آموزشکده توانا

فاجعه در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی
۶۰ درصد طلاق‌های استان فارس مربوط به کودک‌همسران است.

«ایلنا» خبرگزاری کار ایران در گزارشی درباره وضعیت کودک‌همسری در استان فارس نوشت: «در حال حاضر ۶۰ درصد از طلاق‌های این استان مربوط به کودک‌همسران و دختران زیر ۱۸ سال است.»
هرچند جمهوری اسلامی هیچ آمار رسمی از طلاق کودکان در ایران منتشر نمی‌کند اما این روزنامه خبر از «رواج بیش از پیش طلاق کودکان» در استان فارس می‌دهد.

دقت کنید که جمهوری اسلامی در تازه‌ترین مورد، انتشار آمار و اطلاعات درباره کودک‌همسری و شمار کودکان متولدشده از مادران زیر سن قانونی در ایران را ممنوع کرده است.
کودک‌همسری یک جنایت مذهبی است که زیر سایه قانون جمهوری اسلامی در ایران رواج یافته است. از میزان خودکشی افرادی که در کودکی مجبور به ازدواج شده بودند آماری منتشر نمی‌شود از میزان قتل افرادی که در کودکی مجبور به ازدواج شده بودند به همچنین. از آسیب‌های دیگر مثل شکنجه و تعرض و رهاکردن با کودکان مشترک هم آماری منتشر نمی‌شود.

#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#کودک_همسری
#ازدواج_کودکان
@Tavaana_TavaanaTech

جمهوری اسلامی اولین روز سال میلادی ۱۵ زندانی را اعدام کرده است.

روز سه شنبه ۱۱ دی‌ماه، هم حکم اعدام سه زندانی در زندان قزوین اجرا شده است. همچنین روز چهارشنبه ۱۲ دی‌ماه، در زندان بندرعباس پنج زندانی اعدام شدند.
جمهوری اسلامی بدون توجه به هشدارهای جامعه و نهادهای ببین‌المللی به قتل حکومتی هم‌وطنان‌مان ادامه می‌دهد تاکید می‌کنیم که اعدام مجازات هیچ جرمی نیست.
و یادآور می‌شویم جمهوری اسلامی نسبت به سرانه جمعیت رتبه اول اعدام در دنیا را دارد.

دلیل شما برای گفتن نه به جمهوری اسلامی چیست؟

#یاری_مدنی_توانا
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#نه_به_اعدام
@Tavaana_TavaanaTech

داریوش رحیمی، جان‌باخته راه میهن
قربانی افشاگری جنایت کوی دانشگاه

داریوش رحیمی، متولد ۲۶ دی‌ماه ۱۳۴۶، فرزند خانواده‌ای کارگری و ساکن جنوب ایران بود. او فارغ‌التحصیل رشته علوم و ارتباطات از دانشگاه علامه طباطبایی تهران و انسانی باهوش، پرانرژی، و آرمان‌خواه بود. از همان دوران کودکی تا دبیرستان، روحیه عدالت‌خواهی او برجسته بود. او بارها با مدیران مدارس به دلیل انتقاد از آموزش‌های ایدئولوژیک و اعزام کودکان به جبهه جنگ درگیر می‌شد و از شستشوی مغزی نوجوانان برای اهداف حکومتی به‌شدت انتقاد می‌کرد.

در دوران دانشجویی، پس از قتل دکتر سامی، وزیر بهداشت سابق در دولت موقت، داریوش مقاله‌ای با عنوان «امیرکبیر دیگری که در حمام کشته شد» نوشت که با اعتراض دانشجویان به این قتل حکومتی همراه شد. این اقدام باعث شد او به همراه چند دانشجوی دیگر بازداشت و به زندان اوین منتقل شود. خانواده او که درگیر سختی‌های ناشی از زندگی پس از جنگ و فاصله زیاد میان جنوب ایران و تهران بودند، بارها به زندان رفتند تا شرایط آزادی فرزندشان را فراهم کنند.

داریوش پس از آزادی، فعالیت‌های اجتماعی و حرفه‌ای خود را ادامه داد.
او پس از فارغ‌التحصیلی مدتی در روزنامه سلام کار می‌کرد و مدتی هم دفتر کاری در خیابان جردن داشت. او در ابتدا از خاتمی حمایت می‌کرد، ولی پس از مدتی از او ناامید شد.
هر بار که انتخاباتی پیش می‌آمد، هدف حمله نیروهای حکومتی قرار می‌گرفت. در جریان حادثه کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸، او از نخستین کسانی بود که با وجود نبود اینترنت، تصاویر این جنایت را به خارج از کشور ارسال کرد. در جریان کوی دانشگاه با ضرب و شتم بازداشت شد و پس از مدتی با وثیقه آزاد شد.

پس از ازدواج و تشکیل خانواده، او همچنان به افشاگری و حمایت از حقوق مردم ادامه داد. داریوش کاندیدای انتخابات مجلس ششم از یکی از شهرهای اصفهان شد، اما بارها با فشارهای حکومتی و احضاریه‌های متعدد مواجه شد. با وجود این، او هرگز تسلیم نشد و می‌گفت: «قصدم خدمت به هم‌وطنانم است. خودم در خانواده‌ای کارگری بزرگ شدم و درد مردم را می‌دانم.»

در نهایت، در تاریخ ۵ شهریور ۱۳۷۸، داریوش رحیمی در سن ۳۲ سالگی، در جریان سفری از تهران به اصفهان، بر اثر صحنه‌سازی تصادفی مشکوک جان خود را از دست داد. خانواده او معتقدند این حادثه برنامه‌ریزی‌شده بود و نیروهای امنیتی بارها پیش از این اتفاق، او و خانواده‌اش را تهدید کرده بودند.
ماموران پلیس در پاسگاه میمه با مادر داریوش صحبت کردند ان‌ها تمام بیوگرافی این خانواده را می‌دانستند و سپس هشدار دادند که «مادر جان از همین راه که آمدید برگردید، این راه خطرناک است!»
ماموران با تهدیدات خود خانواده را به سکوت واداشتند، حتی ماموران اطلاعات مجبور کردند که به دیگران بگویند که «نمی‌توانیم صحبت کنیم، شما هم خوراک تبلیغاتی برای دشمن درست نکنید.»، ولی آن‌ها هر وقت فرصتی فراهم شد، سخن گفتند. آن موقع شبکه‌های اجتماعی به شکل امروز نبود تا بتوانند ماجرا را برای هموطنان شرح دهند.

مادر او، بی‌بی طلا بداغی، با گذشت ۲۵ سال از این فاجعه، همچنان در سوگ فرزندش است. او بارها برای افشای حقیقت تلاش کرده و حتی در اعتراضات آبان ۱۳۹۸ دستگیر شد. اما همچنان بر عهد خود با فرزندش ایستاده و می‌گوید: «نام و یاد داریوش جاودان است. من تا پای جان برای آرمان‌های او خواهم ایستاد.»

به گفته خانواده، داریوش رحیمی هرگز با حکومت مماشات نکرد، پیشنهاد فرماندار یکی از شهرها شدن را رد کرد و با وجود داشتن دو فرزند دو ساله و چهار ماهه در سی و دو سالگی کشته شد.

طلوع: ۲۶ دی ۱۳۴۶
غروب: ۵ شهریور ۱۳۷۸
نام و یادش جاودان، راهش پر رهرو باد.

#داریوش_رحیمی #کوی_دانشگاه #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

آرمیتا پاویر، زندانی سیاسی سابق اهل تبریز، در شبکه اجتماعی ایکس خبر داد:

«‏نگار دباغی ۱۷ساله که فعلا با تودیع وثیقه آزاد هست و دادگاهش اسفند برگزار میشه، با احضار پدرش به اطلاعات، درست در زمانی که نگار رو در بیمارستان بستری کرده بودن، وادارشون کردن وکلای فعلی رو عزل کنن و گفتن در صورتی حکم برائت برای نگار صادر میشه که دادگاه با وکیل تسخیری برگزار بشه.»
او افزود:
«‏نگار دباغی یکی ازشجاع ترین‌ دخترانی هست که زندان تبریزبه خودش دیده، و فقط ۱۷سالشه، و من و مریم بایرامیان در همون مدت کوتاهی که در زندان بود بارها بهش گفتیم برگرده سر درسش و به آینده‌اش فکر کنه چون معتقدیم تاماهستیم نباید این بچه ها پاشون به زندان باز شه. نگار دباغی خط قرمز ماست.»

یکی از نزدیکان نگار دباغی در گفتگو با توانا تایید کرد که این عزل وکیل انتخابی و اجبار به داشتن وکیل تسخیری با فشار عوامل وزارت اطلاعات صورت گرفته است.
بدین ترتیب بار دیگر شاهد سیطره نهاد امنیتی بر نهاد قضایی و نقض استقلال قوه قضاییه هستیم.

#نگار_دباغی #وکیل_تسخیری #یازی_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

➖فریب بزرگ: جامعه_شما_هستید!

▪️می‌گویند:
شما به عنوان سلول‌های تشکیل‌دهنده‌ی جامعه، اگر با پرداختن به خود و اصلاح و پرورشِ نفس به شکوفایی برسید، درنهایت جامعه اصلاح شده و به رونق و شکوفایی می‌رسد.
در این فرض هر کدام از ما انسان‌ها به سلول‌هایی مستقل تشبیه شده‌ایم که در کنار یکدیگر، جامعه را تشکیل داده‌ایم و هرگونه نقص و ضعفی در جامعه، به همین سلول‌ها _یعنی به ما_ باز می‌گردد.
اما این یک فریب رندانه است که حاکمان توتالیتر که بر گُرده‌ی جهل توده‌ها سوارند، به منظور تخدیر اذهان عموم، سعی در بسط و گسترش آن‌ دارند تا با انداختن توپ به زمین مردم، خود را از هرگونه مسئولیتی مبرّا سازند!
و این واقعیت آشکار را پنهان می‌کنند که سلول‌ها در نهایت از مغز فرمان می‌برند.

پس حقیقت را از منظری دیگر باید نگریست:
این سلول‌ها، آنگونه که می‌گویند و ادعا می‌کنند چندان هم مستقل نیستند و به اذعان نخبگان علوم اجتماعی و جامعه‌شناسان، هر انسانی خروجی و محصول جامعه و محیطی است که در آن زیست و از آن تغدیه می‌نماید.
[در ابتدا ما جامعه را می‌سازیم، سپس جامعه ما را می‌سازد.
انسان‌ها تحت تأثیر قواعد، فرهنگ و هنجارهایی هستند که ذهن و ضمیرشان را همواره تغذیه می‌کند.]

➖جامعه به مثابه‌ی رَحِمی است که ما را چون جنینی در خود مُحاط کرده و تغذیه می‌نماید.
پس چگونه می‌توانیم تأثیر آن را بر سرِشت و سرنوشت خود انکار کرده و نسبت به حیات و مَمات آن بی‌تفاوت باشیم؟!

▪️بر کسی پوشیده نیست که حتی ژن‌های ما برای فعال شدن نیاز به محیط مساعد دارند و در میان تنوع و گوناگونیِ استعدادها و ظرفیت‌های بالقوه‌ی هر فرد، تنها قسمتی از آن‌ها که در همگونی و سازگاری با محیط پیرامون خود باشند به فعلیت رسیده و شکوفا می‌شوند.
در تشریح این موضوع می‌توان به دوقلوها یا چندقلوهایی اشاره کرد که بر حسب اتفاق در محیط‌های متفاوتی زندگی کرده و درنتیجه دچار شخصیت و سرنوشت‌ متفاوت و بعضا متضادی شده‌اند.
یا افرادی که در نتیجه‌ی مهاجرت و قرار گرفتن در محیط و جامعه‌ای متفاوت، به وضوح، رفتار و عملکرد متفاوتی از خود بروز می‌دهند.

بیایید کشور کره را در نظر بگیریم.
پس از پایان جنگ جهانی دوم از سال ۱۹۴۵ کره به دو کشور شمالی و جنوبی تقسیم شد که هر کدام تحت حاکمیت و جهان‌بینی متفاوتی قرار گرفتند و همین امر، سرنوشت کاملا متفاوتی برای مردمان آن‌ها رقم زد.
چه شد که مردمانی با یک نژاد مشترک، یک فرهنگ، یک جغرافیا و یک پیشینه‌ی تاریخی، به دو مسیر کاملا متفاوت در تاریخ کشیده و مقهور سرنوشت جداگانه‌ای شدند؟!
بی‌گمان آنچه به افکار، اخلاق و عملکرد مردم هر سرزمینی جهت می‌دهد چیزی وَرای تلاش و تقلّاهای فردی است.
این حاکمیت است که از طریق سیاست‌ها و ساختارهایش به هر شخصی می‌گوید چگونه فکر کند، چگونه رفتار کند، چه آموزش‌هایی ببیند، اولویت‌هایش چه باشد، با چه کسانی دوست و با چه کسانی دشمن باشد، چگونه لباس بپوشد، چه بخورد، چه نخورد، درست و غلط چیست و .‌‌‌‌‌..

اما به توده‌ها همواره اینگونه تلقین می‌کنند که اختیار نزد خودشان است و آنها در تعیین و تغییر سرنوشت خود آزادی عمل دارند! غافل از اینکه مردمِ یک جامعه بطور خواسته یا ناخواسته از نظام حاکم فرمان می‌برند همانگونه که سلول‌ها از مغز فرمان می‌برند.

▪️یقینا در هر سیستم و اجتماعی، افرادی پیدا می‌شوند که در نتیجه‌ی تصادم با آگاهی، عصیان کرده و از مسیر تعریف‌شده عدول می‌کنند، اما اینها استثنائند و قاعده هرگز بر حسب استثنائات نوشته نمی‌شود. مگر آنکه تلاش کنند خود را از حالت استثنا و اقلیت خارج ساخته و بخشی از توده را با خود همراه سازند.

قدرت نزد توده‌هاست، اما هدایتِ آن در دست حاکمان است. و آنها از طریق ساختارها و کانال‌هایی که ایجاد می‌کنند همواره می‌کوشند کنترل را نزد خود نگاه داشته و به رفتار و حرکت توده‌ها جهت بخشند.
با اینکه ما سلول‌هایی مستقل از جامعه و محیط پیرامون خود نيستيم، اما می‌توانیم تلاش کنیم _فارغ از هر نتیجه‌ای_ با نشر آگاهی، نوآوری، بهره‌مندیِ خلاقانه از تکنولوژی و همراه‌کردن بخشی از توده، محیط را تغییر داده یا به سود خود تعدیل نماییم.

🔻آگاهی عصیان‌گری می‌آورد و عصیان‌گری به طُرق مختلف موجب تضعیف و گسست ساختار حاکمیتی شده و در صورت استمرار، دومینووار ارکان قدرت را فرو ریخته تا سرانجام با انحلال قواعد قدیمی، قواعد تازه سر بر آورند.

مطلب فوق را یکی از مخاطبان توانا ارسال کرده است.

نظر شما چیست؟

#تغییر_اجتماعی #تغییر_ساختاری #ساختار_اجتماعی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

شلاق‌هایی بر پیکر استبداد؛ در مسیر آزادی کنار مهدی یراحی هستیم.
کاملیا سجادیان

در هشتم دی‌ماه هزار و چهارصد و سه، حکم یک‌سال حبس آقای مهدی یراحی که به پابند الکترونیکی تبدیل شده بود، به پایان رسید و ایشان آزاد شد. با این حال، مجازات هفتاد و چهار ضربه شلاق ایشان باقی مانده است. مهدی یراحی اعلام کرده که برای اجرای حکم هفتاد و چهار ضربه شلاق آماده است. او ضمن محکوم کردن این شکنجه ضدبشری، هیچ‌گونه درخواستی ندارد.

اکنون، من نیز همراه با او با صدای بلند اعلام می‌کنم که همراه مهدی یراحی، این بزرگ‌مرد هستم و معتقدم که این ضربات، ضربات شجاعت، جسارت، انسانیت، وجدان، شرافت و آزادگی است که بر پیکره بزرگ‌مردی وارد می‌شود. ما نیز با جان و دل آماده‌ایم که همراه او، با این ضربات محکم‌تر، مقتدرتر و استوارتر در مسیری که می‌دانیم در سمت درست تاریخ قرار دارد، قدم برداریم.

ضمن محکوم کردن این جنایت ضدبشری، هفتاد و چهار ضربه شلاق را نمادی از شجاعت و جسارت می‌دانیم و به وجود مهدی یراحی افتخار می‌کنیم. داشتن چنین فرزندان برومند و دلیری مایه مباهات است. این شلاق‌ها ما را آبدیده‌تر و شجاع‌تر از قبل خواهد کرد تا در برابر ستمگران و ظالمان، با تمام توان ایستادگی کنیم و کنار هم به آزادی واقعی برسیم.

امروز، همبستگی و همدلی خود را با بزرگ‌ترین و شجاع‌ترین هنرمند، مهدی یراحی، اعلام کرده و از او و فریاد عدالت‌خواهی‌اش حمایت می‌کنم. این سرزمین با داشتن چنین دلیرمردانی زیبا شده و این زیبایی به‌زودی سراسر ایران را فرا خواهد گرفت.

از اینستاگرام کاملیا سجادیان، مادر جاویدنام محمدحسن ترکمان

#مهدی_براحی #شلاق #محمدحسن_ترکمان #کاملیا_سجادیان #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech