Spirit_and_life_ | روانشناسی تحلیلی یونگ

روان‌شناسان رنج‌های روانی خاص خود را دارند. آلوده‌ی تمامی فرافکنی هایی می‌شوند که از مراجعین‌شان دریافت می‌کنند و این به مغزشان فشار می‌آورد. تحت تاثیر قرار می‌گیرند و قاعدتا زودرنج و حساس می‌شوند و سخت می‌شود با آن‌ها کنار آمد. این بیماری نتیجه‌ی این تخصص نفرین شده است: کهن‌الگوی "پیر فرزانه"، نفرین‌شان می‌کند! باید بیش از این‌ها بدانند ولی نمی‌دانند.

پس برای روان‌شناس مهم است که اعتراف کند بهتر از دیگران نمی‌داند، در غیر این‌صورت، کمتر خواهد دانست. به این‌ترتیب فرصتی در اختیار بیمار قرار می‌دهد. ولی از طرف دیگر همیشه اعتبار طبیب مطرح است. مردم می‌خواهند باور کنند که طبیب از طایفه‌ی حکیمان و ساحران است. او با پیر فرزانه یکی انگاشته می‌شود حتی اگر هم‌زمان بیمار یا مجنون باشد. به همین دلیل در جوامع بدوی، مردم می‌ترسیدند حکیم و طبیب قبیله شوند. موقعیت چندان رشک‌انگیز و دل‌خواهی نیست.



"سمینار یونگ درباره‌ی زرتشتِ نیچه"
کارل گوستاو یونگ


روز روانشناس مبارک

@sprit_and_life

یکی از جملاتی که خیلی با آن احساس همدلی میکنم این جمله از آگاتا کریستی هست که میگوید:
"من زندگی کردن را دوست دارم. گرچه زمانهایی به شدت و حدت بسیاری احساس درماندگی کرده ام و رنج بسیار کشیده ام، اما با وجود تمام رنجها تقریبا با قطعیت حس می کنم که «زنده بودن»، موهبت بزرگی است."
زندگی هیچگاه خالی از رنج نبوده و گاهی رنج ها آدمی را به زانو در می آورند ولی تا زنده هستیم چاره ای جز زیستن و خوب زیستن نداریم تا خسران هم بر باقی رنج هایمان افزون نشود

@sprit_and_life

فروید شخصیّت را مرکب از سه دستگاه (سیستم) یا سه سطح می‌داند:

● 1 نهاد که تابع اصل لذّت است.
● 2 من که با واقعیّت سر و کار دارد.
● 3 من برتر که جنبهٔ اجتماعی شخصیّت را می‌رساند.


این سه سطح ظاهراً از هم جدا هستند ولی با هم کار می‌کنند و رفتار آدمی تقریباً همیشه نتیجهٔ عمل این سه است.

■ 1. نهاد نیرویی است که از غرائز و از هر کیفیّت روانی دیگر که به ارث برده شده تشکیل یافته است و هر کس هنگام زادن آن را با خود به دنیا می‌آورد و تمام عمر را بگفتهٔ فروید با آن بسر می‌برد. نهاد به فعالیّت می‌پردازد تا با رفع نیازمندی‌ها حالت خستگی و ناشی از زندگی را از بین ببرد. این عمل نهاد یعنی سعی در کاستن یا از بین بردن تنیدگی و جلب راحتی و خوشی را فروید اصل لذّت می‌خواند و نهاد را تابع آن می‌داند. نهاد هیچ اصل و قاعدهٔ دیگری نمی‌شناسد. از موازین اخلاقی و قیود اجتماعی بکلی بی‌خبر است. از این رو در کمال آزادی و در صورت لزوم با کمال شدّت و خشونت در جستجوی بر آوردن خواهش‌های خود و کسب لذّت و خوشی است.

با این همه بر خلاف عقیدهٔ رایج، نهاد همیشه منبع فساد و بدی نیست و با آنچه به نفس اماره تعبیر می‌شود فرق دارد. این نیروی نهاد است که آدمی را برای رفع احتیاجات اولیهٔ زندگی به فعالیّت وا می‌دارد، و ضمناً چون تابع اصل لذّت است با مصرف کردن انرژی حیاتی از ناراحتی‌ها می‌کاهد و تعادل حیاتی را برقرار می‌سازد. نهاد البته خواهش‌های نامقبول و بیجا و احیاناً زیان بخشی هم دارد ولی او تنها عامل فعال نیست تا آدمی را بی‌بند و بار بگذارد که هر چه می‌خواهد بکند، بلکه همیشه با دو سطح دیگر شخصیّت هستند آمیخته و در کار است. فقط در کودکان خردسال که هنوز از اصل واقعیّت خبر ندارند و بعضی بیماران روان پریشی است که یکه تاز میدان است.


■ 2. من اصل واقعیّت، دلخوشی خیالی به خودی خود تنیدگی را از بین نمی‌برد و ایجاد آسایش و خوشی نمی‌کند. در آدم گرسنه تصور غذا شاید تا حدودی از تنیدگی بکاهد ولی نمی‌تواند گرسنگی را رفع کند. کار من این است که نخست میان وجود ذهنی چیزی (مثلاً تصویر غذا) و وجود خارجی آن با اینکه آن‌ها را همانند و این همان می‌داند، فرق بگذارد و معلوم بدارد که آیا آنچه به تصور آمده وجود خارجی هم دارد یا ندارد و آیا قابل وصول هست یا نیست و آیا مقتضی است برای رسیدن به آن بی‌درنگ اقدام شود یا بهتر است اقدام به تأخیر بیافتد، یا اینکه بهتر است خوشی و لذّتی که منظور است جای خود را به لذّت و خوشی مناسب‌تری بدهد... از این رو فروید در مقابل اصل لذّت که حاکم بر نهاد است قائل به اصل دیگری است بنام "اصل واقعیّت" و من را ملزم به رعایت آن می‌داند.

■ 3. من برتر، من توجهی به اصول و موازین اخلاقی ندارد، همینکه این توجه پیدا شود سطح دیگر یا مرتبهٔ عالی‌تر شخصیّت، که فروید آن را من برتر می‌خواند به ظهور می‌پیوندد. من برتر نمودار درونی ارزش‌های دیرین و کمال مطلوب‌های اجتماع است آنچنانکه والدین و مربیان آن‌ها را به کودکان شناسانده و با سیستم کیفر و پاداش ذهنی او کرده‌اند. باری من برتر حربه اخلاقی شخصیّت است و درست در مقابل نهاد قرار دارد و آن در واقع با آنچه "وجدان اخلاقی" خوانده می‌شود و با آنچه کانت از آن به عقل عملی تعبیر کرده است فرقی ندارد. حاصل اینکه "من برتر" به سوی کمال می‌گراید نه به سوی لذّت! توجه معطوف به تشخیص درست از نادرست و مطابقت یا مخالفت عمل با اصول و موازین اخلاقی که در اجتماع مورد قبول هستند

#زیگموند_فروید


@Spirit_and_life

در سال‌های اخیر، گفتمان غالب در حوزه روابط عاطفی به‌ویژه در فضای مجازی، به‌شکل فزاینده‌ای از منطق پیوند و دلبستگی فاصله گرفته و به سمت راهکارهای ابزاری برای جذب و کنترل دیگری سوق پیدا کرده. آن‌چه در ابتدا به‌عنوان دعوت به خودآگاهی و مرزبندی سالم مطرح شد، اکنون در بسیاری از روایت‌ها به الگویی تقلیل‌گرایانه از رابطه بدل شده که در آن به سمت دو قطبی سازی رفته‌اند. به زنان آموزش داده می‌شود که توقعات بالا داشته باشند، مردان را در موقعیت اثبات و تلاش قرار دهند، و رابطه را به صحنه‌ای برای کسب امتیاز تبدیل کنند. در مقابل، مردان نیز با آموزه‌هایی مواجه‌اند که آن‌ها را به بی‌احساسی، گریز از وابستگی و مراقبت از منافع شخصی ترغیب می‌کند. در این میان، اصل رابطه که بر مبنای نیاز زن و مرد به یکدیگر، تجربه‌ی دیدن و دیده‌شدن، و میل به رشد مشترک بنا شده، گم می‌شود.
روابط به‌جای آن‌که عرصه‌ای برای صمیمیت باشند، به بازی قدرت و کنترل تبدیل شده‌اند. از منظر روانکاوی، این تمایل به کنترل، دفاعی‌ست در برابر ترس‌های عمیق‌تر: ترس از آسیب‌پذیری، ترس از طرد شدن، ترس از کافی نبودن. افراد به جای آن‌که به حضور واقعی خود در رابطه اعتماد کنند، به نقش‌آفرینی و تکنیک پناه می‌برند—چون باور ندارند که بدون نقاب، دوست‌داشتنی خواهند بود.

به‌تعبیر ژاک لاکان، "میلِ دیگری" چیزی‌ست که هویت ما را می‌سازد، اما وقتی این میل در بستر رقابت و تملک قرار می‌گیرد، خود را به شکل تحقیر یا کنترل نشان می‌دهد. در این فضا، عشق دیگر تجربه‌ی آزادی و حضور نیست، بلکه صحنه‌ای‌ست برای جبران زخم‌هایی که در رابطه با والدین، جامعه یا خودمان خورده‌ایم.

اما رابطه می‌تواند چیز دیگری باشد. جایی برای دیدن یکدیگر، نه به‌عنوان ابزاری برای رفع نیاز یا اثبات ارزش، بلکه به‌عنوان یک "دیگریِ زنده" با تاریخ، درد، و میل مخصوص به خود. جایی برای تجربه‌ی آسیب‌پذیری در امنیت، برای ساختن نه مصرف کردن

در تجربه‌ی عشق، ما می‌توانیم دوباره کودک شویم—کسی که با تعجب و امید به جهان نگاه می‌کند، نه با ترس و محاسبه. رابطه اگر از این‌جا آغاز شود، دیگر به تکنیک نیازی ندارد.
عشق یعنی دیدن و دیده شدن—یعنی نه‌فقط این‌که «او مرا ببیند»، بلکه من هم او را ببینم، کنجکاو او باشم، مایل به شناختن جهان درونی‌اش باشم. هر جا که کنجکاوی جایگزین کنترل می‌شود، عشق آغاز می‌شود. هر جا که میل به فهمیدن، جایگزین نقشه‌کشی برای تسلط می‌شود، رابطه زنده می‌ماند.


متن از رواندرمانگر نغمه امین

https://www.instagram.com/naghmehamin?igsh=MWJic2Y1eHFiOTlpag==

اخیراً به خاطر درد زیاد به فیزیوتراپی مراجعه کردم.
فیزیوتراپیست با لحنی نه‌چندان ملایم گفت:
«چرا این‌قدر از بدنت کار کشیدی بدون مراقبت؟ »
بعد گفت قراره درد بکشی و در روزهای اول، دردت حتی بیشتر هم میشه. اما نباید مقاومت کنی، باید با من همکاری کنی و ادامه بدی.

فیزیوتراپ با دقت، همان نقطه‌ای از بدنم را پیدا می‌کرد که دردناک بود؛ همان‌جا که من ناخودآگاه سفتش کرده بودم.
بعد می‌گفت:
«اینجاست. همین‌جا رو شل کن. مقاومت نکن. بذار دردت بیاد. ازش فرار نکن. نفس عمیق بکش.
در اون لحظه متوجه شدم که زبان فیزیوتراپ، تفاوت چندانی با زبان روان‌درمانگر نداره.
در هر دو، مسأله، بازگرداندن عملکرد به سیستمی‌ست که به حال خود رها شده یا تحت فشارهای ناهماهنگ فرسوده شده. درد، بخشی از فرایند بازگشت به زندگی‌ست. اما واکنش ما به درد روانی و درد جسمانی، به طرز معناداری متفاوت است.
وقتی به ما گفته می‌شود که "بدنت درد می‌کند چون به آن بی‌توجه بوده‌ای"، ما معمولاً این واقعیت را می‌پذیریم. اما اگر روان‌درمانگری به ما بگوید: "روانت رنج می‌کشد چون احساساتت را سال‌ها انکار کرده‌ای"، اغلب دچار مقاومت می‌شویم. جبهه می‌گیریم. گاهی حتی از مسیر درمان خارج می‌شویم.

در روان‌درمانی، با پدیده‌ای مواجهیم که فروید آن را دانش دفاعی می‌نامید: دانستنی که به جای گشودن راه به سوی تجربه، به سد تبدیل می‌شود. بسیاری از مراجعان امروز، با واژگان پیچیده‌ای وارد اتاق درمان می‌شوند: من تأییدطلبم، من دچار طرح‌واره‌ی رهاشدگی‌ام، من تروما دارم. اما این دانستن‌ها – هرچند نشان‌دهنده‌ی تلاش برای درک خود هستند – اغلب به مانعی برای لمس تجربه‌ی زیسته تبدیل می‌شوند. یک دفاع عقلانی، که سوگواری را به تئوری بدل می‌کند، و درد را پشت زبان پنهان می‌سازد.

بدن و روان، هر دو وقتی فراموش می‌شوند، خشک می‌شوند. وقتی رها می‌شوند، واکنش‌شان درد است.
و بازگرداندن آن‌ها به حیات، تنها از مسیر همکاری، تداوم و پذیرش درد ممکن است.
هم در تن، هم در روان، درد، از مقاومت تغذیه می‌کنه.
و رهایی، از مواجهه‌ی بی‌دفاع.


متن از رواندرمانگر نغمه امین

https://www.instagram.com/naghmehamin?igsh=MWJic2Y1eHFiOTlpag==

ایدی ادمین
@sprit_and_life_admin

عزیزیانی که این شرایط دارن حتما همین پیام یا به ما حتما بگن وقتی پیام میدن
همین که بگن شرایط سخت هست کافیه نیاز به توضیح نیست چون اینجا ایران و شرایط اقتصادی در زنذگی روزمره افراد تاثیر داره
لطفا اعلام کنید وقتی پیام میدین به ادمین

@sprit_and_life_admin

🌿 فرصتی برای شفای درون – با عشق و همدلی 🌿

دوستان عزیز، قدردان استقبال گرم شما از کارگاه "بازگشت به تمامیت" با دکتر گبور مته هستیم.

در مسیر فروش این کارگاه، متوجه شدیم که برخی از شما عزیزان، با وجود علاقه و نیاز، به دلیل شرایط مالی قادر به تهیه این دوره نیستید. ما می‌دانیم که درمان بیماری‌های سخت و مسیر شفای درونی، چالش‌برانگیز و پرهزینه است.

💚 به همین دلیل، تیم Spirit and Life تصمیم گرفته است که برای افرادی که در تنگنای مالی هستند، این دوره را با تخفیف ویژه ارائه دهد.

🔹 اگر به دلیل بیماری یا شرایط خاص مالی، توان خرید این فیلم آموزشی را ندارید، کافیست به ما پیام دهید. ما در کنار شما هستیم تا این محتوای ارزشمند را با عشق و همراهی در اختیارتان بگذاریم.

باشد که این گام کوچک، پاسخی باشد به دعوت روح زمانه ما برای پیوستن، رستن و رها شدن.

🕊️ "بنی آدم اعضای یکدیگرند، که در آفرینش ز یک گوهرند..."

📩 برای دریافت اطلاعات بیشتر، به آیدی زیر پیام دهید:
‏@spirit_and_life_admin

شما تنها نیستید. ما در این مسیر، همراه شما هستیم. 💙

زنی که نتواند مهارتها و قابلیتهای درونی خود را در دنیای بیرونی محقق کند، از اطرافیان خود انتظارات غیر واقع بینانه پیدا میکند و به ویژه دختر خود را تحت فشار روانی ناخواسته می گذارد


@spirirt_and_life

ویژگی‌های شخصیتی خاصی، ارتباط اساسی با شروع و تداوم بیماری‌های بدخیم (انواع سرطان‌ها، بیماری‌های خودایمنی و حتی بیماری‌های پوستی) دارن:

📌۱. نگرانی‌ای سرخورده و التزام‌آور برای برطرف‌کردن نیازهای عاطفی دیگران دارین، درحالی‌که  نیازهای خودتون رو نادیده می‌گیرین؛

📌۲.  نگاهی خیلی جدی به نقش اجتماعی، وظیفه و مسئولیت دارین.

📌۳. سخت‌کوش هستین، بر چندین کار  تمرکز بیرونی دارین و احساس ابروظیفه‌شناسی دارین که اساسش هم این قاعده‌ست: آدم باید وجود خودش رو با انجام‌دادن کار و ارائه‌ی چیزهایی به دیگران توجیه کنه؛

📌۴. خشمی که باعث محافظت از خودتونه رو سرکوب می‌کنین و بروز نمی‌دین؛

📌۵.  براساس این دو باور استرس‌زا زندگی می‌کنین: «من مسئول احساس دیگران هستم» و «هرگز نباید کسی رو ناامید کنم»

متأسفانه، این رفتارها در فرهنگ سمی ما تشویق می‌شن، اما استرس و سرکوب احساسات، می‌تونه فیزیولوژی بدن ما رو به‌هم بزنه.

با افزایش آگاهی، می‌تونیم چیزی که آموختیم رو فراموش کنیم، این الگوی رفتاری رو تصحیح کنیم و به‌سوی درمان حرکت کنیم.


فروش فیلم آموزشی ترجمه شده کارگاه “ بازگشت به تمامیت “ رو آغاز کردیم این کارگاه خصوصی یکی از پربازدیدترین دوره‌های گبور مته بوده‌است و درباره‌ی تروما، بیماری‌های خودایمنی و روان‌تنی و سرطان، شفا و بهبودی اونهاست.


لطفا برای دریافت اطلاعات بیشتر و خرید دوره بازگشت به تمامیت(خویشتن)که در ۴فصل ۲۶بخشی هست
به آیدی زیر پیام دهید
‏@sprit_and_life_admin


گبور_مته نویسنده کتاب "افسانه عادی بودن و کتاب وقتی بدن نه می‌گوید
پزشک مجارستانی کانادایی است. او با سابقه در خانواده درمانی علاقه خاصی به رشد و تروما زخم روانی در دوران کودکی و تأثیرات بالقوه مادام العمر آن بر بهداشت روانی و جسمی، از جمله در بیماری خود ،ایمنی ،سرطان اختلال بیش فعالی و نقص توجه اعتیاد و طیف گسترده ای از موارد دیگر دارد

‍ اغلب زنان زیبا فقط به خاطر ظاهرشان پاداش می گیرند و محترم شمرده می شوند.

این موضوع آنقدر تکرار می شود که از رشد و توسعه در بخشهای دیگر وجود خود غافل می مانند.

اعتماد به نفس و احساس موفقیت آنها سطحی بوده و به اندازه پوست بدنشان عمق دارد و وقتی زیبایی محو می گردد دیگر چیزی برای ارائه ندارند.

چنین زنی نه هنر جالب توجه بودن را در خود پرورش داده و نه توانایی توجه به نکات جالب دیگران را دارد...


#اروین_یالوم
#درمان_شوپنهاور

@Spirit_and_life