به عنوان کسی که پنج سال از عمرش رو داره درمورد سلامت مردم درس می‌خونه، همیشه برام جدا کردن رشته‌م از زندگی روزمره آسون‌ترین کار نبوده. کوچک‌تر که بودم ممکن بود وسط غذا خوردن به خودم اجازه دادم به نفر روبروییم بگم “ببین اینی که داری می‌خوری خود دیابته!” یا “نمک‌پاشو نمیارم اگه فشار خون می‌خوای خودت پاشو بیارش.” و از این دست خرف‌های رو اعصاب. یکم که گذشت دیدم شدم یک باکس نکات سلامتی متحرک که از هر چیزی می‌تونه بیماری و تشخیص بکشه بیرون. بعد از اون تصمیم گرفتم وقتی جایی نقشم کادر درمان/ کارآموز درمان نیست، نکات سلامتی‌م رو برای خودم نگه دارم و فقط اگر ازم سوال شد یا اگر جون عدهٔ زیادی بابت یک عادت فردی در خطر بود درموردش نظرمو بگم. چون همه می‌دونن نوشابه ضرر داره و سیگار سرطان ریه میاره و…
با این مقدمه می‌خوام درمورد مسئله‌ای حرف بزنم، هدفم از پست بعدی تخریب کسی نیست، فقط فکر می‌کنم به عنوان کسی که اینجا تریبونی داره، حق دارم نظرم رو بگم و تلنگر بزنم به آنان که می‌اندیشند :))