امروز بالاخره این کتاب رو تموم کردم.
اگه امتحانام نبود، مطمئنا خیلی زودتر تمومش می‌کردم.
این اولین رمان بلند موراکامی بود که خوندم و وقتی به خط آخر رسیدم، فهمیدم که موراکامی قطعا قرار نیست جزو نویسنده‌‌های مورد علاقه‌ی من قرار بگیره. با این حال، نمی‌تونم انکار کنم که از خوندنش لذت بردم.
نمی‌دونم این لذت به خاطر فضای ساکت و آروم کتاب بود که بیشتر داستان تو کتابخونه می‌گذشت، یا موسیقی‌هایی که هم‌زمان با خوندنش گوش می‌دادم، یا شاید هم ترکیب این‌ها.
اما به هرحال باعث شد انیمیشن Yellow Submarine رو که درباره‌ی بیتلز هست ببینم، دوباره دیسکوگرافی‌شون رو مرور کنم، و حتی مدتی این کتاب یکی از موضوع‌های پر تکرار صحبت‌هام با آدمم بود. در کل، تجربه‌ی بدی نبود، ولی قطعا چیزی نیست که دوباره بخوام سراغش برم.
اگه امتحانام نبود، مطمئنا خیلی زودتر تمومش می‌کردم.
این اولین رمان بلند موراکامی بود که خوندم و وقتی به خط آخر رسیدم، فهمیدم که موراکامی قطعا قرار نیست جزو نویسنده‌‌های مورد علاقه‌ی من قرار بگیره. با این حال، نمی‌تونم انکار کنم که از خوندنش لذت بردم.
نمی‌دونم این لذت به خاطر فضای ساکت و آروم کتاب بود که بیشتر داستان تو کتابخونه می‌گذشت، یا موسیقی‌هایی که هم‌زمان با خوندنش گوش می‌دادم، یا شاید هم ترکیب این‌ها.
اما به هرحال باعث شد انیمیشن Yellow Submarine رو که درباره‌ی بیتلز هست ببینم، دوباره دیسکوگرافی‌شون رو مرور کنم، و حتی مدتی این کتاب یکی از موضوع‌های پر تکرار صحبت‌هام با آدمم بود. در کل، تجربه‌ی بدی نبود، ولی قطعا چیزی نیست که دوباره بخوام سراغش برم.