ㅤㅤ𝖥𝗂s̸a͟𝗅𝗂𝗌

نمـی‌دانم چـه طالعیـست که اینـگونه رنجـور و گمراهـم کرده

آن موجـود سیـاه رنگ در سـینه ام لحـظه ای از تپـش و تراوش عشـق او دسـت برنـمی‌دارد که

چه شخص متین و آرامی کت بژ رنگ‌ موهای اتو کشیده مشکی مخملی بر فراز باد، سخت میشد به وضوح صورتش را ببینم کتابی که در دست داشت مانند ابری بنظر می رسید که جلوی ماه را گرفته است، همان گونه که به او زل زده بودم ابر کمی کنار رفت و ناگهان ماه‌ لبخند ژکوندی به خود گرفت، آیا اثر لئوناردو مرا ملاقات کرده است صفحه ها را با دست های گندمی اش آهسته ورق می زد گویا مطلبی طنز به چشم هایش خطور کرده است نگفته ام که چشم هایش تمام مدت خنثی بنظر می رسد اما بگویم طوفان در آنها رقص کنان بازی می کند مگر ذهن مرا می خواند که زمزمه کرد تو "انسان خیلی متفاوتی هستی" لحن گرفته ای داشت، ولی آبرو ریزی محض حرفش را به خود گرفتم سریع از جا پریدم و گفتم من! این تعریف خیلی بزرگیه از من کمی آرام تر.. چرا کنار او مانند گربه ای خیس و از پا افتاده بنظر میرسیدم کم مانده بود جلویش زانو بزنم عذر بطلبم سرش را بالا اورد و با همان لحن گفت "کافکا در کرانه _ هاروکی موراکامی" قلب عمیق و زیبایی داشت نیمچه لبخند و صورتش با به خجالت افتادن من تغییری نکرد بنظر نمی رسید بخواهد مانند دیگران نگاهی به سر و رویم بی اندازد و تحقیرم کند حتی باقی کلمات کتاب را هم زمزمه کرد. "باید بپذیری که برخی افراد برای همیشه در قلبت جای خواهند داشت،  بدون اینکه جایی در زندگی ات داشته باشند." چقدر حقیقی و قاطعانه، در قلبم هست اما زندگی ام خیر، فرد با تجربه ای بنظر می رسید برای همین  بود که مانند من تنها با یک جمله حیرت زده نشد و دهانش باز نماد فقط نفس عمیقی کشید و کتاب را بست ، اگر کتاب باز می ماند و صفحاتش تا ابد و بر ادامه داشت داستان من و او هم به این زودی به پایان نمی رسید مگر نه؟ حتی ذره ای دلیر نبودم که نامش را بپرسم کاش زمزمه هر حرف کتاب سال ها زمان می برد ، میتوانستم کل زندگی ام را به تماشایش بنشینم..
- نویسنده مَست و رُویا پردازِ قهار.