انیشتین چی میگه؟؟؟🌏

سیاهچاله‌ها به‌طور معمول از طریق فرآیندی به نام تابش هاوکینگ (Hawking radiation) از بین می‌روند، که توسط فیزیکدان مشهور استیون هاوکینگ در سال 1974 پیشنهاد شد. این فرآیند به این صورت است که سیاهچاله‌ها به آرامی تابش می‌کنند و انرژی از دست می‌دهند، که در نهایت منجر به از بین رفتن تدریجی آن‌ها می‌شود. حالا اجازه بدهید این پدیده را به‌طور ساده توضیح دهم:

تابش هاوکینگ و مرگ سیاهچاله‌ها:

1. دنیای کوانتومی نزدیک افق رویداد: طبق مکانیک کوانتومی، در فضای خالی (که به نظر هیچ‌چیز وجود ندارد)، جفت‌های ذره-آنتی‌ذره به‌طور مداوم در حال تولید و انهدام هستند. این جفت‌های ذره‌ای خیلی سریع به وجود می‌آیند و دوباره از بین می‌روند.
2. تولید جفت‌های ذره‌ای در نزدیکی افق رویداد: در نزدیکی افق رویداد سیاهچاله، این جفت‌های ذره‌ای می‌توانند تولید شوند، اما چون یکی از ذرات به داخل سیاهچاله کشیده می‌شود و دیگری از آن فرار می‌کند، ممکن است یک ذره از این جفت از افق رویداد عبور کرده و به فضا خارج شود.
3. از دست دادن انرژی: ذره‌ای که از سیاهچاله فرار می‌کند، در حقیقت انرژی را از سیاهچاله می‌برد. این تابش انرژی از دست رفته باعث می‌شود که جرم سیاهچاله کاهش یابد.
4. از بین رفتن تدریجی سیاهچاله: این فرآیند ادامه پیدا می‌کند و به مرور زمان، انرژی سیاهچاله از بین می‌رود، به‌طوری که جرم آن کاهش می‌یابد. در نهایت، اگر تابش هاوکینگ ادامه پیدا کند، سیاهچاله به تدریج کوچک‌تر شده و ممکن است کاملاً از بین برود.

زمان‌بندی این فرآیند:

تابش هاوکینگ بسیار ضعیف است و به همین دلیل برای سیاهچاله‌های با جرم زیاد، زمان لازم برای از بین رفتن آن‌ها بسیار طولانی است — ممکن است میلیاردها یا حتی تریلیون‌ها سال طول بکشد تا یک سیاهچاله با جرم زیاد کاملاً نابود شود. اما برای سیاهچاله‌های کوچک‌تر که جرم کمتری دارند، این فرآیند سریع‌تر است و ممکن است در نهایت به یک انفجار بسیار شدید منجر شود.

نکته:

در حال حاضر، تابش هاوکینگ هنوز به‌طور تجربی اثبات نشده است، زیرا برای سیاهچاله‌های فعلی ما (که بسیار بزرگ‌اند) تابش هاوکینگ بسیار ضعیف است و نمی‌توان آن را اندازه‌گیری کرد. اما از آنجایی که این پیش‌بینی بر اساس اصول مکانیک کوانتومی است، بسیاری از فیزیکدانان آن را یک نظریه معتبر می‌دانند.

در نتیجه، سیاهچاله‌ها در نهایت به‌وسیله تابش هاوکینگ انرژی خود را از دست می‌دهند و ممکن است بعد از مدت زمانی بسیار طولانی نابود شوند.

#هاوکینگ #استیون_هاوکینگ
🏋️‍♂️ @einstein_chimige 🧠

کلمه هندسه به انگلیسی می‌شه Geometry یعنی اندازه‌گیری زمین. کنایه‌ی قضیه اینجاست که وقتی اقلیدس واسه اندازه گرفتن مثلثا(زاویه‌هاش) روی سطح زمین به مشکل خورد، کشف کرد که هندسه‌ی اقلیدسی کار نمی‌کنه. دلیلش اینه که سطح زمین کره‌ست، نه صفحه.

هندسه کروی قطعا نقطه و‌‌ زاویه داره، ولی خیلی معلوم نیست چیزی که بتونیم خط مستقیم صداش کنیم، هم‌ داشته باشه. حالا ببینیم می‌تونیم یه حس و‌ معنایی از کلمات "خط مستقیم روی‌ کره" در بیاریم.

یه راه آشنا توی هندسه‌ی اقلیدسی اینه که یه خط مستقیم کوتاه‌ترین مسیر بین دو تا نقطه‌ست.
می‌شه مفهوم کوتاه‌ترین مسیر بین دو نقطه رو بسط داد به یه کره. فرض کنیم هدف ما اینه که کوتاه‌ترین مسیر هوایی ممکن بین مسکو و‌ ریودوژانیرو رو‌ پیدا کنیم. یه کره نیاز داریم، دو تا پونز و‌ کمی نخ. با گذاشتن پونزا روی مسکو و‌ ریو و‌ بستن نخ بهشون روی سطح کره می‌تونیم کوتاه‌ترین مسیر رو تعیین کنیم.

به این کوتاه‌ترین مسیرها، قوس بزرگ(دایره عظیمه) می‌گن، مثل خط استوا و نصف‌النهارها. اگه به این‌ها توی هندسه کروی خطوط مستقیم بگیم معنی می‌ده؟

واقعا مهم نیست که ما اسمشون رو چی بذاریم. موضوع مهم رابطه‌ی منطقی بین نقطه‌ها، زاویه‌ها و خط‌هاست.

چنین خط‌هایی غیر از کوتاه‌ترین مسیر بین دو نقطه، یه جورایی مستقیم‌ترین مسیرای روی کره هستن. اسم ریاضی درست چنین مسیرایی ژئودزیکه.

در حالی که ژئودزیک‌ها روی‌ یه صفحه مسطح، خط‌های مستقیم ابتدایی‌ان، ژئودزیک‌ها روی یه کره، قوس دایره‌های بزرگه.

تو هندسه‌ی مسطح زاویه‌های داخلی هر مثلثی رو جمع بزنیم دقیقا 180 میشه ولی اگه روی یه کره سه تا نقطه رو با ژئودزیک به هم وصل کنیم(مثلا سه تا کشور روی کره رو)، مثلث کروی تشکیل میشه که زاویه‌هاش کمی بزرگتر از روی صفحه میشه و‌ جمع زاویه‌هاش از 180 بیشتر میشه.

جمع زاویه‌های یه مثلث کروی همیشه بیشتر از 180 هست.

#فضا_زمان
🏋️‍♀️ @einstein_chimige 🧠