گفتم : ‹ من دوستت دارم ، خودخواهانه و فقط به خاطر خودم.من دوستت دارم ، تا یادم برود جهان چه تهی و تاریک است.دوستت دارم تا باران شوی و بباری و خشک نشوم مثل آخرین درخت در آخرین کویر.دوستت دارم تا جهان رنگ نبازد و باد از نیلوفرِ بینِ موهایت عطر بگیرد. بعد در جهان بپیچد و مردم را مست کند و غم را برقصاند!
دوستت دارم فقط برای این که وقتی دوستت دارم زیباتر می‌شوم! رهاتر می‌شوم، آرام ترم.دوستت دارم تا خودم را بیشتر دوست داشته باشم. گفتم من دوستت دارم، و مومنم که این دوست داشتن تنها کاری است که آن را خوب بلدم.›
+ گفتم و گفتم و گفتم، بی هیچ هراسی از این که تو آیا هرگز میتوانی کسی به خودخواهی من را دوست داشته باشی؟!