ادامه ...


گورجیف شرایطی را آماده کرده بود که شاگردانش از راه آن می توانستند بدون تکیه به واژه ها بیاموزند. اجازه دادن به کودکان تا با آزمودن بیاموزند آن ها را علاقه مند نگاه می داشت و به چالش می کشانید..‌. بزرگ سالان در مقام دستیار کار می کردند، از جمله برای بلند کردن دیگ های سنگین از روی شعله ما تماشا می کردیم و تنها زمانی که لازم بود پندی می دادیم. روش ما مانند کارآموزی این بود که تکنیک را نشان دهیم و سپس اجازه دهیم آن را به شیوه خود پیش ببرند، انگاره های خود را پیاده کنند - و اشتباهات خودشان را کنند.
برای ما جوهری این بود که زیاد چیزی نگوییم. زمانی که کودکان را با دادن رهنمود از روی نیت خوب کلافه نمی کردیم این فضا و زمان را به آن ها می داد تا برای خودشان بیندیشند.
شتاب نه تنها برای جلوگیری از زیادی پختن خوراک ضروری بود، بلکه آهنگ پر شتاب کار به کودکان اجازه نمی داد، غرق رویا بافی های خود شوند. تند کار کردن اما بدون عجله نیازمند توجه ذهن و احساس به کار و تکلیفی بود که تن مشتاقانه به آن پاسخ می داد. ناگهان کودکی که زمین را می شست خودش را راست و نرم می کرد و به شکلی باور نکردنی پر شتاب می شد.


ادامه دارد ...

لیلیان فایراستون
زبان فراموش شده کودکان
ص 67

کانال گرجیف
@Gordjief