بنياد فرهنگ زندگی - سهیل رضایی

در میانسالی ترمزها را بکشیم !


ادامه زندگی
در جایی که احساس خوبی به آن نداریم
افتادن در یک چرخه تکراری و مدام عذاب است...

بگذریم که اکثریت ما
با دریافت مشاوره و خواندن برخی از کتاب ها
چسب زخمی بر روی رنج ها و دردهای
خود می زنیم و با سرعتی بیش از قبل
به چرخه معیوب باز می گردیم
با این امید که شاید این بار
زندگی متفاوتی را تجربه کنیم
ولی هر بار سیلی زندگی محکم تر از دفعه قبل بر رخسار ما نواخته می شود و
دوباره و دوباره به عقب بازمیگردیم
و به مرور حس می کنیم
در باتلاقی گرفتار شدیم
که هر چه تلاش می کنیم
گویا بیشتر حس غرق شدگی می کنیم.

بهتر است دست از تلاش بیهوده بکشیم و
خود را خسته نکنیم.

داستان زندگی از میانسالی
تغییر می کند و اگر خودمان
را به کوچه علی چپ نزنیم
و از در انکار وارد نشویم
اعتراف خواهیم کرد که اوضاع فرق کرده
و زندگی ما دوست داشتنی نیست

عاقبت آنان که انکار کرده اند
خیانت در رابطه
اعتیاد به مواد گرفته تا روابط
و در نهایت افسردگی را تجربه کرده اند


مشتاقیم از خوانندگان بشنویم
که میانسالی را چگونه تجربه می کنند

و آنان که مسیر تازه ای برای خود یافته اند، از تجربه خود بنویسند که چگونه جهت را تغییر داده اند ؟

توجه به فردیت تا کجا؟

تحت لوای آموزه هایی که در دنیای به اصطلاح مدرن پیش آمده
مفاهیمی همچون مرزگذاری، بیرون کردن آدم های سمی، استقلال و....
موجب شده ،هزینه های فراوانی به زندگی افراد وارد شود.

۱/مثلا وقتی فرد فرزندش به زمین می افتد، بدون هیچ رفلکسی ،می ایستد، تا او خودش بلند شود، و این گونه به مرور این پیام را مخابره می کند که در مشکلات تنها هستی...

پیش از این بچه ای که بر زمین می افتاد را کتک می‌زدند که بی عرضه نماند یا باشیون به سمتش می رفتند که بچه تصور می کرد مصیبت عظما بر او نازل شده .....

۲/رابطه سمی، والد سمی و ... واژگانی است که باید گفت دمشان گرم...
با یکسری معیار (که در درست بودن آن شکی هم نیست)، آدم سمی را از زندگی به بیرون پرت می کنیم و تمام....

اگر رابطه سمی است بنا به قاعده های روانشناسی یونگی، باید بیش و پیش از ایراد گیری از طرف ،به خود برگردیم و ببینیم سنسور روان ما چگونه موجب جذب این رابطه می شود، که قطعا در تحلیل ها به نکات ارزشمندی خواهیم رسید....
ولی اینکه تا تقی به توقی خورد خداحافظی کنیم، الزاما در جهت سلامت روان خود حرکت نکرده ایم...

۳/والدین سمی هم بماند، عده ای که همان روزهای اول در رابطه زناشویی خود ،متوجه سمی بودن می شوند، بنابراین متمدنانه و مدرن، تصمیم میگیرند تا این موجودات سمی را از خود دور کنند تا گزندی به رابطه ایشان نرسد.

به قول آدولف گوگنبال، در کتاب تنها راه پایداری زندگی زناشویی، قطع رابطه کمکی به از بین بردن ریشه های روانی ما نخواهد کرد و میراث روان کار خود را انجام خواهد داد.
بنابراین قاعده های روان بر اساس دوری فیزیکی خاموش نخواهند شد.

۴/ در مورد سبک زندگی هم که بگذریم، آنچنان در بی نیازی به دیگران و استقلال افراط گونه تاکید می شود که جمعیت تنهایان عالم که از قرار بنا بر تاکید تئوری پردازان باید خوش و خوب زندگی کنند در دنیا در حال ازدیادند
و اکنون برنامه ریزان ملی به صرافت افتاده اند که هزینه های تنهایی که به اقتصاد ملی تحمیل می کند ! و زمینه بحران هایی که در سطح ملی ایجاد می کند می را محاسبه کنند و برای کاهش آن کاری انجام دهند!
فارغ از این که ماشینی که با جهت گیری فردیت گرایی راه افتاده همچنان روشن است و با سرعت تمام در حال تولید مسأله

کاری به کار تئوری پردازان و برنامه ریزان ندارم که هر کس از ظن خود دست به اقدامی می زند
ولی آنچه از روانشناسی تحلیلی یونگ متوجه می شویم، خاصیت کهن الگویی، اقتضا می کند به همان میزان که به تفرد وزن می دهیم برای روابط هم ارزش قایل باشیم.
و می دانیم که داشتن همزمان این دو نیاز به کار حرفه ای بر روی رابطه است.و یکسویه نگری در این موضوع و سریع قضاوت و خروج از رابطه، ساده ترین کار ممکن است

بالای ۳۰ ساله ها؛
صبح که از خواب برمی خیزید
باید همه چیز را به زیر سوال ببرید !


سن که بالا می رود سرعت واکنش ما به دور و برمان هم به همان میزان کاهش می یابد.

این آهستگی ،یاداور نیاز مجدد ما به آهستگی است( همان دوره ای که کودک بودیم)
این آهستگی می تواند موجب شود
همه آن چیزی را که به اموزانده اند
یا یاد گرفته ایم، دوباره مورد سوال قرار دهیم


در دنیایی که شعار بهتر، تندتر و سریعتر را به عنوان هدف زندگی ترویج می کند، زیستن با طمانینه و آهستگی انجام کاری خلاف جهت آب است


معنای زندگی چیست؟
معنای پول چیست؟
معنای رابطه چیست؟
معنای آرزو چیست؟
و....

ما هرروز باید در مورد مفاهیم بنیادین زندگی این سوال را تکرار و تکرار و تکرار کنیم
و هر روز از جواب دیروز فاصله بگیریم
تا از همه معانی که دیگران به ما آموزش دادند، القا کردند و ... عاری شویم....

درک
زندگی و زیستن آن با تعاریف خود
رسالتی است که از نیمه دوم عمر بر دوش ماست.

و البته یادآور شویم که
زندگی همواره به صورت راز برای همیشه باقی خواهد ماند
و ما باید در نقش جستجوگر در زندگی
هر روز آموخته قبلی را به زیر سوال ببریم و
جایگزین تازه برای آن بیابیم
این گونه احساس سرزندگی
بیشتر خواهیم کرد و زندگی را جذاب تر خواهیم یافت ...

رابطه بردرانه؛ کیمیایی که به آن نیاز داریم!

زندگی را بیش از آن که واقعیتی ببینم که باید آن را زیست
نمادی می دانم که باید آن را فهم کرد.

وازه "برادر" در "روان" هر فرد جایگاهی متفاوت دارد
برخی آن را "رقیب "و برخی آن را "رفیق" یافته اند.


هر چند آنان که یکدیگر را رقیب دیده اند درگیر ماجرایی پیچیده ای از عقده شده اند که یک اتفاق بشری است و مثال تاریخی آن هابیل و قابیل است که رابطه ای خونین بوده اس، تا براداران یوسف که او را به چاه می اندازند...


بسیاری از برداران، در رقابت کاری، رقابت های زندگی ها بعد از ازدواج، رقابت هایی که ناخودآکاه والدین معمار آن بوده اند و... فرصت برادری را از خود و برادرشان سلب کرده اند و در این دنیای پست، بسیار تنها شده اند.

ولی اگر میانسال هستید، فرصت دوباره ای است که به نقش "برادری" نمادین نگاه کنیم و تا دیر نشده از موهبت "رفیق" بودن با برادر( به جای رقیب بودن) بهره بیشتری ببریم...

این ها را گفتم تا به مناسبت زادروز سهیل رضایی نکاتی را یادآور شوم ابتدا برای یادآوری به خودم و رفاقتی که از رابطه برادرانه در زندگی نصیبم شده است،بعد امیدوارم به کار دیگران هم بیاید:

۱/ فرزندان اول،مورد آماج فرافکنی های والدین برای آینده هستند؛و آن چه که در طول زندگی انجام می دهند، بقیه اعضا خانواده در تقابل با او اقدامات خود را طراحی میکنند. سهیل رضایی با رنج فراوان این نقش را ایفا کرده است. تلاش او برای زیستن مادی و معنایی کنار هم کار خاص و متفاوتی است که او آن را زیست کرد و الگو مناسبی را برای ما فراهم کرد.

2/ مهمترین اتفاق در روابط با برادر بزرگتر، زمانی که همکار می شوند، باز کردن میدان و جا برای دیگری است. سهیل رضایی این فضا و میدان را به راحتی خالی کرد تا ماندگاری رابطه تضمین گردد. قطعا این واگذاری و همراهی نیاز به ظرفیت روحی بالایی دارد.

3/ اکنون که از چهل سالگی عبور کرده و نیمه دوم عمر را می گذرانم، به خوبی می دانم که آنچه به نام بنیاد فرهنگ زندگی می شناسیم، حاصل یک رابطه خردمندانه/ بردارانه است

از همین جا زاد روز سهیل رضایی را تبریک می گویم، بدون شک حضور او فارغ از رابطه برادری، برکات ماندگار زیادی را به این دنیا آورده است .امیدوارم که آنچه از او می آموزیم، به تحکیم روابط همه ما کمک کند که جامعه ایرانی بیش از هر زمان دیگری به آن نیازمند است...

یاسر رضایی

نمی دانم مادرم را باید دوست داشته باشم یا نه؟


عده ای از ما دهه چهل تا شصت حس می کنیم دوری از مادر به معنای خیانت به اوست.
البته این یک رابطه دوسویه است، مادر هم چنین حسی را در ما ایجاد می کند که فاصله گرفتن از او یعنی خیانت اشکار

ما هر گاه با شریک عاطفی خود بیرون می رویم، غذایی می خوریم یا سفری می رویم ، با یک تماس مادر فرو می ریزیم و حس می کنیم چرا ما آن قدر آدم پستی هستیم که به فکر خودمان هستیم ولی اصلا به فکر مادر نیستیم.
البته برای مجردین هم همین اتفاق رخ می دهد .

حالا یک عده از ما مردان متاهل پا را کمی فراتر هم گذاشته ایم. هر از چند گاهی از سوی همسر یا مادر فراخوان می شویم تا در مسند قضاوت بنشینیم و روابط آن ها را قضاوت کنیم.
و ما از همه جا بی خبر، این کار را انجام می دهیم و خودمان را می اندازیم وسط یک منجلاب که بیرون آمدن از آن برای ما ساده هم نیست....

خوشبختانه منابع مفیدی در بنیاد در پاسخ به این ماجرا (عقده مادر ) منتشر شده است
۱/مرد ایده آل
۲/عاشقی یعنی جدایی
۳/تقدیر مردان
۴/تقدیر زنان
۵/ژرفای زن بودن 
و  هم اکنون کتاب پرورش زنانگی از رابرت الکس جانسون که کمک بزرگی به رابطه موثر بین مادرشوهر و عروس خواهد نمود.

عجالتا کسانی که با این ماجراها روبرو هستند، به مشاوران ما بگویند درگیر عقده مادر هستند تا راهکارهای مناسب زندگی را به ایشان ارایه کنند تا هم خود احساس راحتی با زندگی پیدا کنید و هم به مرور زمان مادر احساس سبکباری بیشتری در رابطه داشته باشد.
کار سختی است ولی شدنی است ...

پدران و مادران در خلوت ، میانسالان در حسرت

اگر سی سال پیش از پدران و مادران ما می پرسیدید که آینده را چه طور می بینید
با افتخار می گفتند، بچه ها ازدواج کردند، نوه ها به ما اضافه شدند و یک سفره به چه عظمتی می اندازیم و همه دورش جمع می شویم.


اما شرایط ما را به سمتی برد که حجم مهاجرت ها، اعم از داخلی و خارجی به حدی پیش رفت که کانون های خانواده تحت الشعاع آن قرار گرفت.

حجم بالای طلاق ها هم، چهره دیگری به نظام خانواده ها داد. موضوع بچه کمتر هم ضربه دیگری بود که آثار آنان بر زندگی کم رونق ما امروزی اثار خود را نشان می دهد...(امارها می گویند بین ۲۵ تا۳۳ درصد خانواده ها تک فرزندند)


و خلق واژه های «مجرد قطعی» حکایت ما را از زندگی تلخ تر می کند . دختران و پسرانی که نه، جای خود را در خانه پدری می بینند و نه در جای دیگری می توانند آرام و قرار داشته باشند
(دوازده میلیون و هشتصد هزار نفر دختر و پسر مجرد دهه های ۴۰ تا۶۰ هستند)

آری امروز پدران و مادران ما در کنج خانه ها نشسته اند و منتظرند تا شاید عزیزی سالی یکبار، خانه اشان را دق الباب کند ...
و به این فکر می کنند که چه قدر زندگی امروزشان با آرزوهایشان متفاوت است و به نوعی آرزوهای خود را بر باد رفته می بینند.
(۱/۳میلیون سالمند تنها زندگی می کنند و این آمار از سال ۱۴۱۵ چهره متفاوتی را از خود نشان می دهد)

میانسالان هم که کوله بار خاطرات خود را با خویش به دوش کشیده و جلای وطن کرده اند، روزی چندبار کوله بار خاطرات را باز می کنند و با نگاهی. حسرت آمیز و اشک آلود به آنچه که بر ایشان رفته می نگرند...
آنان هم که از نسل ما مانده اند، آنچنان گرفتار و فرورفته در مصایب و مسایل زندگی و کار شده اند که اگر قدرت تاب آوری خود را بالا ببرند و هر از چندگاهی خشم فروخورده از شرایط اجتماع را بر سر نزدیکان خود تخلیه نکنند، باید به ایشان مرحبا گفت ...
(آمارهای دولتی تخمین ۴/۵ میلیون نفر از ایران خارج شدند«از ۶۹ هزار روستای کشور، تنها ۳۸هزار روستا دارای سکنه هستند و ۳۱هزار روستا خالی از سکنه شده است)

فرزندان ما وقتی مرغ های پرکنده ای مثل ما و والدین ما را می بینند، هم مطمینا این گسست و بهم‌ریختگی برایشان جذاب نیست. آن ها به مرور برایشان سوال خواهد شد که دقیقا جای شادی و لذت در زندگی کجاست؟
و این نسل در حال دویدن که آن ها را هم تشویق به این کار می کند، دقیقا دنبال عقب نماندن از چه چیزی است ؟!؟

چه بگویم از زنان تک والدی که این روزها چه در ایران و چه خارج از ایران، زیر بار رنج های زندگی، شادابی زنانگی خویش را با رفاه بچه هایشان معامله می کنند.(۷درصد خانواده ها تک سرپرستند که ۸۷ درصد آن ها زن هستند)


خانواده کانون است
این کانون و حس تعلق به نظام اجتماعی قوام می داد. افراد حس می کردند پناهی دارند، آنان
با صله رحم روح خود را جلا می دادند و شاداب تر زندگی می کردند. افراد برای آن که از نظام خانواده طرد نشوند، مراقب کلام و رفتار فردی و اجتماعی خود بودند. و اگر کسی هم از این میدان به در می شد، باز هم بودند کسانی که فرد را به آغوش زندگی برگردانند...

نمی خواهم امروز را مصیبت بار و آینده را جهنم نشان دهم، ولی نیاز است که گاهی صورت مسأله را درست تعریف کنیم. اینگونه می توان امیدوار بود که راه حل ها خلق می شوند....

باید مراقب باشیم که این سوال که « کانون خانواده» باید به جامعه ایرانی بازگردد، از جلوی چشمان ما در هیاهوهای زندگی گم نشود...