Pure Dudes

زمانی کیهان درباره ایرج پزشکزاد نوشته بود:

«کارگزاران رژيم پهلوی برای ضربه زدن به حرکت مبارزاتی مردم، سالها پيش، طرح مقدماتی دائی‌جان ناپلئون را آماده کرده و در کميسيون‌های مختلف روی جزئيات آن کار کرده بودند. طرح آماده شده را به پزشکزاد دادند که آنرا بپروراند و منتشر کند.»

واکنش پزشکزاد تنها یک جمله بود:

«بايد به اينها گفت اگر رژيم پهلوی چنين کارگزاران پيش‌بين، زرنگ و برنامه‌ريزی داشت که به اين راحتی از هم نمی‌پاشيد تا زمام امور فرهنگی مملکت دست يک بازجوی اوين (شریعتمداری) و آن هم با اين درجه از عقل و درايت بيفتد!»

@Pure_Dudes

حالا این چرا اهمیت دارد؟ برای این که می‌شود دید که نقاش یک‌هو صبح از خواب بیدار نشده و فهمیده باشد چه طور می‌شود مادرانگی را تصویر کرد. تمام اجزای این نقاشی بارها تمرین شده بودند و هنرمند دقیقاً می‌دانست دارد چه کار می‌کند. پرانتز بسته.
بگذریم، برگردیم سر نقاشی خودمان

از حیث جای قرار گرفتن کاراکتر، هر دو زن در نقاشی‌های مونک و آنکر تقریباَ یک جا هستند، و از بابت ترکیب رنگ و تضادها زن آنکر وضوح بیشتری دارد، اما کمتر ممکن است رویای جنسی کسی باشد!

حالا نکته‌ی مهم را درخواهیم یافت. داریم نقاشی‌ای از اوایل قرن بیستم تماشا می‌کنیم، که زنی عریان به صراحت نقاشی شده و در مرکز توجه قرار گفته ولی یک اوبژه‌ی جنسی نیست.
آنا آنکر، بر خلاف نقاشان مرد روزگار خودش، بدن زن را مظهر تمایلات جنسی نمی‌انگارد.

مرگ و تنهایی و دلتنگی، و دنیایی که بر سر آدم خراب می‌شود انگار.

هنرمندانی بوده‌اند موفق شدند غم ویرانگری انسان را به تصویر بکشند.
این نقاشی یکی از آن‌هاست، «اندوه» اثر ‎آنا آنکر

@Pure_Dudes

در این راستا، توجهتون رو جلب می‌کنم به:

بسیاری از غیر دانشمندان از برنامه‌های علمی تلویزیون (درباره فیزیک، زیست شناسی و از این دست چیزها) لذت می‌برند. من عمدتاً آن برنامه‌ها را به همراه بچه‌هایم تماشا می‌کنم. تحت هیچ شرایط محتملی نه من آن دانش اندوخته را به کار می‌برم و نه فرزندانم. اما در آشنایی با پیچیدگی‌های سرمنشأ و تکامل یافتن جهان نکته‌های اساساً آموزنده و مهمی وجود دارد. تاریخچه تقریبا همه‌چیز، نوشته نویسنده مشهور قالب ادبی ناداستان، «بیل برایسون» یکی از کتاب‌هایی است که دوستش دارم. نه به این دلیل که کتابی فوق‌العاده کامل و عمیق است بلکه چون خواندنش ما را بر می‌انگیزد جهان را برای پیچیدگی‌های بی‌شمارش تحسین کنیم و ممنون باشیم که ما هم خوشبختانه جزئی از این جهانیم. ارسطو احتمالاً می‌گوید این خصیصه دقیقاً همان «ناکارآمدی» معرفت است و اتفاقاً بهترین خصیصه آن است زیرا معرفتی است که فقط محض خاطر خودش به دست آمده است. و نه به هوای به چنگ آوردن چیزی دیگر.

@Pure_Dudes
از کتاب ایستگاه‌ها، سوند بریمکن

یکی از دوستانم یکی دو هفته پیش، برام استیکری گرفته بود که روش نوشته بود «Google it». خوشحالم وقتی این استیکرو دیده یاد من افتاده، حداقل چندین بار همینجا وقتی یکی تو کامنت‌ها سوالی پرسیده صرفا براش لینک گوگل دات کام رو فرستادم، دلیلش همینه که ما معمولا برای پیدا کردن یک چیز که بریم، در اون جستجو ده‌ها چیز یاد جالب‌ترم در کنارش می‌گیریم.
همین، اون استیکر رو دوباره امروز دیدم و بهانه شد اینا رو بنویسم.