عامه مردم بنا بر غریزه و به طبع تحت تاثیر افسانه‌های غیرعقلانی و باورنکردنی الهی هستند و بنیان‌گذاران ادیان از این غریزه سوءاستفاده می‌کنند. لذا با برانگیختن قوه‌ی خیال‌پردازی و با میدان دادن به اوهام مزدم اعتقادات‌شان را به عنوان حقیقت مطلق نه تنها خود می‌پذیرند بلکه تلاش می‌کنند تا آن را به دیگران نیز تحمیل نمایند. فرقه شیعگری با تلاش کلینی‌ها، شیخ صدوق‌ها، شیخ عباس قمی‌ها و ملا محمدباقر مجلسی‌ها در ایران ساخته و پرداخته شد و شمشیر قزلباشان آناتولی خون‌های فراوانی از مردم این کشور را ریخت تا به زور و ضربت شمشیر اعتقادات شیعگری را به مردم ایران تحمیل کند. در طول تاریخ یکی از عمده‌ترین نگرانی‌ها حاکمان دینی بازگشت مومنان از دین بوده، به همین دلیل شعار اسلامی ارتداد در این دین بارزترین نشانه‌ی هراس آن از اختلاف نظر و بازگشت پیروان این دین است. با این که در قرآن سوره النحل، آیه‌ی 106 مرتدان را فقط به عذاب آخروی تهدید کرده، اما شریعت اسلام مجازات ارتداد را مرگ تعیین نموده. روایت است که ابن‌عباس، از محمد، نقل کرده کسی را که تغییر دین داده بکشند یا سرش را قطع کنند. بخاری، در کتاب تحریم‌الدم باب 14 و ترمذی، در مرتدین باب دوم بدان اشاره نموده. حتا ابن خلدون، فیلسوف اسلامی هم نسبت به عقل بشر که به نظرش عقل بی ‌لگام است، مشکوک بود و آن را منشاء کفر می‌دانست، او می‌گفت: فرد باید با ترک هرگونه تامل از خود مراقبت کند، به ما امر شده که هرگونه تامل در باره علل را ترک کنیم و خود را متوجه علت‌العلل سازیم، تا روح بتواند یگانگی خدا را دریابد، مردی که در علل متوقف شود، نومید خواهد شد، و به درستی می‌توان او را کافر خواند. حقیقتا چرا فلاسفۀ اسلامی هم در راستای افکار متولیان این دین همواره پیروان‌شان را از مطالعه علل منع کرده است.

🆔@JOIN3AAA