دردهایی هست که مخصوص تمام بشر است. دردهایی هم مخصوص بشرِ ایرانی است. رنج‌های خاصِ ملت ایران. کسی در جهان ما را نمی‌فهمد. یک نوع تنهایی در رنج: "تنهاییِ ایرانی". مثل آبیِ ایرانی، زعفرانِ ایرانی. می‌فهمی؟
‌‌‌‌‌
ما نه قهرمان بودیم، نه ضدقهرمان. نه فاتح بودیم، نه بنده. نه می‌خواستیم بمیریم، نه می‌خواستیم بکشیم. نه خوبی بودیم، نه بدی. همه‌اش حسرتِ یک ذره زندگی است. به جوانی که اینطور سپر انداخته، زانو زده، جلوی دیو! می‌خواهم بگویم که صبر کن... صبر.
‌
•معین دهاز
‌
@Radio_chehraziii