یکی باید باشد ؛
بی قراری هایت...
بهانه هایت...
سردی های گاهی گذرت...
ترس و دلواپسی هایت...
و خنده های پر بغضت...
را تاب که نه !
آغوش بیاورد...
بی قراری هایت...
بهانه هایت...
سردی های گاهی گذرت...
ترس و دلواپسی هایت...
و خنده های پر بغضت...
را تاب که نه !
آغوش بیاورد...