[ 🖤جادویِ‌ یِک‌ جَهَتـ❱❱❱❱ ]

Four of us :(

...

Where is my sunshine now?

I don't want you to write me a song...

امیدوارم الان حالت بهتر باشه پسر قشنگم💔

قلب پاکت برای این دنیای کثیف زیادی بود.

❤️‍🩹

💔

وقتی واندی برگرده فعالیت چنلو از سر می‌گیرم🗿🤡

دلم برای اینجا تنگ شد💔

فصل اول - قسمت پنجم - بخش A

درحالی که دارم می‌نویسم یه چیز عجیبی داره اتفاق میفته. دائم به خودم می‌گم چیزی رو که دارم می‌نویسم در واقع شرح رابطه‌م رو با تام توضیح می‌ده، و چیزهای دیگه که در کنارش اتفاق افتاده. البته، چیزهای دیگه – که در واقع هدف نوشتن اینا هستن – قراره خیلی زود نوشتن درباره‌ش واسه‌م خیلی سخت بشه. اما متوجه شدم، بهطرز ناباورانه‌ای، که دارم خیلی از کارم لذت می‌برم. روزهای من یه جورایی هدفی پیدا کردن که از موقعِ بازنشستگی من از مدرسه این.جور چیزی رو نداشتن. من خودمم شامل خیلی چیزا هستم، که ممکنه واسه‌ی تو جالب نباشه و توجهت رو جلب نکنه، پاتریک. اما واسه‌م مهم نیست. می‌خوام که همه‌چیز رو به یاد بیارم، به خاطر خودم، و همینطور برای تو.

و در حالی که می‌نویسم، از خودم می‌پرسم که آیا واقعا هیچوقت جرات این رو پیدا می‌کنم که این رو برای تو بخونم یا نه. همیشه برنامه‌م این بوده، اما هرچی که به چیزهای دیگه نزدیک‌تر می‌شم، بیشتر واسه‌م دست نیافتنی و غیرممکن به نظر میاد.

تو واقعاً امروز صبح داشتی تلاش می‌کردی که به تلویزیون نگاه نکنی، با وجود این‌که برنامه رو از ' امروز صبح ' که هر دوتامون ازش متنفریم، به پخش مجدد 'درحالی که زمان می‌گذره' از شبکه بی‌بی‌سی ۲ تغییر دادم. دیم جودی دِنچ رو دوست نداری؟ فکر می‌کردم که همه دیم جودی رو دوست داشته باشن. فکر می‌کردم که ترکیب بازیگری کلاسیک به خودمونی بودنش اون رو خیلی جذاب می‌کنه. و بعد اون اتفاق با کورن فلس‌های (بالشتی) توی شیر خیس شده افتاد، و از توی کاسه بیرون ریختن، به‌خاطر همون بود که باعث شد تام یه آه سنگین بکشه. می‌دونستم که خیلی برای نشستن پشت میز برای صبحانه آماده نیستی، حتی با وجود قاشق و چنگال مخصوصت و همه‌ی کوسن‌هایی که برای ثابت نگه داشتنت آماده کرده بودم، همون‌طور که پرستار پاملا پیشنهاد داده بود. باید بگم که واسه‌م توجه کردن روی چیزایی که پاملا می‌گفت سخت بود، چون کاملاً محو مژه‌های بلندی که از پلک‌هاش بیرون زده بودن، شده بودم. می‌دونم که استفاده از مژه مصنوعی خصوصاً واسه‌ی خانم‌های بلوند و چاقی که توی اواخر دهه بیست سالگی زندگیشونن چیز عجیبی نیست، ولی این ترکیب خیلی عجیبیه – یونیفرم سفید و تمیز پاملا، رفتار خشک و بی‌احساسش و چشم‌های آبی قهوه‌ایش. دائم به من می‌گه که هر روز صبح و شب برای یک ساعت میاد سر می‌زنه، که من بتونم چیزی که اون بهش میگه 'وقت استراحت' رو داشته باشم. من دوست ندارم که وقت استراحت داشته باشم، اگرچه، پاتریک: از این زمان برای نوشتن این چیزا استفاده می‌کنم.
~~~
ادامه دارد...
💚• #MyPoliceMan • #Part_1 • #Chapter_5
💚• T.me/MagicOneD

فصل اول - قسمت چهارم - ادامه‌ی بخش B

یه لحظه طول کشید تا تونستم بالاخره خودم رو جمع و جور کنم، بعد گچ به تخته چسبید و حرف‌ها رو شکل داد؛ همون صدای قشنگ و اِکوی – که ظریف اما محکم بود – اونم وقتی که با حروف بزرگ نوشتم:

دوشیزه تیلور.

به عقب برگشتم و به چیزی که دستم نوشته بود، خیره شدم. حروف از گوشه‌ی راست تخته به سمت بالا رفته بودن، انگاری که اوناهم مثل من می‌خواستن از کلاس فرار کنن.

دوشیزه تیلور.

– خب، اسم من از الان به بعد.

نمی‌خواستم مستقیماً به صورت‌هایی که توی یه ردیف قرار گرفته بودن نگاه کنم. می‌خواستم به مریم باکره‌ی بالای در خیره بشم. اما اون‌جا، نادیده گرفتن همه‌شون غیرممکن بود، 26 جفت چشم به سمتم چرخید، هر چشم کاملاً متفاوت ولی به همون اندازه مشتاق بود. یه جفت چشم از همه‌شون مشتاق‌تر بود: اون پسر با علامت چکمه آخر ردیف دوم نشسته بود، پوزخند می‌زد؛ توی مرکز ردیف جلو یه دختر با تعداد تعداد از فِرهای سیاه و صورت رنگ پریده و لاغر نشسته بود، برام لحظه‌ای طول کشید تا چشم ازش بردارم؛ ردیف عقب یه دختر با یه پاپیون به ظاهر کثیف که یه طرف موهاش بسته بود، محکم دست به سینه نشسته و دهنش با خط‌های عمیقی بسته شده بود. وقتی به چشم‌هاش نگاه کردم اون نکرد – برعکس بقیه – نگاهش رو ازم گرفت. فکر کردم که بهش دستور بدم دست‌هاش رو باز کنه، اما بهتر بود چنین کاری نکنم. زمان زیادی واسه‌ی سر و کله زدن با چنین دخترهایی بود، فکر میکردم. چقدر اشتباه می‌کردم. حتی الآن هم آرزو می‌کنم کاش توی همون روز اول اجازه نمی‌دادم آلیس رامبُلد با کاری که کرد قِسر در بره.
~~~
پایان قسمت چهارم
💚• #MyPoliceMan • #Part_1 • #Chapter_4
💚• T.me/MagicOneD