گوشی را دست‌به‌دست کردم و رو به پنجره‌ای که شهر به بزم چشم‌هایم می‌کشاند‌، ایستادم.
– تو یه لحظه به من گوش بده…اینقدر هوچی نباش
– چی می‌خوای بگی؟…می‌خوای مثه همه نهیم کنی.
– نه.
نه همراه دادم، ساکتش کرد و میدان خوبی به من داد برای حرف زدن.
– آفرین، دو دقیقه همین‌طور ساکت بمون، بذار من حرفمو بزنم… مهفام تو عزیزمونی…دوستت داریم… هممون. اما یه مشکل بزرگی که هست اینه که همه از این گذشته پر بار تو می‌ترسن… مخصوصا که علاقشون به مراد خیلی زیاده… متوجه موضوع هستی؟
سکوتش و نفسی عمیقی که کشید، نشانه تاسفش بابت همان گذشته بود.
– گوشت با منه؟
– آره… بگو.
– ببین مهفام… من طرفتم…طرف تویی که...