در نهایت دو تا از دانشجویان مامور می شوند و استاد را دنبال می کنند و می فهمند منزل استاد در یکی از محله های پایین تهران است (ضمن احترام به همه همشهریانم، نقل قول کردم تا ببینید ما بزرگترها با جوان های امروز شکاف داریم). خلاصه آمده بودند بی انرژی و بی انگیزه. از اینهمه سماجت دانشجویان خنده ام گرفت. اما به آنها حق می دهم. تمام زندگی‌شان را گذاشتند، درس خواندند و در یکی از بهترین دانشکده های پزشکی کشور وارد شده اند تا زندگی شان تامین شود. آنوقت با دیدن شرایط زندگی استادش متوجه می شود که استادش دیگر الگوی خوبی برای او نیست. الگو باید همه چیزش الگو باشد. الگویی که در دوره استادیاری ۲۲ میلون تومان (حقوق هیات علمی آن استادیار بالینی) حقوق می گیرد و تا ۵ سال (تا زمانی که دانشیار بشود) اجازه مطب در تهران ندارد الگوی خوبی برای جوان ها نیست. زبان و بینش نسل من و شما با این نسل جدید متفاوت است. تفاوت ها را دریابیم!!!

بله آقای وزیر، حقوق هیات علمی به ال سی من نمی خورد‌ هدیه را برگردانید به بیت المال.

نکته آخر اینکه اگر اعضای هیات علمی، فرهیختگان و نخبگان کشور در مقابل بی مهری ها سکوت می کنند (و مثل ما برایشان دست می زنند)، دلیل بر بی تفاوتی و کار نابلدی نیست. هر کدام از این ۳۰۰ نفر و هزاران نخبه و فرهیخته در این مرز و بوم، کوهی از اندیشه اند. دلیل سکوت آنست که لب به گلایه گشودن را شایسته شأن خود نمی دانند و اگر نبود آه سرد آن جوان دیروزی، من هم سکوت را ترجیح می دادم.

دکتر حسن نیک نژاد – فارماکولوژیست
عضو هیات علمی دانشکده پزشکی
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی