انسان قادر نیست راجع به چیزی بیندیشد یا سخن گوید بدون آنکه به آن کیفیتی بدهد و بدین وسیله آن را به گونه ای محدود سازد. علیهذا حق در تعالی غیر مشروط (لابشرط) و عزلت گوهری خود نمی تواند مورد معرفت و دانش انسان واقع گردد. به عبارت دیگر، تا جایی که او در اطلاق خود باقی باشد ناشناخته و شناخته ناشدنی است.
او تا ابد یک راز خواهد بود، راز رازها (غیب الغیوب).

توشیهیکو ایزوتسو
#تعالی_بخشی⭐️