عمادالدین باقی

🔹️🔹️🔹️این دلنوشته برادر اقای رحیم قمیشی را صرفا بخاطر زندانی بودن او و برای اینکه صدای خانواده اش بیشتر به گوش برسد بازنشر کرده ام به ویژه که برخلاف قانون، خانواده اقای قمیشی را از اطلاع مستمر از وضعیت زندانی نیازمند به مراقبت های پزشکی ویژه محروم و اجازه امضای وکالتنامه و حضور وکیل در تحقیقات را نداده اند.

🔹️من خودِ خودِ شهیدم

✍️(برای برادر دربندم رحیم قمیشی)
حال که عده‌ای خواسته یا ناخواسته بنا را براین نهاده‌اند که نظام و انقلاب را از سرمایه‌های اجتماعی خود وهزینه داده‌های انقلاب تهی کنند، فرصت را غنیمت می‌شمارم و برای مردم عزیز و آن عده که در جمع تصمیمگیران حاکمیت حضور دارند و ممکن است هنوز نسبت به یاران و صاحبان اصلی انقلاب اندک احساس تکلیفی برای خود تلقی نمایند، برخی خاطرات ناگفته را در مورد برادرم بیان نمایم.
رحیم در دوران دبیرستان شاگرد اول کلاس خود بود، به همین جهت بعد از پایان دوران دبیرستان درکنکور در اولین رشته انتخابی یعنی رشته مهندسی مکانیک دانشگاه شریف قبول شد.ترم اول درس را نیز شروع نمود امّا احساس تکلیف وی نسبت به انقلاب وکشور مانع از آن شد که ترم اول را به انتها برساند. وسایلش را جمع کرد و راهیِ جبهه شد تا اینکه عملیات کربلای۴ پیش آمد و آن وقایع ناگوارش که در یادداشت"و چه سپیده دمی بود آن روز" توضیح دادم. در آنجا گفتم که بعداز عقب نشینی نیروهای خودی درعملیات کربلای۴ و مفقود شدن رحیم، نیروهای گردان وفرماندهان لشکر ولیعصر اعتقاد راسخ داشتند که رحیم شهید شده لذا نام رحیم را به نام شهید گردان درج نموده بودند. قبل از اینکه مشخص شود که رحیم در بند و اسیر صدام است حداقل دو سال پی در پی دانشگاه شریف طی نامه‌ای به آدرس ما در اهواز با عنوان "خانواده شهید رحیم قمیشی" دعوت می‌نمود که در مراسم تجلیل از خانواده شهدای دانشگاه حضور یابیم و به رسم معمول لوح و هدایایی را دریافت کنیم. از آنجایی که ما شهادت رحیم را (بر اساس ادعای فرماندهان لشکر) از ابتدای واقعه از پدر و مادرم مخفی نگه داشته بودیم نگذاشتیم این نامه‌ها به دست آنها برسد والبته هیچیک از اعضای خانواده نیز در چنین مراسمی شرکت نکردند. رحیم بعد از آمدنش از اسارت تعریف می‌کرد که بعد از ترک مخمصه درگیری با دشمن و به اسارت در آمدن در عملیات کربلای۴ حداقل ۳بار دیگر شهادت را از نزدیک تجربه کرده، یکبار در راه انتقال به پشت جبهه دشمن در جوخه مرگ، یک فرمانده عراقی، جمع ۲۰تا ۳۰نفره اسرا را به رگبار می بندد طوریکه چندین نفر از همرزمان رحیم که در کنارش بودند به شهادت می‌رسند و رحیم و برخی دیگر از اسرا وقتی از میان گرد وغبار ناشی از رگبار و از لابلای دوستان شهیدشان خودش را رها می‌کند و می‌ایستند خود را در مقابل آغاز رگبار بعدی آن فرمانده بعثی می‌بینند و تنها با رسیدن فرمانده مافوق آن حرامی، رگبار بستن دوباره متوقف می‌شود.
بعد از آزادی رحیم از اسارت از قضا همین دعوت‌نامه دانشگاه مجدداً به دستمان رسید. دعوت‌نامه را به خودِ رحیم دادیم که آن روزها برای پیگیری کارهای دانشگاهیش به تهران می‌رفت. او درمراسم دانشگاه حاضر شده بود و وقتی مجری برنامه از خانواده شهید رحیم قمیشی درخواست می‌کند که برای دریافت لوح وهدیه به جایگاه بروند خودش به جایگاه رفته بود. وقتیکه مجری از وی می‌پرسد که شما چه نسبتی با شهید دارید می‌گوید《من خودِ شهید هستم》 مجری با تعجب می‌گوید چی؟ رحیم می‌گوید بله "من خودِ خودِ شهیدم".
اکنون روی سخنم با دستور دهنده‌ها و بازداشت کنندگانی است که نمی‌دانم چقدر در راه انقلاب ونظام هزینه داده‌اند. بدانید داروهایی که اکنون برای رحیم برده‌اید همه برای کاهش درد‌ها و زخم‌های عمیقی است که در زمان اسارت و جنگ بر وی رفته و مصرف مرتب این داروها و عدم ایجاد استرس،ضامن سلامتی وی است لذا هرگونه خطری که در زمان بازداشت، سلامتی وی را تهدید نماید مستقیماً به عهده شما است. راه صحیح اینست که به نظر و دیدگاهش توجه کنید و به آنها عمل نمایید ولی اگر توجه نمی‌کنید بیشتر از این اذیت و آزارش نکنید و با جرم انگاری موهوم برای خود بی‌آبرویی بیشتر نخرید. دستگیری و نگه‌داشتن رحیم تاکنون نیز هزینه‌هایی را برای نظام در بر داشته و برای جلوگیری از هزینه‌های بیشتر، هر چه زودتر وی را آزاد کنید و تن رنج دیده وی و همسرش که خواهر شهید است را بیش از این آزار ندهید و اجازه دهید مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی، نظر و دیدگاه‌های مسالمت آمیز و خیرخواهانه‌اش را ترویج نماید و شما نیز دیدگاهش را نقد نمایید. نکته بعدی اینکه سعی نکنید رحیم را تهدید و ارعاب نمایید زیرا وی حداقل چهاربار اشهد خود را در دستان بعثیان از خدا بی‌خبر خوانده و ترس در وجود وی جایی ندارد.
وامّا نکته آخر اینکه با احترام به همه خانواده‌های شریف شهدا و جانبازان و آزادگان و رزمندگان دوران دفاع مقدس لطفاً از این به بعد ادای تکریم شهدا و جانبازان و آزادگان و خانواده شهدا را از خود در نیاورید زیرا او که اکنون در اسارت شما است خودِ خودِ شهید است.
والسلام
مهدی قمشی برادر رحیم قمیشی
استاد دانشگاه شهید چمران اهواز
اول اسفند ۱۴۰۳

📡 کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi

(ادامه‌👇👇👇)
به‌عبارتی دیگر سندی که ایشان با تکیه برآن حکم صادر می‌کنند؛ چنان سست‌است که فقط موجب حیرت و ناامیدی می‌شود.(بازی با سرنوشت مردم بابیان چند شعار وطن پرستانه)
🔹۳-خلاصه بگویم؛ سومین مشکل استدلال ایشان نیز برای نفی مذاکره استفاده از ضعیف‌ترین شیوه استدلال  یعنی تمثیل‌است. به این معنا که چون آمریکا با کانادا و دانمارک؛ احتمالا لیبی و افغانستان فلان‌جور رفتارکرده؛؛ پس ضرورتا با ما نیز چنان رفتاری‌خواهدکرد۰ بنابر این باید فکر مذاکره را از سر بیرون کنیم و آماده از راه رسیدن تحریم های بیشتر  و حتی جنگ و خون ریزی  باشیم ۰ یعنی حکم یکی را بی‌هیچ دلیلِ موجهی به‌دیگری سرایت‌کردن و از آن نتایج ناصواب گرفتن(تمثیل)
در پایان  عرض می کنم که امیدوارم دوست نازنینم عبدالکریمی  عزیز؛ با چشمانی باز تر و بدون  هیجانات آنی به ویژه آنجا که پای زندگی مردم در میان است سخن بگویند و مطلب بنویسند و به نقد چهره‌های درخشانی همچون جناب باقی روی‌آورند و چنان نشود که خدایی نکرده کسی تصور کند که شاید ایشان  بیشتر از آنکه درد  حقیقت داشته باشد ؛ مشتاق به‌دست آوردن منفعت و سود  فراوان از این آب گل آلود بوده است

برگرفته از کانال کانون نشان
@kanoon_neshan


📡 کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi

یادداشت زیر در نقد نوشته دکتر عبدالکریمی، نه به سبب لطف بزرگوارانه دکتر ناصرمهدوی عزیز بلکه بخاطر استدلال ها و بیش از ان بخاطر اطلاع هموندان گروه از گفتگوهای انجام شده به اشتراک گذاشته می شود👇
🔹️🔹️🔹️🔹️🔹️
آه از بیژن عبدلکریمی
#دکتر_ناصر_مهدوی
✍️بنده و دوست‌گرامی‌ام عبدالکریمی؛ هر دو باور داریم که جناب عمادالدین‌باقی؛ یک چهره درخشانِ فرهنگی است که سال‌ها در حوزه  دفاع از حقوق مردم؛ زحمات طاقت‌فرسایی به‌جان خریده و خدمات ارزشمندی را تقدیم جامعه کرده‌است
چند روز پیش جناب باقی عزیز نکاتی را در باره آقای ترامپ و موضوع مذاکره با آمریکا به‌زبان آورده‌بودند که ظاهرا چنین بیاناتی موجب ناخرسندی آقای عبدالکریمی شده و با زبانی تلخ و به‌بهانه نقد رأی جناب باقی؛ به‌روشنفکران دمکراسی‌خواه کشور تاخته و همسو با حامیان حکومت؛  هرگونه گفتگو و مذاکره با آمریکا را تلویحا عملی ذلیلانه خوانده‌اند۰
اینکه خصلت غرب‌ستیزی جناب عبدالکریمی تا چه اندازه متأثر از مرحوم فردید هست و  هیچ ربطی به‌وطن‌پرستی و مردم‌دوستی وی ندارد؛ موضوعی‌است که باید در جای خود بررسی شود؛! اما استدلال عبدالکریمی در مخالفت با مذاکره با آمریکا چنان ضعیف و مغالطه‌آمیز است که آدمی باور نمی‌کند که آیا اینگونه کلمات از قلم آن فیلسوف محترم به‌روی کاغذ آمده و یا  عبدلکریمی قصد مزاح  داشته و این سخنان سست را برای خنده خوانندگانش و یا احتمالا به دست‌آوردن دل حامیان حکومت بیان کرده‌است؟
🔹استدلال ایشان در عدم مذاکره با آمریکا و احتمالا کشورهای اروپایی به‌طور خلاصه این است۰

دنباله و اخرین قسمت:
جنگ طلبان و ویرآنی خواهان، برای نابودی ایران به انزوا و سیاه کردن کشور در افکار عمومی دنیا نیاز دارند و حکومت باید هم با مذاکره، به دنیا عقلانیت و هنر و قدرت نشان دهد و هم با رعایت حقوق شهروندی و حقوق بشر و کوتاه کردن دست نهادهایی که با ایراد اتهام و پرونده سازی آزار سیستماتیک ایجاد می کنند، دستاویزهای مورد نیاز ویرانی طلبان را فراهم نکند.
اکنون دو گروه علیه روند مذاکره ایران با آمریکا و غرب، سخت فعالند و دسیسه می کنند: ۱- ویرانی طلبانی که منتظرند سوار بر تانک‌های آمریکایی و اسرائیلی به ایران بیایند و سوار قدرت شوند.
۲- اسرائیل، روسیه و بعضی از همسایگان که منتظر ضعیف شدن ایران هستند و هر کدام بر حسب دلایل خاص خودشان مخالف مذاکراه اند و تصور می‌کنند تشدید تضاد ایران و آمریکا به سود آنان است. بنابراین شما هم به عنوان یک روشنفکر وطن پرست و مردم گرا باید از این سو مراقب باشید در دام این جریانات نیفتید.
در فراز دیگری آورده اید: 《فکر نمی کنید همین تناقض و بازی در زمین غرب و همسویی‌ها با غرب است که زمینه های فشار هر چه بیشتر به کشور و ملت را فراهم می سازد و سبب گردیده است آمریکا و اسرائیل  بر روی شکاف اجتماعی ما بیش از اندازه سرمایه گذاری کرده، آنها را آنچنان جسور کرده است که پیوسته ما را تهدید کنند؟》
دست کم در مورد دیدگاه‌ها و نظرات خودم متوجه نشدم تناقض در کجاست؟ آیا حمله به فرمان جبارانه ترامپ و موافق مذاکره بودن تناقض آلود است؟ آیا اگر کسی از حقوق بشر و مذاکره سخن بگوید بازی در زمین غرب و همسویی با غرب است؟
اما با این عبارت شما که آمریکا و اسرائیل بر روی شکاف اجتماعی ما سرمایه‌گذاری کرده‌اند و از مشاهده این وضعیت گستاخ شده‌اند و پیوسته ما را تهدید می‌کنند کاملا موافقم و اتفاقاً معتقدم شکاف را نه مردم و گروه‌های فاقد قدرت بلکه صاحبان قدرت به وجود آورده‌اند و حتی از ۱۴ قرن پیش هم عقب تر هستند. آموزه قرآن است که اگر می‌خواهید با دشمنان بیرونی مقابله کنید شرطش این است که در میان خودتان مداراگر و مهربان باشید(فتح/۲۹). صاحبان اگر دیندار بودند باید به این اصل پایبند باشند نه اینکه با دشمن بیرونی در جدال باشند و ناراضیان داخلی را به جای شنیدن سخنشان و تحمل و مدارا، زندان و محصور کنند. اگر حکومت خود را دینی می داند همین اصل 《أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ》 را باید رعایت می کرد و دست کم در شرایط تهدیدات سخت، بخاطر همبستگی ملی هم‌ که شده بسیاری از زندانیان و محصورین را آزاد می کردند، کاهش گرانی و فقر را در اولویت سیاست داخلی و خارجی و اقتصادی قرار می دادند، بودجه نهادهای سرباری را حذف و صرف معیشت مردم می کردند و..‌
با مهر و دعا
عمادالدین باقی
سه‌شنبه ۲۳ بهمن ۱۴۰۳

ادامه بحث:
پیامبر اسلام هم با مشرکین مذاکره می‌کند و حتی وقتی آنها شرط امضای قرارداد را حذف عنوان نبوت او قرار می‌دهند می‌پذیرد.
صدها نمونه دیگر می‌توان ذکر کرد که نشان می‌دهد چه با منطق سیاست، چه تجربه و تاریخ و چه با منطق دینی، همیشه مذاکره و صلح، برتر است.
مذاکره به معنای تسلیم یا سازش کاری و ضعف نیست. مذاکره خودش یک جنگ است بلکه سخت‌تر از جنگ، زیرا یک جنگ مغزی با نیاز به هوش و مهارت بالا برای جلوگیری و یا پایان دادن به یک جنگ جسمی است که امنیت و جان و آسایش انسان‌ها را به نابودی می کشد.
در همین روزها یکی از خطیبان می‌گفت آمریکا شیطان است و با #شیطان نباید مذاکره کرد. مستند عقلی و شرعی چنین مدعایی کجاست؟ از منظر دینی حتی با شیطان هم می‌توان مذاکره کرد. در قرآن کریم مشاهده می‌کنیم خداوندی که قادر است در طرفه العینی شیطان را نابود کند نه تنها مذاکره می‌کند بلکه درخواست نادرست او را می‌پذیرد و مهلت می دهد که تا قیامت بتواند انسان ها را فریب بدهد و گمراه کند(سوره ص، آیات۷۹-۸۲). کاری به مباحث کلامی و الهیاتی و فلسفه این درخواست و تجویز ندارم. دست کم یکی از نتایجی که می‌توان از این داستان گرفت همین است که با شیطان هم می‌توان مذاکره کرد و مذاکره به معنی به رسمیت شناختن طرف مقابل نیست.
مگر در تمامی جنگ‌ها و مذاکراتی که در طول تاریخ صورت گرفته اند طرفین مذاکره مشروعیت همدیگر را به رسمیت شناخته بودند؟ مگر پیامبر اسلام(ص) مشرکان را به رسمیت شناخته بود که با آنها مذاکره می‌کرد؟ مگر ویتنامی‌ها قاتل هزاران هموطن شان را به رسمیت شناخته بودند که با آن مذاکره می‌کردند؟
شما در فراز دیگری از یادداشت خود آورده اید: 《آیا شما و دیگر عزیزان روشنفکری که همچون شما پذیرش مذاکره با آمریکا را به عنوان یک اصل مطلق و لابشرط می پذیرند و بر آن تکیه می ورزند》.
من درباره دیگران نمی‌دانم مستند شما چیست و منظورتان چه کسانی هستند؟ اما در مورد شخص بنده از این پرسش تان در شگفت و کنجکاو شدم بدانم در کجا و به استناد کدام مقاله یا مصاحبه ( و حتی یک صحبت خصوصی)، مذاکره با آمریکا را به عنوان اصل مطلق و لابشرط پذیرفته و بر آن تکیه کرده‌ام؟
اطمینان دارم که افترا زدن از ساحت شما به دور است و لغزش کلامی رخ داده و هیچ عاقلی چنین ادعایی نمی‌کند و اساساً مذاکره لابشرط و مطلق همراه با تبعیت و تسلیم، دیگر مذاکره نیست. مگر تمام مذاکراتی که در تاریخ واقع شده و نمونه‌هایی را در بالا ذکر کردم که از همه آنها دفاع می‌کنم، مذاکرات مطلق و لابشرط و ذلیلانه بوده اند؟
عجیب تر آنکه در ادامه فرموده اید: آیا کسانی که اصل مذاکره مطلق و لابشرط را پذیرفته اند(از جمله اشاره به بنده کرده اید) 《می توانند این تضمین را به ملت ایران بدهند که بعد از تسلیم نیروهای دفاعی کشور، آمریکا و اسرائیل همان بلایی را سرمان نیاورند که بر سر لیبی، افغانستان، عراق، سوریه، غزه و جنوب لبنان آوردند؟》و شما این اشکال و پرسش را درست در حاشیه یادداشتی مطرح کردید که من برخلاف جو حاکم بر فضای مجازی و رسانه های برون مرزی، علیه فرمان ترامپ نوشته ام و خود شما موضع محکم و قاطع بنده را در مقابله با فرمان محدودیت توان دفاعی ایران توسط ترامپ، تحسین کرده‌اید آنگاه چطور شبهه تسلیم نیروهای دفاعی کشور را به بنده نسبت داده اید؟
و باز پرسش عجیب تر اینکه:《آیا شما نیز، جسارتاً و با عذرخواهی، جزو همان دسته از شبه روشنفکران احمق و نادانی هستید که می گویند ما از آمریکا و اسرائیل می خواهیم که مصلای تهران را بمباران کنند اما دانشگاه تهران را نه؟! 》 در مورد کسی که در دهها کتاب وصدها مقاله و مصاحبه در چهاردهه گذشته، دیدگاه‌ها و مرزبندی‌هایش با کسانی که مورد نظر شما بوده‌اند بسیار روشن است، نفس این پرسش سبب می شود خواننده مطلع چشمانش گرد شود.
مقابله ما با جباریت آمریکا و جنایات اسرائیل نباید هیچ موجب بی‌اعتبار کردن اصول عقلایی زیست بشری مانند مذاکره باشد. مذاکره عزتمندانه، شرط بقا است. بدون‌مذاکره، صلحی در جهان وجود نخواهد داشت. مذاکره میدان چانه زنی، شرط گذاری و امتیازگیری است. حریف، شرط می‌گذارد، شما هم به جای بهم زدن مذاکره، شرط بگذارید و به مذاکره به عنوان بازی برد-برد نگاه کنید نه اینکه یک طرف را غالب و یک طرف را مغلوب بخواهید.
اصلاً فرض کنید طرف مقابل می‌گوید 《یا این یا آن》و قصد مذاکره عزتمندانه ما را ندارد. باز هم این ما هستیم که باید به دنیا نشان بدهیم ضعفی نداریم و با آمادگی برای مذاکره، و بیان شروط منطقی خود، عقلانیت و تمایل به صلح را نشان دهیم تا اعتماد را در جهان را جلب و حریف قلدر را غیر منطقی و جنگ طلب نشان داده و منزوی کنیم چون همه این‌ها آثار و نتایج اقتصادی سیاسی و اجتماعی برای کشور دارد(ادامه درصفحه بعد👈

پاسخ به پرسش دکتر عبدالکریمی درباب مذاکره با آمریکا

روزنامه سازندگی،چهارشنبه ۲۴بهمن۱۴۰۳ص ۱و۴
سازندگی در گزارش ویژه‌ای تحت عنوان "مباحثه دو روشنفکر" نامه دکتر #بیژن_ عبدالکریمی و پاسخ آن را منتشر کرده است. نامه ایشان در پست قبلی در دسترس است.

جناب دکتر بیژن عبدالکریمی گرامی
با درود و دعا.
حضرتعالی جزو معدود روشنفکرانی بودید که در ماه‌های نسل کشی مردمان ‌بیگناه غزه به دست صهیونیست‌ها، بدون اینکه مقهور این جو واکنشی شوید که بخاطر مخالفت با حکومت، وجدانتان را زیر پا بگذارید، دردمندانه به میدان آمدید و این جنایات را محکوم کردید و این کنشی احترام برانگیز بود.
اکنون درخصوص نوشته کوتاه من در اعتراض به فرمان جبارانه #ترامپ، در یادداشتی انتقادی مرقوم فرموده اید:《موضع گیری اخیرتان را در خصوص ترامپ جنایتکار خواندم. لذت بردم و تحسین کردم. اما موضع‌تان در قبال مذاکره و سیاست راهبردی نظام سیاسی کشور متناقض است. پرسشم از شما این است: مگر با همه کس و تحت هر شرایطی می توان مذاکره کرد؟ با یک قدرت قلدر و زبان نفهم و متفرعن که خواهان تسلیم مطلق و به بردگی کشیدن همه جهانیان از جمله ملت شماست اگر شما بودید چگونه مذاکره می کردید؟》
ضمن تشکر از نقد شما جسارتاً به برخی از پرسش‌هایی که درباره #مذاکره مطرح کردید در زیر پاسخ می‌دهم.
در این پرسش شما دو مقوله در هم آمیخته شده که باید از هم تفکیک کرد. اینکه آیا با یک قدرت قلدر و زبان نفهم و متفرعن می‌شود مذاکره کرد یا خیر؟ واینکه آیا تحت هر شرایطی می‌توان مذاکره کرد و تن به تسلیم مطلق و به بردگی کشیده شدن داد؟، دو مقوله کاملاً متفاوت است و با ادغام کردن آنها، سوال غلط، پاسخ غلط به دنبال می‌آورد.
بنابراین درباره پرسش اول که گفته می‌شود آیا با چنین شخصی باید مذاکره کرد؟ پاسخ من مثبت است. مگر گفته شده که مذاکره فقط با اولیا الله صورت گیرد؟ همواره یکی از طرفین مذاکره، دیگری را شرور می‌داند. اساسا مذاکره با حریف جنگی و دشمن است. اگر کسی دوست و رفیق و همراه باشد که مذاکره معنا ندارد. اگر مذاکره با حریفی را به خاطر بدطینت بودنش نفی کنیم که اساسا مذاکره بلا موضوع می‌شود و باید یکی از مهم‌ترین واژگان تاریخ بشر را از ادبیات حذف کنیم.
پایان مذاکره چه با دشمنان خارجی چه با مخالفان داخلی، یعنی آغاز ستیز! به همین دلیل، مذاکره با هر منطقی که بنگرید همواره بهتر از عدم مذاکره است. ادله تجربی و سیاسی و تاریخی هم آن را ثابت می کند.
مترادف کردن مذاکره با تسلیم، آنهم تسلیم مطلق، یک مغالطه است. چه کسی و در کدام متنی گفته است مذاکره یعنی #تسلیم؟
یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های معاصر مذاکره، #جنگ_ویتنام است. ویتکنگ‌ها درطول بیش از ۱۶ سال جنگ با آمریکایی که وجب به وجب سرزمین شان را شخم زده بود و بیش از ۲میلیون نفر کشته شدند همزمان با جنگ، مذاکره می‌کردند و همین مذاکره، مقدمه پایان دادن به جنگ و کشتار و پیروزی ویتنام شد.
تازه‌ترین نمونه اش هم جنگ غزه است. حماس علیرغم نسل کشی وحشیانه توسط اسرائیلی‌ها، مذاکره کرد و در این مذاکره دستاوردهای بزرگی داشت که همه مقامات ومسئولان حکومت ایران هم این مذاکره را پیروزی دانستند و نگفتند چرا وقتی هنوز خون ۴۳هزار بی‌گناه و رهبران تان خشک نشده است مذاکره کردید؟ مگر اسرائیل خواهان تسلیم مطلق حماس و بلکه نابودی کامل آن نبود؟ و آن را بارها اعلام نکرد؟ ولی با آن مذاکره کردند و ثابت کردند که تسلیم ناپذیرند.
خود ایران هم با وجود ۸سال جنگ در برابر تجاوز عراق دوره صدام و با وجود نزدیک به ۲۰۰هزار شهید و شهادت عده زیادی از فرماندهان برجسته و بی‌نظیر با صدام مستقیماً مذاکره کردند و حتی رئیس جمهور وقت ایران در نامه‌ای او را《ریاست جمهوری محترم عراق جناب آقای صدام حسین》خطاب کرد که سبب رنجش بازماندگان جنگ شد و البته نوشتن ان نامه تصمیم کل نظام بود ولی سرانجامش چه شد؟
مذاکره مک فارلین و بحران ایران گیت هم در زمان بنیانگذار جمهوری اسلامی رخ داد.
اقای عبدالکریمی عزیز با دیدگاه شما می توان گفت پذیرش نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی، پذیرش تسلیم مطلق بوده است ولی می‌دانیم که ایران آن را پذیرفت و شروط خود را هم اعمال کرد.
برجام نیز نمونه دیگری از مذاکره با حکومتی است که  ایران آن را دشمن خود می‌داند و درست در بحبوحه مذاکرات آشکار و پنهان با آن، رهبری جمهوری اسلامی همین مواضعی را اتخاذ می کرد که بعد از فرمان اخیر ترامپ اعلام شد وهیچگاه این مواضع تند، مانع مذاکرات نبودند.
مذاکره با دشمن و با حریف جنگی و شروران به عنوان یک اصل کهن بشری شناخته می‌شود چنانکه وقتی بیدادگری و شرارت فرعون به اوج می رسد به گفته قران، خداوند به موسی ابتدا دستور جنگ نمی‌دهد، به او می‌گوید برود با فرعون گفتگو کند: اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ(آیه ۱۷سوره نازعات)بسوی فرعون برو که او سخت به راه طغیان رفته است.
(ادامه درصفحه بعد👇)