اون شب اومده بود خونه‌مون مهمونی. البته مهمون که چه عرض کنم، صاحب‌خونه بود دیگه! هفته‌ای هشت‌بار اگر همدیگه رو نمی‌دیدیم روزامون شب نمی‌شد. رفیقی که باهاش از بچگی بزرگ شدی دیگه همینه...
نشستیم و داشتیم مثل همیشه فیفا میزدیم و میگفتیم و می‌خندیدیم.

یهو برگشت گفت: "حاجی یه دلشوره‌ی عجیب و مسخره‌ای دارم. احساس میکنم فردا قراره اتفاقی بیفته."
گفتم: "جمع کن بابا این چرت و پرتا رو. چی میخواد بشه؟"
گفت: "نمیدونم... بیخیال."

کلی خوش‌گذروندیم و دیگه پا شد بره خونه‌شون تا وسایلشو برداره و صبح بره فرودگاه. موقع خداحافظی، محکم‌تر بغلم کرد. شاید چون میدونست داره میره و برای مدت زیادی نمی‌بینیمش...

توییتر رو وا کردم دیدم یه توییت زده:

"من پیش‌بینی کرده بودم دم پروازم جنگ بشه 😄 آقا خوبی بدی دیدید حلال کنید"

توی دلم چهارتا فحش بخاطر این فُگُر بازیاش بهش دادم و خوابیدم.
صبحش بیدار شدم، تلویزیون رو روشن کردم...
بجز ما، ١٧۵ خانواده‌ی دیگه هم بودن که توی همین حال بودن.
اون لحظه بود که فهمیدم چرا دیشب دلشوره داشت و محکم‌تر بغلم کرد.
من نمی‌دونم توی اون ٢۴ ثانیه چی بهش گذشت ولی اون می‌دونه توی این ۵ سال چی به من گذشت...

سروش؛ داداش، دلم برات تنگ شده. پاشو بیا خونه‌مون مثل اون‌شب با هم فیفا بزنیم. قول میدم اگر بهم گفتی دلشوره دارم، نزارمت فرداش بری فرودگاه.

حسین زمانی

#PS752 💔🥀
🤩@Underog