اگر نویسنده‌ای دست از مشاهده و جست‌وجو بردارد کارش تمام است. اما او مجبور نیست به عمد و آگاهانه دست به جست‌وجو و مشاهده بزند. به علاوه لازم نیست فکر کند که چطور می‌تواند از چیزی در جایی استفاده کند.
البته شاید در اوایل کارش این طور باشد. اما بعد هر چیزی را که می‌بیند به دانستنی‌های بی‌شمار دیگرش و یا چیزهای زیاد دیگری که دیده اضافه می‌کند.

اگر هم حتی کاربرد چیزهایی که می‌بیند برایش مهم باشد، باید بر اساس اصولی که کوه یخ شناور در دریا، به ما می آموزد بنویسد. خود من همیشه سعی می‌کنم بر طبق اصولی که کوه یخ شناور در دریا می‌آموزد بنویسم.
فقط یک هشتم از هر قسمت کوه یخ روی آب است و دیده می‌شود. شما می‌توانید هر آنچه را که می‌دانید از داستان خود حذف کنید و این قدرت و استحکام کوه یخ شما را زیاد‌تر می‌کند چون آنچه را که حذف می‌کنید همان قسمت‌هایی از کوه یخ است که زیر آب است.
اما اگر نویسنده چیزی را به دلیل اینکه نمی‌داند حذف کند، سوراخی بر دیواره‌ی داستان خود باقی گذاشته است.

/ ارنست همینگوی /