بسم رب النور
«هنر زندگی کردن»
زندگی صحنه‌ی یک تئاتر است و آدم‌ها بازیگران تئاتر. بعضی‌ها نقاب زده‌اند، عده‌ای بازیگری بلد نیستند و عده‌ای هم با بازی درخشان، تماشاگران را محو خود می‌کنند. وقتی تئاتر تمام شد عده‌ای ناراحتند که چرا بهتر بازی نکرده‌اند، نقابداران خسته از نقاب و ستارگان خستگی را با رضایت در آغوش می‌کشند.
زندگی آلت موسیقی ست و آدم‌ها نوازندگان.
عده‌ای بی‌رحمانه دیگران را مجبور به شنیدن اصوات ناکوک می‌کنند. عده‌ای هم سحرآمیز، دیگران را میخکوب آهنگی که می‌نوازند.
برای نواختن بهترین اثر باید بیشترین تمرین‌ها را انجام داد. هزار بار شکست می‌خورند تا در روی صحنه بیشترین لذت را به شنونده منتقل کنند.
هیچکس به‌اندازه‌ی خود نوازنده ها از اثر لذت نمی‌برند. زندگی برای آدم‌هایی که هدفشان خوشحالی دیگران است شیرین است.
زندگی بوم نقاشی است و آدم‌ها نقاش.
عده‌ای فقط برای رفع تکلیف خط‌خطی می‌کنند. عده‌ای تمام بوم را سیاه می‌کنند.
اما هستند کسانی که ذهن زیبایی دارند و دستانی که نمی‌لرزد. حیات و صداقت و مهربانی را به بوم می‌بخشند تا تماشاگران از نقاشی، امید و معرفت و شعف را الهام گیرند. بعضی وقت‌ها در بهترین نقاشی‌ها لکه‌ای سیاه دیده می‌شود که تمام نقاشی را زیر سوال می‌برد اما بهترین تماشاگران آن‌هایی هستند که هدف نقاش را درک کنند سپس به قضاوت نقاشی بپردازند.
بله، زندگی کردن هنر است و آدم‌ها هنرمند.
«هنر زندگی کردن»
زندگی صحنه‌ی یک تئاتر است و آدم‌ها بازیگران تئاتر. بعضی‌ها نقاب زده‌اند، عده‌ای بازیگری بلد نیستند و عده‌ای هم با بازی درخشان، تماشاگران را محو خود می‌کنند. وقتی تئاتر تمام شد عده‌ای ناراحتند که چرا بهتر بازی نکرده‌اند، نقابداران خسته از نقاب و ستارگان خستگی را با رضایت در آغوش می‌کشند.
زندگی آلت موسیقی ست و آدم‌ها نوازندگان.
عده‌ای بی‌رحمانه دیگران را مجبور به شنیدن اصوات ناکوک می‌کنند. عده‌ای هم سحرآمیز، دیگران را میخکوب آهنگی که می‌نوازند.
برای نواختن بهترین اثر باید بیشترین تمرین‌ها را انجام داد. هزار بار شکست می‌خورند تا در روی صحنه بیشترین لذت را به شنونده منتقل کنند.
هیچکس به‌اندازه‌ی خود نوازنده ها از اثر لذت نمی‌برند. زندگی برای آدم‌هایی که هدفشان خوشحالی دیگران است شیرین است.
زندگی بوم نقاشی است و آدم‌ها نقاش.
عده‌ای فقط برای رفع تکلیف خط‌خطی می‌کنند. عده‌ای تمام بوم را سیاه می‌کنند.
اما هستند کسانی که ذهن زیبایی دارند و دستانی که نمی‌لرزد. حیات و صداقت و مهربانی را به بوم می‌بخشند تا تماشاگران از نقاشی، امید و معرفت و شعف را الهام گیرند. بعضی وقت‌ها در بهترین نقاشی‌ها لکه‌ای سیاه دیده می‌شود که تمام نقاشی را زیر سوال می‌برد اما بهترین تماشاگران آن‌هایی هستند که هدف نقاش را درک کنند سپس به قضاوت نقاشی بپردازند.
بله، زندگی کردن هنر است و آدم‌ها هنرمند.