خدای قشنگم، دیروز که آقا معلم گفت انشاهاتان را برای خدا بنویسید و من یاد حرف مامان بزرگ افتادم که همیشه می گوید خدا همه دوست داشتن ها را آفریده ؛ به این فکر کردم برایت چه چیزی بنویسم که دوست داشته باشی ؟ میدانی که دست های کوچک من با مداد مغز شکسته ای که آبجی زهرا برایم تراش کرده نمی توانند برای تو چیزی بنویسند. اما دلم می خواهد بهت بگویم مهربانی تو مثل دریاست ، خیلی زیاد است ! چون هر وقت با علی و مرتضی و بچه های دایی مسلم دعوایمان شد و همه مان دلمان برای هم گرفت و گریه کردیم تو آشتی مان دادی ؛
یا هر وقت می خواستیم چیزی بخریم و پول کم آوردیم ، تو پول گذاشتی روی بال فرشته هایی که بزرگترها اسمشمان را گذاشتند « برکت »و فرستادی پایین ، یکبار نزدیک بود ماشینمان بیفتد ته درّه و همه مان بمیریم ، تو نگهمان داشتی و اجازه ندادی مرگ زورش بهمان برسد. حالا فهمیدی چرا مثل دریایی ؟ اما خدای قشنگم من برایت بنده بدی بودم . حالا که داری انشایم را میخوانی اینها را هم باید بهت بگویم اما قول بده وقتی که راستش را گفتم دعوایم نکنی، من یکبار فکر کردم تو وجود نداری چون نمی توانستم ببینمت ، بعد فهمیدم چون چشم های کوچک ما آدم ها نمی توانند روشنایی تو را ببینند رفتی توی آسمان ها ، ببخشید.
یکبار دیگر فکر کردم هستی اما آدم ها را اذیت میکنی ، بعد فهمیدم اگر ما مریض می شویم یا پول نداریم یا گرفتاریم مثل این است که آقا معلم ازمان امتحان های سخت بگیرد تا درسمان خوب شود.
آخرین بار هم وقتی مامان مریض شده بود و خوب نمیشد فکر کردم تو صدای ما را نمیشنوی و باهامان قهری ، بعد که مامان حالش خوب شد فهمیدم این ماییم که صدای تو را نمی شنویم و باهات قهر می کنیم.
خدایا اشتباه شده بود ، سعی می کنم آدم خوب تری بشوم ، خیلی دوستت دارم.
سید طه صداقت
♡
@arameshbatoe ♡
