بر این حس بیگانگی که به محیط جدیدم داشتم غلبه کنم.
▫️ با اینکه در آخر، من هم توانستم مثل خیلی‌های دیگر با محیط و سبک زندگی جدید ارتباط بگیرم، اما به نظر می‌آید بهتر است از تجربیاتی که پیش‌کسوتان در زمان بیش از ۲۰ سال شاغل بودن، به دست می‌آورند، بهتر استفاده شود. چه‌بهتر که از آورده‌های این افراد در کنار دیگر شاغلین جوان، به‌عنوان راهنما و پیش‌آهنگ استفاده شود. دورهمی‌هایی هم که برگزار می‌شود و از آنها تقدیر می‌شود، باعث می‌شود گذشت زمان و گرد پیری بر موی سپیدشان را کمتر احساس کنند و همچنین ارتباطشان با دانشگاه و اساتید جدید و همچنین ارتباط میان خود بازنشستگان، حفظ شود.
▫️ مراسمی که دانشگاه اخیراً برای گردهمایی پیش‌کسوتان شریف بود، در این دوره ده‌ساله بازنشستگی‌ام، بزرگ‌ترین مراسم تقدیری بود که انجام شد و امیدوارم سرآغاز اتفاقات خوب بعدی و نقش بیشتر بازنشستگان در آینده شریف باشد.
🆔 @sharifdaily