من سعی کردم همیشه خوب باشم. برای آدما نقاب نزدم مبادا ازم دلگیر بشن. کمآوردم اما به روی بقیه نیاوردم. کنار همه بودم اما وقته تنهاییم خودم دستام گرفتم. من بلد بودم واسه همه آرزوی خوب کنم حتی کسی که بهم بدی کرده. زیر بارون خودم خیس بشم اما چتر رو سر اونا نگه دارم. من کم نذاشتم اتفاقا اضافه هم بودم. ولی ندیدن. اشکال نداره. ذاتِ آدمیزاد همینه. منم به همین زندگی ادامه دادم اما آرومتر، دورتر، بی احساس تر ساکتتر...