بزرگمهر حسين پور

▫️▫️▫️▫️



در جریان بحث‌هایی برای نمایشگاهی از عکس‌های شخصی‌اش، دیوید هاکنی به روش جدیدی برای خلق تصاویر دست یافت. آلن سایگ، از مرکز پمپیدو در پاریس، در دهه ۱۹۷۰ به خانه هاکنی در لس‌آنجلس آمده بود و مشغول بررسی حدود ۱۰۰ آلبوم عکس بود که هاکنی متوجه شد عکس‌ها «فریب» داده‌اند، زیرا حس واقعی رویدادهایی که به تصویر کشیده بودند را منتقل نمی‌کردند.
«من به ناگهان متوجه این لحظه منجمد که برایم بسیار غیرواقعی شده بودم. عکس‌ها واقعاً زندگی‌ای که یک نقاشی یا طراحی دارد را نداشتند، و متوجه شدم که نمی‌توانند داشته باشند به خاطر ماهیتشان.
در مقایسه با رامبرانت که ساعت‌ها و ساعت‌ها به خودش نگاه می‌کرد و صورتش را با دقت بررسی می‌کرد، و تمام این ساعت‌ها را در تصویری که قرار است شما به آن نگاه کنید می‌گذاشت، طبیعتاً ساعت‌های بسیار بیشتری در آن وجود دارد تا شما بتوانید به آن اختصاص دهید.
یک عکس برعکس است، یک کسری از ثانیه است، منجمد. بنابراین، لحظه‌ای که حتی چهار ثانیه به آن نگاه کنید، بیشتر از زمانی که دوربین به آن نگاه کرده، به آن نگاه کرده‌اید.
به ذهنم رسید که این موضوع واقعاً قابل مشاهده است، و هرچه بیشتر به آن آگاه شوید، متوجه می‌شوید که این یک ضعف وحشتناک است؛ طراحی‌ها و نقاشی‌ها این مشکل را ندارند.»
آن شب، پس از رفتن سایگ، هاکنی شروع به گرفتن عکس‌های پولاروید از خانه و استودیوی خود کرد. او چندین عکس گرفت، روی برخی مناطق تمرکز کرد و برخی دیگر را نادیده گرفت. سپس هاکنی عکس‌هایی که می‌خواست استفاده کند را انتخاب کرد. او این عکس‌ها را روی یک تخته قرار داد، سپس آن‌ها را بر اساس همان تصمیمات «خط و فرم» که هنگام کشیدن یک تصویر استفاده می‌کرد، مرتب کرد. نتیجه نهایی را هاکنی «جوینر» نامید، پرتره‌ای چندعکسی از یک مکان یا فرد، که به بیننده حس بهتری از فضا و زمان نسبت به یک عکس معمولی می‌دهد.
«جوینرها» بسیار به کوبیسم مدیون بودند—ارتباطی که هاکنی آن را «هیجان‌انگیز» می‌دانست.