بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر....
صبر و ظفر هر دو دوستانِ قديمند / بر اثر صبر، نوبتِ ظفر آيد
بگذرد اين روزگار تلختر از زهر / بار دگر روزگار چون شكر آيد
بسياری میپندارند كه اين دو بيت زيبا و مشهور از حافظ است. در بعضی چاپهای ديوان حافظ (مثل چاپ قدسی، انجوی و نيز حاشيهٔ چاپ پژمان) هم در جزء غزل حافظ (بر سر آنم كهگر ز دست برآيد)، كه با همين وزن و رديف و قافيه سروده، آمده است. در اوايل انقلاب نيز سرودی با اين شعر ساخته شد (شعر و آهنگ محمدعلی ابرآويز) كه مصراعِ مشهور حافظ «ديو چو بيرون رود، فرشته درآيد» نيز در آن تضمين شده بود، ولی این شعر در هيچيك از چاپهای معتبر و نُسَخ قديم ديوان حافظ نيامده است.
اين دو بيتِ زيبا از «حكيم تبيان» است. تا جايی كه جستوجو كردم، نخستينبار مرحوم احمد گلچين معانی در جُنگ معانی (چاپ مركز پژوهشی ميراث مكتوب، ص١١) به اين انتساب اشاره كرده است. بعدها در عرفات العاشقين (چاپ مركز پژوهشی ميراث مكتوب، ص ٨٥٢ جلد دوم)، در بخش «متقدمين»، نيز ديدم كه اين دو بيت به همين شاعر نسبت داده شده است (منبعِ گلچين نيز عرفات بوده). در آنجا، مصراع چهارم به صورت «باز يكی روزگار چون شكر آيد» ضبط شده است.
https://t.me/oragheparishan