انصاف نیوز

➖قطع گاز ۱۰هزار باغ ویلا در استان البرز

قطع گاز ۱۰هزار باغ ویلا در استان البرز یکی از عوامل پایداری شبکه گاز در موج سرمای روزهای اخیر بوده است.

موسوی، مدیرکل روابط عمومی شرکت ملی گاز از قطع گاز ۱۰هزار باغ ویلا خالی از سکنه در استان البرز، به عنوان یکی از تدابیر موثر در پایداری شبکه گاز نام برد و گفت: دعوت رئیس‌جمهور از مردم برای صرفه‌جویی، همراهی مردم و تعطیلی ادارات و مدارس در برخی شهرها، از دیگر عوامل پایداری شبکه گاز در نخستین موج سرمای سال ۱۴۰۳ است.

او به این پرسش خبرنگار انصاف نیوز که سهم هر کدام از این عوامل در کاهش مصرف گاز چه میزان بوده، پاسخ داد: برآورد ما تاثیرگذاری مجموعه این عوامل است اما همکاران بخش دیسپچینگ شرکت ملی گاز در حال تحلیل اطلاعات هستند تا سهم تفکیکی عوامل را هم مشخص کنند. پس از مشخص شدن سهم عوامل مختلف در صرفه جویی، ما نیز بر آن عامل متمرکز می‌شویم تا صرفه جویی بیشتری رقم بخورد.

موسوی به پایداری شبکه گاز اشاره کرد و ادامه داد: با وجود همه نگرانی‌ها از قطعی گاز یا افت فشار، خوشبختانه در هیچ نقطه‌ای از کشور افت فشار نداشتیم و شبکه به صورت نرمال فعالیت می‌کند و این در حالی است که رکورد مصرف از ۶۷۰ میلیارد فوت مکعب گذشت.

مدیرکل روابط عمومی شرکت ملی گاز به بحران ۲ سال پیش قطع گاز در تربت حیدریه اشاره کرد و گفت: پایداری شبکه در شرایطی که هم مصرف گاز رکورد شکسته و هم هوا به شدت سرد شده، ناشی از تدابیری است که در چند ماه اخیر اندیشیده شده. این تدابیر سبب شد در هیچ نقطه‌ای از کشور، نه افت فشار و نه قطعی گاز داشته باشیم در حالی‌که شرایط دمایی کاملا مشابه دی ماه ۱۴۰۱ و بحران قطعی گاز تربت حیدریه بود.

آقای موسوی در پایان و ضمن تشکر از مردم، خواستار ادامه صرفه‌جویی در مصرف گاز شد تا کشور از این موج سرما عبور کند.

https://ensafnews.com/566761/
@ensafnews

➖موردِ استثناییِ اسد | عظیم محمودآبادی

عظیم محمودآبادی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

در مورد سقوط اسد در این یکی دو هفته از جوانب گوناگون و زوایای مختلف کم گفته و نوشته نشده است. اما به نظرم زاویه دیگری در مورد آن وجود دارد که ظاهرا تا کنون در تحلیل ها مغفول مانده یا دست کم نگارنده از آن بی اطلاع است.

نکته ای که در این یادداشت در صدد بیان آن هستم اینکه از قرائن بر می آید ایران نیز به نوعی با سکوت خود به ساقط شدن قدرت سیاسی مستقر در سوریه رضایت داده بود.

آن طور که از واکنش ایران در این ده، دوزاده روز نسبت به تحولات سوریه فهمیده می شود این است که ظاهرا صیانت از نظم مستقر سابق این کشور، به سان ده، دوازده سال گذشته برای جمهوری اسلامی ایران حیاتی و حیثیتی نبوده است.

البته عده ای این نظر را قبول دارند و قبلا گفته اند اما دلیل آن را مشکلات حادی می دانند که در مجموعه محور مقاومت به وقوع پیوسته است. این تحلیل در جای خود هرچند تاحدودی موجه است اما به نظر می رسد همه داستان این نیست.

عوامل دیگری که در این مورد می توان بر شمرد نیز از قبیل رسیدن ایران به کشوری در آستانه قدرت هسته ای، تبدیل ایران به قدرتی پهبادی و مضاعف شدن قدرت موشکی آن نیز از جمله متغیرهایی هستند که اهمیت بقای دولت اسد برای ایران را نسبت به دهه پیش تضعیف کرده بود.

اما نکته ای که به نظر نگارنده در این میان مغفول مانده تبدیل شدن اسد به نیرویی بود که دیگر حفظ آن برای ایران مقرون به صرفه نبود.

آن چیزی که اسد را در سال های اخیر به بازیگری پرهزینه برای ایران تبدیل کرد، «دولت» بودن آن است. در واقع در مجموعه «محور مقاومت» اسد، استثنایی بود بر این قاعده!

چنانکه در هیچ نقطه ای از جغرافیای منطقه، «دولت» متصدی «مقاومت» نبوده و نیست مگر جمهوری اسلامی ایران که این مساله ویژگی ذاتی آن از بدو پیدایشش و اصلی ترین مولد سایر اجزای این محور بوده است.

ارکان دیگر محور مقاومت اما در اختیار گروه هایی نظامی است که در پیوندی عقیدتی و ایدئولوژیک با ایران قرار دارند. از حماس و جهاد اسلامی در فلسطین گرفته تا حزب الله در لبنان، از حشد الشعبی و کتائب حزب الله در عراق گرفته تا انصارالله در یمن همه و همه نیروهای غیر دولتی و برآمده از بطن جوامعی هستند که به آن تعلق دارند. اما برخلاف همه این موارد، در سوریه این «دولت» بود که به اصلی ترین نماینده و بارزترین نماد مقاومت در آن خطه تبدیل شده بود؛ دولت اسد!

به نظر نمی رسد از ابتدا هم پیوستن جریان حاکم در سوریه به خط مقاومت با سایر اجزای این محور در مبانی مشترک بوده باشد. به تعبیر دیگر بشار اسد از سر اضطرار و به ناگزیر – و شاید هم علی رغم میل و رغبت باطنی اش- چند صباحی به این جریان پیوست که دوام و بقای خود را در این پیوستن تشخیص داده بود. اما با افتادن آب ها از آسیاب و رسیدن چند پیشنهاد وسوسه انگیز از سوی برخی مجامع عربی و دولت های غربی، فیل این شیر (اسد) یاد هندوستان کرده و درصدد بازگشت به اصل خود بود و چنانکه اشاره شد از نظر مبنایی پیوند عمیقی با محور مقاومت نداشت. همانطور که در نوع روابطش با این محور در سال های اخیر نیز نشانه هایی وجود دارد که موید ادعای فوق است.

بر اساس این تحلیل، حفاظت از دولت اسد با مشکلات خرد و کلانی که داشت هزینه بالاتری نسبت به قبل را می توانست به تهران تحمیل کند و از طرف دیگر...

ادامه‌ی یادداشت را در لینک زیر بخوانید:

https://ensafnews.com/566832/
@ensafnews

➖تبدیلِ شکست به یک اثر هنری | محمدرضا تاجیک

بخشی از یادداشت دکتر محمدرضا تاجیک، نظریه‌پرداز و استاد دانشگاه، که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است:

اگر باید زمانی را کنار گذاشت تا با تدقیق و تعمقِ نقادانه دربارۀ شکست و ناکامی سیاست‌ها و استراتژی‌ها و تصمیم‌ها و تدبیرها (در ساحتِ داخلی و خارجی) اندیشه کرد، آن زمان اکنون است: اکنونی که در آن، خبری از گذران آرام، امن و قابل پیش‌بینی وضعیت نیست، و در هر لحظۀ بی‌قراری خود از اهل تدبیر می‌خواهد تا بر لبۀ پرتگاه آشیان بنا کنند و مشکلات (شکست‌ها و بحران‌ها) را برانگیزاننده، نه مایوس‎کننده، و بخشی از موفقیت، درک کنند.

از شکست نترسند، بلکه از هدف‌نداشتن بترسند، و هدف‌نداشتن را جرم بدانند. شکست را به‌معنای «در-مسیر-بودن» تعریف و تصویر کنند، و هم‌چون کیت بلانشت، هر لحظه با خود بگویند: «ما هیچ راهی را برای رسیدن به موفقیت، به غیر از شکست نمی‌شناسم»، و بر این باور شوند که: شکست، می‌تواند با آن‌ها مهربان باشد. اگر اجازه دهند از شکست بیاموزند. قطعا شکست با آنان مهربان خواهد بود، کافی است شروع به تغییر ذهن، نگاه، منش و روش کنند.

در فرایند این تغییر است که متوجه می‌شوند تنها یک غایت در انتظار سیاست است: «شکست». این «تهدید وجودیِ» شکست، همواره با سیاست بوده و خواهد بود. پس، مسئلۀ اصلی و بنیادین سیاست، چگونه نزدیک‌شدنِ به شکست، چگونه با آن رفتارکردن، و چگونه آن‌را به آغوش‌کشیدن و آن را از آنِ خود گرداندن، است.

نمی‌دانم، از این سموم شکست‌ها و ناکامی‌ها که بر طرف دشت سیاستِ ما بگذشته، دیگر می‌توان امید بوی گلی و رنگ نسترنی داشت یا خیر. اما این نیز می‌دانم، در این تندباد حوادث ناگوار، تنها آویختن به ریسمان شکست است که می‌تواند ما را از شکست برهاند.

متن کامل این یادداشت را در لینک زیر بخوانید:

https://ensafnews.com/566586/
@ensafnews

➖سیبل نهایی تندروها: تخریب دولت یا کلیت حکومت؟ | رضا رئیسی

رضا رئیسی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

رقابت و نقد طیف مقابل یک کنش معمول و متداول در هر ساختار و شاکله سیاسی است، در ساختارهای غیر توتالیتر با هر سطحی از دموکراسی و نظام سیاسی اعم از ریاستی و پارلمانی و… نقد و نقادی نشانه پویایی و بستر سازی آن از ضرورت های حکمرانی عقلانی است.

حتی می‌توان مدعی بود که شاخصه و وجه ممیز یک ساختار متصلب و اقتدارگرا با یک ساختار سیاسی روامند و همگرا در وجود همین رقابت های سیاسی و کشاکش های انتخاباتی برای نیل به قدرت مشروع توسط اضلاع و اجزای مختلف و متکثر سپهر سیاسی، شاکله و سامان می‌گیرد. 

در کشور ما نیز کمابیش در ادوار مختلف رقابت سیاسی میان حداقل دو جناح و طیف اصلی برقرار و حکمفرما بوده است؛ اما وقتی موضوع حاد و کمی عجیب می‌شود که طیف بازنده انتخابات حاضر به پذیرش باخت در رقابت نشده و به جای تلاش برای پیروزی در ادوار بعدی با رویکرد ایجابی یا نقد متعارف و انگشت گذاری بر نقاط ضعف عملکردی طیف در قدرت در وجه سلبی، از روش های غیر سازنده رو به تخریب و تخطئه دولت مستقر می‌آورد و برای دولت مستقر نه به تنهایی که برای کلیت ساختار بحران زایی می کند.

آغاز چنین مدل رفتاری را می توان از دولت اصلاحات و آن جمله تاریخی سید محمد خاتمی، سراغ گرفت که از بحران سازی ٩ روز یکبار برای دولتش گفت. دولتی که به اذعان خودش چند ماه ابتدایی «ماه عسل» را داشت‌‌؛ اما دولت روحانی هنوز مهر پیروزی در انتخابات خشک نشده بود، آماج حملات قرار گرفت اما به‌واسطه موفقیت در حوزه سیاست خارجی و به تبع آن بهبود شرایط اقتصادی، در دوره اول از این جاده پرسنگلاخ گذر کرد. 

در دولت دوم اما طاقت مخالفان طاق شد و در آبان ماه سال ٩۶ اعتراضاتی را کلید زدند که به یکباره از دست همگان خارج شد و کشور و کلیت ساختار سیاسی را به ورطه بحران رهنمون کرد. 

دیگر مشخص شده بود که نتیجه کارشکنی و نقدهای نامتعارف و تخریب های بی در و پیکر، نه متوجه دولت که کلیت ساختار سیاسی است؛ اما سیکل باطلی شکل گرفته و پروژه‌ای کلید خورده بود که حد یقف نداشت و تندروها با همه توان به قصد زمین زدن دولت پای کار آمده بودند به امید آنکه مردم با گذر از طیف اصلاح طلب و اعتدالی به آنان رجوع و اقبال نشان دهند. 

اعتراضات سال ٩٨...

ادامه‌ی این یادداشت را در لینک زیر بخوانید:

https://ensafnews.com/566548/
@ensafnews

➖بیان سردار سلامی درباره‌ی سوریه از نگاهی دیگر

حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

به اتفاق دوست و دشمن نظام حکومتی اسد در سوریّه از مردم بریده و خود را با اتکای به سرنیزه بر آنان تحمیل کرده بود، به همین جهت مخالفان مسلّح در کمترین مدت بر این نظام غلبه کردند و نه تنها با هیچ مقاومت مردمی مواجه نشدند که حتی نظامیان رژیم اسد هم مقاومت واقعی نداشتند و در حقیقت معارضان مسلح  با آغوش باز از طرف مردم و نظامیان استقبال شدند! [مشابه حمله اعراب به ایران و استقبال مردم و نظامیان ساسانی از آنان]

همه انقلاب‌ها هم به طور طبیعی بعد از پیروزی و قبل از مستقرّ شدن نظام جدید، با حدّی از هرج و مرج مواجه می‌شوند ولی در مورد سوریه، وجود نظام متجاوز، آدمکش و خشمگین صهیونیستی که از مجاهدان مقاومت اعم از سوری، لبنانی، فلسطینی و … ضربه سنگینی خورده و حالا هم دست بالا را دارد و مترصد انتقام گرفتن و کوبیدن مقاومت است، قوز بالای قوز شده و بر هرج و مرج، ناامنی و نابودی‌گرایی چندین برابر افزوه است. 

در این شرایط، فرمانده محترم سپاه در یک سخنرانی عمومی اظهار می‌دارد:
«همه دیدند تا ما بودیم مردم سوریه زندگی می‌کردند چون ما به دنبال عزت‌شان بودیم؛ … ما رفته بودیم تا اجازه ندهیم عزت مسلمانان تخریب شود. مردم در دمشق این را الان به زیبایی البته نه به یک زیبایی دل‌انگیز، بلکه با نفرت تمام می‌فهمند که وقتی رجال مقاومت هستند، آن‌ها چقدر عزیزند و اگر مردان ایستادگی و رجال مقاومت نباشند، چه بلایی برسر ملت می‌آید.»

در نقد این سخنان چند نکته قابل تأمل است...

ادامه‌ی این یادداشت را در لینک زیر بخوانید:

https://ensafnews.com/566596/
@ensafnews

➖ریشه یابی رخدادهای تاریخی فصل الخطاب ندارد | ابوالفضل نجیب

ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

تغییر و تحولات سیاسی و از جمله سقوط رژیم های سیاسی هیچگاه متاثر از یک علت خاص نبوده اند. آنچه تغییراتی از این جنس را رقم زده مجموعه عوامل به هم پیوسته بوده که گاه عاملیت یا آمریت بیرونی توانسته به حسب مجموعه شرایط داخلی در ساقط کردن یک رژیم سیاسی نقش ایفا کند.

از این زاویه محدود کردن دلایل تغییر یک رژیم به علت تام در عالم واقعی نسبت چندانی با فهم و ادراک علمی از ریشه و ریشه های واقعی رخدادهایی از جنس انقلاب یا کودتا ندارد. بعلاوه این که در عالم سیاست به دلایل عدیده از جمله پیچیدگی های خاص آن، اساسن تام کردن یک علت در چنین رخدادهایی ناشی از نگاه فیکسیستی در تقابل با نظریه ترانسفورمیست یا همان نگرش عالمانه و تکاملی به جهان است.

آنچه از تعریف قوانین علمی در حوزه تجربی استنباط می شود ناظر بر نتایجی است مبتنی بر شرح و خلاصهٔ مجموعه بزرگی از حقایق و شواهد که توسط آزمایش و تجربه تعیین می‌شوند و بر پایه توانایی آنها در پیش‌بینی نتایج تجربیات آینده، سنجیده می‌شوند.
آنها همچنین بر پایه شواهد یا از طریق روابط و معادلات ریاضی توسعه یافته و توسط شواهد تجربی به شکل قدرتمندی حمایت می‌شوند. مگر این که گذر زمان بر پایه همان دستاوردها خلاف یا به نتایج کامل تری ارتقا پیدا کنند. درست در نقطه مقابل دستاوردهای بشری در حوزه علوم انسانی و اجتماعی که تمامی مبتنی بر داده های میدانی و نسبت آنها با همدیگر برای رسیدن به نتیجه گیری نسبی است که تحت تاثیر داده های جدید هر لحظه نتایج اولیه را تصحیح یا حتی مخدوش می کند.

به یک معنی همان اندازه که نتایج حاصل از آزمایش و تجربه در علوم تجربی قابل استناد و اتکا و انکار ناپذیر هستند، نتیجه گیری رخدادهای اجتماعی از آنجا که متکی به تحلیل های ذهنی و احتمالن بار کردن نقطه نظرات شخصی بر نتایج دلخواه متکی است، قابل تشکیک و نقد تا نقطه مخدوش کردن واقعیت پیش می روند.

در این گونه تحلیل ها از آنجا که نتایج از پیش تعین شده قرار است بر واقعیت جاری تحمیل شوند، علی القاعده بسیاری پارامترها و عوامل دخیل در رخدادها عامدانه نادیده گرفته می شود و تنها به دم دست ترین نشانه ها اتکا  و اکتفا می شود. غافل از این که همین نشانه های دم دست و ظاهری می توانند آخرین دلایل و عوامل در وقوع یک رخداد مهم سیاسی باشند. چه بسا در آینده دور و نزدیک حقایق تازه ای بر همین نشانه های ظاهری  به کلی خط بطلان بکشند.

می خواهم نتیجه گیری کنم بر خلاف کسانی که گاه از موضع قدرت و یا انگیزه های پنهان و آشکار تحلیل رهبری بر دلایل سقوط بشار اسد را به فصل الخطاب و بدتر از آن فضای تحلیل بر این رخداد را مختومه و حتی به جرم تعبیر می کنند، تاکید کنم تحلیل و آن هم درباره رخداد مهمی چون تغییر نظام سیاسی در یک کشور نه فصل الخطاب دارد و نه اساسن در نقطه ای قابل توقف و تعطیل بردار است.

این ادعا مسبوق به بزرگترین و مهمترین حوادث در طی تاریخ است که همچنان بر اساس داده های تاریخی و گاه رمزگشایی از پستوهای تاریخی همواره دستخوش تغییر در نگاه و لاجرم نتیجه گیری درباره دلایل واقعی آن است.

تحلیل های مختلف و گاه متناقض دولتمردان طی روزهای اول سقوط بشار ناظر بر تنوع دیدگاه هایی بود که هم بر جنبه های سلبی و ایجابی این رخداد اشاره و تاکید داشت. تحلیل هایی که هر کدام به میزانی متکی به واقعیت و داده های میدانی بود، با این حال هیچکدام به تنهایی علت تام و علت العلل واقعی سقوط بشار اسد نبودند.

https://ensafnews.com/566744/
@ensafnews