تنها که شدید و دورتان که خالی شد، غمگین نشوید و گلایه نکنید! به این فکر کنید که شاید خدا آنقدر دوستتان داشته که حس کرده در آن موقعیت زمانی، بهترین حالت این است تنها بمانید و ذهنتان از هر معاشرت و دغدغه‌ی بی‌حاصلی به دور بماند تا به دستاورد عظیمی دست پیدا کنید و گام‌های بلندتری بردارید.
آدم‌ها معمولا در تنهایی‌ است که خلاقانه می‌اندیشند و معمولا در تنهایی‌ است که شاهکار خلق می‌کنند.
تنها که شدید و به محدودیت که رسیدید، بگردید و قله‌ی در انتظار فتح شدن و بال‌های در آستانه‌ی پروازتان را پیدا کنید و انرژی‌تان را عوضِ هر معاشرت و گلایه و اندوهی، وقف رشد و ارتقای خودتان کنید.