شاید کافکا

موضوعی که توی این همه سال تنها زندگی کردن نتونستم باهاش کنار بیام، وقتاییه که با تمامِ وجودت دلت می‌خواد یکی باشه، با یکی بیرون بری، چیل کنی، ولی هیچ‌کسی رو پیدا نمی‌کنی. و تنها کاری که می‌تونی بکنی اینه که تنهایی بری کافه و قهوه‌ات رو بخوری. جنسش همونه. فقط مکانِ تنهاییت از یه چهاردیواری کوچیک، جابه‌جا می‌شه به یه میزِ دونفره که فقط یه نفر پشتش نشسته. به جای دیوارای اتاقت، آدم‌های غریبه‌ای دورت می‌چرخن که تو حرفاشونو نمی‌شنوی و اونا هم اصلاً حواسشون بهت نیست. می‌شینی، یه قهوه سفارش می‌دی، گوشیتو چک می‌کنی، الکی با یه چیز مشغول می‌شی که فقط فکر نکنی. ولی تهش، تهِ تهش، همون حسه بازم هست. همون سنگینیِ لعنتیِ نبودنِ کسی که باید باشه. من همیشه از تنهایی فرار می‌کردم. یا حداقل فکر می‌کردم که فرار می‌کنم. آدمای زیادی اطرافم بودن، همیشه یه جایی، یه کاری، یه کسی برای وقت‌گذرونی داشتم. ولی هرچقدر هم که خودتو با شلوغی‌های الکی سرگرم کنی، بالاخره یه جایی، یه لحظه، یه وقتایی که به خودت میای، می‌بینی همه‌ش فیلم بوده. می‌بینی که تهش باز هم یه جای خالی هست که هیچ‌چی پرش نمی‌کنه. همین وقتاست که گذشته یقه‌تو می‌گیره. همین وقتاست که دلت برای یه رفیقِ قدیمی تنگ می‌شه، برای کسی که لازم نبود براش فیلم بازی کنی، که می‌فهمید کِی حالت خوب نیست، که لازم نبود به زور حرفی بزنی که سکوت پر نشه، چون سکوتاتون هم کنار هم معنا داشت. ولی خب، آدم که نمی‌تونه تو گذشته گیر کنه. پس مثل هر بار، یه قهوه‌ی تلخ دیگه سفارش می‌دم، یه جرعه می‌خورم، به آدمای دورم نگاه می‌کنم، و به خودم یادآوری می‌کنم که تنهایی، یه چیزیه که باید باهاش کنار بیام. چون هرچقدر هم که گذشته رو ورق بزنم، هرچقدر هم که حسرتِ یه سری روزا رو بخورم، تهش فقط یه جواب هست: اون روزا تموم شده. و من، هر چقدر هم که دلم نخواد، باید یاد بگیرم که با نبودنِ آدم‌هایی که یه روز فکر می‌کردم “ همیشه هستن ” کنار بیام و قدرِ لحظه‌هایی که هستن رو بیشتر بدونم.

یبار جانی دپ گفت «چرا تنفر داشته باشم؟ تنفر احساس گرونیه، از اهمیت دادن زیاد میاد، ترجیح میدم اهمیت ندم» ینی کسیم که تو ازش متنفری باید حداقل ارزش این تنفر تورو داشته باشه، بنظرم چندتا کتاب رو تو یه جمله خلاصه کرد.

به این فکر می‌کنم که از کی زندگی انقدر سخت شد؟ از چه سنی؟ از کجای زندگی؟ منظورم از سخت، یک واژه‌ی عام و یک پوسته نیست. منظورم اینه: سخت. یعنی اذیت بشی. یعنی حتی کوچیک‌ترین اقدام و حرکتی کل انرژیت رو بگیره. یعنی گاهی نفست بگیره از حجم غبار و سنگینی؛ سنگینیِ زنده بودن. فقط یادم میاد که قبلاً انقدر شدید نبود. انگار یه حفره در درونت هست که باهات رشد می‌کنه و هرچی بزرگ‌تر می‌شی اون هم بزرگ‌تر می‌شه و سعی می‌کنه تو رو در خودش ببلعه. یا یه گره توی گلوت که هرچی بزرگ‌تر می‌شی کورتر می‌شه و راه نفست تنگ‌تر. حق داری اگه نگاهم می‌کنی و نمی‌فهمی چی می‌گم.

من خود بلای خویشم از‌خود کجا گریزم؟
"امیر خسرو دهلوی"