🔸 ایگو از رنج کشیدن، لذتی بیمارگونه و پنهان میبرد؛
لذتی که ریشه در غرور، خشم، میل، احساس گناه، شرم و اندوه دارد
و همچون رضایتی تاریک، در لایههای ناهوشیار ذهن پنهان است.
این لذت پنهانی، حالتی اعتیادآور دارد
و بسیاری از انسانها سالها
یا حتی تمام عمر خود را صرف تغذیه از آن میکنند
و ناخودآگاه دیگران را نیز به همان مسیر میکشانند.
برای متوقف ساختن این سازوکار پنهان،
باید ابتدا این «پاداشِ ناپیدای رنج» شناسایی شود
و سپس با آگاهی و آمادگی درونی، به خدا *تسلیم* گردد.
اما ایگو، از سر شرم، مانع آگاهی یافتن ما از این بازیهای درونی میشود؛
بهویژه وقتی پای نقش پنهانِ «قربانی بودن» در میان است —
نقشی که با فریب و پنهانکاری، آگاهی را کنار میزند و بازی را ادامه میدهد.
───
📘 *تأملات روزانه از #دکتر_دیوید_هاوکینز💥
۳۶۵ اندیشه در باب *تسلیم، شفا و آگاهی🌿
https://t.me/thegoldenkey