🕊 فرازتد 🕯

#خبر_علمی
تولید پادزهر مار کبرا توسط #هوش_مصنوعی

دیوید بیکر، برنده جایزه نوبل شیمی سال ۲۰۲۴، رهبری پژوهشی را بر عهده دارد که در آن به دنبال بهبود روش‌های درمانی مارگزیدگی هستند.
تیم بیکر، با همکاری تیموتی پاتریک جنکینز از دانشگاه فنی دانمارک (DTU) با استفاده از هوش مصنوعی، پروتئین‌هایی را طراحی کردند که به سموم سه انگشتی متصل شده و آن‌ها را خنثی می‌کنند. این سموم به دلیل فرار از سیستم ایمنی شهرت دارند و در نتیجه درمان‌های مرسوم را بی‌اثر می‌کنند.

سوزانا واسکس تورس، نویسنده اصلی این مطالعه و محقق آزمایشگاه بیکر در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن گفت: «به نظر من، طراحی پروتئین، کار درمان مارگزیدگی برای مردم کشورهای درحال‌توسعه را قابل‌دسترس‌تر خواهد کرد.»

طبق آمار سازمان بهداشت جهانی، مارگزیدگی سالانه بین ۱.۸ تا ۲.۷ میلیون نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث مرگ حدود ۱۰۰ هزار نفر شده و حدود ۳۰۰ هزار نفر را دچار ناتوانی‌های دائمی می‌کند. بخش عمده‌ای از این قربانیان در مناطقی مثل آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین هستند که در این مناطق سیستم مراقبت بهداشتی ضعیف است.

از سوی دیگر پادزهرهای سنتی مشتق از پلاسمای حیوانی، معایب متعددی مثل هزینه بالا، کارایی محدود و عوارض جانبی جدی‌ای دارند و به‌علاوه تنوع زهر مارها، کار درمان را پیچیده‌تر می‌کند. چراکه پادزهرهای فعلی اغلب برای گونه‌های خاصی مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ هرچند که پیشرفت در تحقیقات سموم و ابزارهای محاسباتی، حالا عصر جدیدی را در درمان مارگزیدگی ایجاد کرده است.

در آزمایش‌ها، آنتی‌توکسین‌های (پادزهرهایی که برای خنثی کردن سم تجویز می‌شوند) جدید، نرخ بقای ۸۰ تا ۱۰۰ درصدی را بر روی موش‌هایی که در معرض دوزهای کشنده سم سه انگشتی قرار داشتند، ثبت کردند. در شرایطی که محققان هنوز پیچیدگی کامل سم مار را خنثی نکرده‌اند، این موفقیت گام بزرگی در راستای درمان‌های هدفمند و کارآمد به شمار می‌رود.

بیکر دراین‌باره توضیح داد: «ایجاد آنتی‌توکسین‌هایی که ما موفق به تولید آن شده‌ایم، تنها با استفاده از روش‌های محاسباتی، آسان است. آنها ارزان هستند و در بررسی‌های آزمایشگاهی عملکردی قوی به نمایش گذاشته‌اند.»

پروتئین‌های جدید که با استفاده از میکروب‌ها تولید می‌شوند، نیاز به ایمن‌سازی حیوانات را از بین برده و به شکل بالقوه هزینه‌های تولید را کاهش می‌دهند. اندازه کوچک این پروتئین‌ها، این امکان را فراهم می‌کند تا به شیوه مؤثرتری به بافت نفوذ کرده و سریع‌تر از درمان‌های فعلی، سموم را خنثی کنند.

تیموتی پاتریک جنکینز با اشاره به دیگر پتانسیل‌های بالقوه این بررسی گفت: «قابل‌توجه‌ترین نتیجه آزمایش‌های ما، محافظت چشمگیر نوروتوکسینی است که در موش‌ها ایجاد شد. یکی از دیگر مزایای این پروتئین‌های طراحی‌شده، این است که آن‌ها آن‌قدر کوچک هستند که انتظار داریم بهتر به داخل بافت ها نفوذ کرده و سریع‌تر از پادزهرهای فعلی سموم را خنثی کنند. ازآنجایی‌که این پروتئین‌ها کاملاً توسط کامپیوتر و با استفاده از نرم‌افزار مجهز به هوش مصنوعی ساخته‌شده‌اند، زمان صرف شده در مرحله کشف به‌طور چشمگیری کاهش یافت.»

https://interestingengineering.com/science/ai-based-antitoxins-against-cobra-venom

@scince_persian

و ببینید
t.me/FarazTed/39659

t.me/FarazTed/39664

⭕️ باورهای شبه علمی در میان برندگان جایزه نوبل

اصطلاحی به نام «بیماری نوبل»، یا گاه «نوبلیت»، برای توصیف دیدگاه‌های عجیب و غیرعلمی که برخی برندگان نوبل پس از کسب این جایزه پیدا می‌کنند استفاده می‌شود.

فهرست شگفت‌آوری از برندگان نوبل وجود دارد که پس از برنده شدن باورهای شبه‌علمی ابراز کرده‌اند؛ اظهاراتی که اغلب در زمینه‌هایی خارج از تخصص آن‌ها ایراد شده است.

به عنوان مثال پیر کوری، برنده جایزه نوبل فیزیک برای کشف رادیوم و پولونیوم، پس از کسب جایزه در جلسات احضار ارواح شرکت کرد و باور داشت که مطالعه پدیده‌های ماورایی می‌تواند به پاسخ به سوالات در مورد مغناطیس کمک کند.

شارل ریشه، برنده جایزه فیزیولوژی یا پزشکی در سال ۱۹۱۳، مسئول ابداع واژه «اکتوپلاسم» بود.
اکتوپلاسم در باورهای مرتبط با پدیده‌های ماورایی، به ماده‌ای گفته می‌شود که گفته می‌شود مدیوم‌ها (افرادی که ادعا می‌کنند توانایی برقراری ارتباط با ارواح دارند) در طول جلسات احضار ارواح تولید می‌کنند.
این ماده معمولاً به شکل یک جوهر سفید یا شفاف توصیف می‌شود که از بدن مدیوم (معمولاً از دهان، بینی یا گوش) خارج می‌شود و به عنوان نشانه‌ای از حضور ارواح در نظر گرفته می‌شود.

این پدیده معمولاً با حقه‌های فیزیکی یا ترفندهای مدیوم‌ها مرتبط بوده است. به عنوان مثال برخی مدیوم‌ها از پارچه، کتان یا نخ‌های ابریشمی استفاده می‌کردند که از قبل بلعیده یا پنهان شده بود و سپس در طول جلسات بیرون آورده می‌شد.

ریچارد اسمالی، برنده جایزه نوبل شیمی، به مخالفت با نظریه تکامل پرداخت و برخی دیگر به ترویج ایده‌هایی چون اصلاح نژاد و عقیم‌سازی اجباری، لوبوتومی (برداشتن بخشی از مغز برای درمان بیماری‌های روانی مانند افسردگی شدید) و دیدگاه‌های مضر درباره اوتیسم پرداختند.

دکتر کری مالیس، که در سال ۱۹۹۳ جایزه نوبل شیمی را کسب کرد، پس از بردن این جایزه نسبت به تغییرات اقلیمی و نقش ویروس اچ‌آی‌وی در ایدز ابراز تردید کرد و به باورهای رد شده‌ای مانند طالع‌بینی گرایش یافت. (لینک انتهای پیام را ببینید)

اما چرا؟

به گفته یکی از برندگان، پل نرس، این امر می‌تواند تا حدی به فشارهای بیرونی از سوی رسانه‌ها و گروه‌های دیگر مربوط باشد که از برندگان نوبل می‌خواهند خارج از تخصص خود اظهار نظر کنند.

وی در مقاله‌ای برای ایندیپندنت به برندگان نوبل توصیه کرد که از این مسیر دوری کنند: «شما با درخواست‌های بی‌شمار برای اظهار نظر در موضوعات مختلف مواجه خواهید شد... اما وسوسه نشوید که از دانش تخصصی خود یا علم به طور کلی فاصله بگیرید».

پژوهشگران نیز عواملی چون سوگیری‌های شناختی، نارسیسیسم و تمایل به پذیرفتن ایده‌های عجیب را به عنوان دلایلی برای این پدیده مطرح کرده‌اند. با این حال داده‌ای وجود ندارد که نشان دهد برندگان نوبل بیشتر مستعد چنین باورهایی هستند.

https://www.iflscience.com/what-is-nobel-disease-and-why-do-so-many-prizewinners-develop-it-77532

@scince_persian


دو مطلب مرتبط
t.me/FarazTed/18017

t.me/FarazTed/21705

#خبر_علمی

چای کیسه‌ای میلیاردها میکروپلاستیک و نانوپلاستیک را آزاد می‌کند که در نهایت به بدن شما می‌رسد.

کیسه‌های چای مبتنی بر پلیمر می‌توانند میلیاردها نانوپلاستیک و میکروپلاستیک را در فنجان آزاد کنند که می‌تواند وارد جریان خون شود، در بدن پخش شود و توسط سلول‌های روده شما جذب شود.

پژوهش محققان دانشگاه بارسلونا (UAB) در اسپانیا نشان می‌دهد کیسه‌های چای می‌توانند میلیاردها ذره میکرو و نانوپلاستیک (MNPL) را در هر میلی‌متر آبی که در آن غوطه‌ور می‌شوند، آزاد کنند.

محققان در پژوهش جدید خود می‌خواستند میزان دقیق نانوپلاستیک‌ها را در سه نوع چای‌ کیسه‌ای موجود در بازار محاسبه کنند. آنها با استفاده از تکنیک‌های لیزری تصاویر بسیار دقیقی از مشخصات شیمیایی و فیزیکی ذرات منتشرشده از کیسه‌های چای به دست آوردند.

کیسه‌هایی که عمدتاً از پلی‌پروپیلن ساخته شده‌اند، حدود یک‌میلیارد و ۲۰۰ میلیون ذره در هر میلی‌لیتر منتشر می‌کنند که به‌طور متوسط ​​۱۳۶.۷ نانومتر اندازه دارند.

کیسه‌های سلولزی (کاغذی) در هر میلی‌لیتر به‌طور متوسط ​​۱۳۵ میلیون ذره منتشر می‌کنند که اندازه حدودی آنها ۲۴۴ نانومتر است.

کیسه‌های نایلون-۶ معمولاً ۸ میلیون و ۱۸۰ هزار ذره در هر میلی‌لیتر منتشر می‌کنند که اندازه آنها به‌طور متوسط ​​۱۳۸.۴ نانومتر است.

علاوه‌براین، محققان تعامل ذرات MNPL با سلول‌های روده انسان را آزمایش کردند و دریافتند در سلول‌های تولیدکننده مخاط، پلاستیک‌ها به هسته سلول‌ها هم نفوذ کرده‌اند. محققان می‌گویند: «ترکیب پلیمری MNPLها به‌طور قابل‌توجهی روی برهمکنش‌های بیولوژیکی آنها تأثیر می‌گذارد و منجر به تأثیرات متنوع روی اندام‌ها، بافت‌ها و سلول‌ها می‌شود و در درازمدت می‌تواند به سرطان‌ بینجامد.»

بسیاری از مطالعات انجام شده در گذشته نشان دادند کرده‌اند که میکروپلاستیک‌ها و نانوپلاستیک‌های کوچک می‌توانند در هوایی که ما تنفس می‌کنیم کمین کنند و به بخش‌های غیرقابل تصور بدن انسان، اعم از مغز، قلب، کلیه یا بیضه‌ها راه پیدا کنند.
@scince_persian

➖
منابع:
https://timesofindia.indiatimes.com/life-style/health-fitness/health-news/teabags-release-billions-of-microplastics-and-nanoplastics-that-end-up-in-your-body-study/amp_articleshow/116630913.cms

https://timesofindia.indiatimes.com/life-style/health-fitness/health-news/easy-way-to-remove-microplastics-from-drinking-water-as-per-a-study/articleshow/115777244.cms

مقاله تحقیقی
Teabag-derived micro/nanoplastics (true-to-life MNPLs) as a surrogate for real-life exposure scenarios
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/39542373/

و ببینید
t.me/FarazTed/38775