شاید دوست داشته باشید بدونید:
آزادی بیان در قوانین ایران
در قوانین ایران گرچه به صورت مستقیم به این حق اشاره نشده، اما قانون اساسی به عنوان قانون مادر حاکم بر تمامی قوانین عادی، این حق را به رسمیت شناخته است. همچنین اسناد بین‌المللی مانند میثاق حقوق مدنی و سیاسی در مجلس ایران تصویب شده و در حکم قانون داخلی ما هستند. دولت جمهوری اسلامی نیز منشوری تحت عنوان منشور حقوق شهروندی را تدوین و در سال ۱۳۹۵ آن را به مردم ابلاغ کرد. مواد ۲۵ الی ۲۹ این منشور به حق آزادی بیان اختصاص داشته که بدین شرح است:
ماده ۲۵- شهروندان از حق آزادی اندیشه برخوردارند. تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ‌کس را نمی‌توان به‌صرف داشتن عقیده‌ای مورد تعرض و مؤاخذه قرار داد.
ماده ۲۶- هر شهروندی از حق آزادی بیان برخوردار است. این حق باید در چارچوب حدود مقرر در قانون اعمال شود. شهروندان حق دارند نظرات و اطلاعات راجع به موضوعات مختلف را با استفاده از وسایل ارتباطی، آزادانه جستجو، دریافت و منتشر کنند. دولت باید آزادی بیان را به‌طور خاص در عرصه‌های ارتباطات گروهی و اجتماعی و فضای مجازی ازجمله روزنامه، مجله، کتاب، سینما، رادیو، تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی و مانند این‌ها طبق قوانین تضمین کند.
ماده ۲۷- شهروندان حق دارند اندیشه، خلاقیت و احساسِ خود را از طرق مختلف آفرینش فکری، ادبی و هنری با رعایت قوانین و حقوق دیگران بیان کنند.
ماده ۲۸- شهروندان از حق نقد، ابراز نارضایتی، دعوت به خیر، نصیحت در مورد عملکرد حکومت و نهادهای عمومی برخوردارند. دولت موظف به ترویج و گسترش فرهنگ انتقادپذیری، تحمل و مداراست.
ماده ۲۹- دولت از آزادی، استقلال، تکثر و تنوع رسانه‌ها در چارچوب قانون حمایت می‌کند. هیچ مقامی حق ندارد برخلاف موازین قانونی برای انتشار یا عدم انتشار اطلاعات یا مطالب درصدد اعمال فشار بر مطبوعات و سایر رسانه‌ها برآید یا به سانسور یا کنترل نشریات و سایر رسانه‌ها مبادرت نماید.
محدودیت‌های حق آزادی بیان در قوانین ایران
از آنچه که در قانون اساسی و قوانین دیگر بر‌می‌آید، می‌توان دو نوع محدودیت را برای حق آزادی بیان در قوانین ما در نظر گرفت: نخست آنچه که حقوق اشخاص را مورد تعرض قرار دهد و دوم آنچه که با نظم و امنیت عمومی در تعارض باشد.
البته مهمترین نکته در این باره این است که تمامی محدودیت‌های احتمالی، صرفا باید توسط قانون اعمال گردد تا جلوی اعمال سلیقه شخصی افراد گرفته شود. همچنین قانونی که محدودکننده است باید کاملا روشن و واضح بوده و از هرگونه کلی‌گویی و ابهام بپرهیزد.
آیا آزادیم درباره افراد هرگونه حرفی را به زبان آوریم؟
همانطور که گفته شد، اگر بیان انسان منجر به تعرض به حقوق اشخاص شود، ممکن است ما در دادگاه مجرم شناخته شویم. در صورتیکه گفتار فرد حاوی فحاشی و توهین یا نسبت دادن جرمی به فرد باشد و نتواند آن را در دادگاه صالح اثبات کند، فرد مرتکب یکی از جرایم توهین یا افترا گشته است. بنابراین در اظهارنظرها باید این امر را در نظر داشت.
آزادی بیان تا چه میزان ممکن است؟
گفتیم آزادی بیان نباید به حقوق اشخاص تعرض کند. همچنین آزادی بیان نمی‌تواند بهانه‌ای باشد برای زیر پا گذاشتن اخلاق حسنه و نظم عمومی. به همین خاطر توهین به عقاید مذهبی دیگران، توهین به اقوام و نژادها، توهین به مقدسات مذهبی، اقدام علیه امنیت ملی و سعی در تشویش اذهان عمومی و امثال آن، می‌تواند منجر به محکومیت فرد گردد.
#آزادی_بیان
••••●✮joined👇
💙 @Romanbooki 💙
آزادی بیان در قوانین ایران
در قوانین ایران گرچه به صورت مستقیم به این حق اشاره نشده، اما قانون اساسی به عنوان قانون مادر حاکم بر تمامی قوانین عادی، این حق را به رسمیت شناخته است. همچنین اسناد بین‌المللی مانند میثاق حقوق مدنی و سیاسی در مجلس ایران تصویب شده و در حکم قانون داخلی ما هستند. دولت جمهوری اسلامی نیز منشوری تحت عنوان منشور حقوق شهروندی را تدوین و در سال ۱۳۹۵ آن را به مردم ابلاغ کرد. مواد ۲۵ الی ۲۹ این منشور به حق آزادی بیان اختصاص داشته که بدین شرح است:
ماده ۲۵- شهروندان از حق آزادی اندیشه برخوردارند. تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ‌کس را نمی‌توان به‌صرف داشتن عقیده‌ای مورد تعرض و مؤاخذه قرار داد.
ماده ۲۶- هر شهروندی از حق آزادی بیان برخوردار است. این حق باید در چارچوب حدود مقرر در قانون اعمال شود. شهروندان حق دارند نظرات و اطلاعات راجع به موضوعات مختلف را با استفاده از وسایل ارتباطی، آزادانه جستجو، دریافت و منتشر کنند. دولت باید آزادی بیان را به‌طور خاص در عرصه‌های ارتباطات گروهی و اجتماعی و فضای مجازی ازجمله روزنامه، مجله، کتاب، سینما، رادیو، تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی و مانند این‌ها طبق قوانین تضمین کند.
ماده ۲۷- شهروندان حق دارند اندیشه، خلاقیت و احساسِ خود را از طرق مختلف آفرینش فکری، ادبی و هنری با رعایت قوانین و حقوق دیگران بیان کنند.
ماده ۲۸- شهروندان از حق نقد، ابراز نارضایتی، دعوت به خیر، نصیحت در مورد عملکرد حکومت و نهادهای عمومی برخوردارند. دولت موظف به ترویج و گسترش فرهنگ انتقادپذیری، تحمل و مداراست.
ماده ۲۹- دولت از آزادی، استقلال، تکثر و تنوع رسانه‌ها در چارچوب قانون حمایت می‌کند. هیچ مقامی حق ندارد برخلاف موازین قانونی برای انتشار یا عدم انتشار اطلاعات یا مطالب درصدد اعمال فشار بر مطبوعات و سایر رسانه‌ها برآید یا به سانسور یا کنترل نشریات و سایر رسانه‌ها مبادرت نماید.
محدودیت‌های حق آزادی بیان در قوانین ایران
از آنچه که در قانون اساسی و قوانین دیگر بر‌می‌آید، می‌توان دو نوع محدودیت را برای حق آزادی بیان در قوانین ما در نظر گرفت: نخست آنچه که حقوق اشخاص را مورد تعرض قرار دهد و دوم آنچه که با نظم و امنیت عمومی در تعارض باشد.
البته مهمترین نکته در این باره این است که تمامی محدودیت‌های احتمالی، صرفا باید توسط قانون اعمال گردد تا جلوی اعمال سلیقه شخصی افراد گرفته شود. همچنین قانونی که محدودکننده است باید کاملا روشن و واضح بوده و از هرگونه کلی‌گویی و ابهام بپرهیزد.
آیا آزادیم درباره افراد هرگونه حرفی را به زبان آوریم؟
همانطور که گفته شد، اگر بیان انسان منجر به تعرض به حقوق اشخاص شود، ممکن است ما در دادگاه مجرم شناخته شویم. در صورتیکه گفتار فرد حاوی فحاشی و توهین یا نسبت دادن جرمی به فرد باشد و نتواند آن را در دادگاه صالح اثبات کند، فرد مرتکب یکی از جرایم توهین یا افترا گشته است. بنابراین در اظهارنظرها باید این امر را در نظر داشت.
آزادی بیان تا چه میزان ممکن است؟
گفتیم آزادی بیان نباید به حقوق اشخاص تعرض کند. همچنین آزادی بیان نمی‌تواند بهانه‌ای باشد برای زیر پا گذاشتن اخلاق حسنه و نظم عمومی. به همین خاطر توهین به عقاید مذهبی دیگران، توهین به اقوام و نژادها، توهین به مقدسات مذهبی، اقدام علیه امنیت ملی و سعی در تشویش اذهان عمومی و امثال آن، می‌تواند منجر به محکومیت فرد گردد.
#آزادی_بیان
••••●✮joined👇
💙 @Romanbooki 💙