بامامان✋

والدین نمونه فقط اونایی که اجازه نمیدن بچه‌شون بیشتر از یک ساعت تلویزیون ببینه ولی خودشون ۱۸ ساعت تو‌ اینستان.
عالی هستید واقعا.

وقتی زندگی به جایی رسیده که انگار دیگه از پس هیچی برنمیای، بچه‌ات رو زیاد بغل کن.
ساده به نظر میاد اما انگار همه‌چیز وقتی همه دنیات رو بغل کردی شفاف‌تر به نظر میاد.

#مامان_نوشت

“شما از معلم آرشام علی جان راضی
“هستید؟
این جمله میتونه دو تا مامان رو ۱۸ ساعت جلو در مدرسه نگه داره.

مادر بودن لحظه‌هایی داره که قبلا وقتی بهش فکر میکردی با خودت میگفتی من؟ نه بابا، عمرا اگه همچین کاری کنم. ولی تو، در یکی از روزهای مادرونه‌ت وقتی دقیقا وسط انجام همون کار هستی به خودت میای. حالا اینکار میتونه خوردن غذای کنار دهن نوزادت باشه و هزارتا مورد اینجوری😁

#مامان_نوشت

کاش باباها متوجه بشن موقع بازی کردن با بچه‌ها، قرار نیست همیشه برنده بشن. یبار هم بذارید اون بچه‌ی طفل معصوم برنده بشه خب.

بچه‌م هیچوقت تا حالا تو زندگیش به حرفم گوش نداده ولی دیشب وسط مهمونی برگشته میگه:« مامانم گفته اسباب بازیامو به بچه‌های فامیل ندم»
از این حرصم میگیره که همه‌ی اسباب بازیاش رو هم داد.
سلطان تفرقه اندازی، بچه.

تنبیه کردن و مرزبندی کردن در خانواده دو تا موضوع کاملا متفاوتن اما اگه شما تو خانواده‌ای بزرگ شدین که مراقبین‌تون فکر می‌کردن وظیفه‌شون اینه که برای یاد دادن درس زندگی بهتون، از تنبیه کردن استفاده کنن، وقتی بزرگ شدین هم احتمالا با مفاهیم تنبیه و مرزبندی مشکل دارید.
یعنی وقتی کسی جایی مرزبندی می‌کنه، شما فکر می‌کنید داره تنبیه‌تون می‌کنه.
تنبیه کردن آزاردهنده است چون میگه تو کاری کردی که من دوست نداشتم پس منم کاری می‌کنم که تو دوست نداری. اما مرزبندی کردن یعنی من یه چیزی می‌خوام و برای اینکه مراقب خودم باشم این مرز رو می‌ذارم و از بچه‌ام و خانواده‌ام هم انتظار دارم که رعایتش کنن. نمی‌خوام تو رو آزار بدم، می‌خوام خودم آزار نبینم.
وقتی کسی میگه بچه‌ها رو تنبیه نکنید، واکنش بعضیا اینه که اینجوری که نمیشه بچه بزرگ کرد یا چه والدین سهل‌گیر و بی‌خیالی. اما جایی که میشه مرز گذاشت و انتظاراتی از بچه‌ها داشت، چرا تنبیه؟ بچه‌ها واقعا تو فهمیدن اینکه والدین چی می‌خوان و خونه‌شون چه اصولی داره زرنگن.
والدی که مرزبندی می‌کنه می‌خواد بچه‌هایی بزرگ کنه که وقتی بزرگ شدن و تو رابطه‌شون از همسرشون شنیدن «من این کارت رو دوست نداشتم» دچار انواع و اقسام شک و تردید نسبت به خودشون نشن و فکر نکنن «من بدم، اصلا کلا من آدم به دردنخوری‌ام و همسرم و همه دنیا می‌خوان منو اذیت کنن.»
در عوض بتونن درک کنن که همسرم از من انتظاراتی داره، شاید این کار من خوب نبوده ولی من ارزشمند و دوست داشتنی ام و دلم میخواد مرزهاش رو رعایت کنم تا رابطه بهتری داشته باشیم.

✍️گروه #روانشناسی بامامان

@bamaman_media

یعنی چی که روانشناسا میگن بیشتر مشکلات ریشه در کودکیمون داره؟
من فکر میکردم چند سال اول زندگی حداقل بهم خوش گذشته

طولانی‌ترین شب سال برای مامانا شب یلدا نیست.
اون شبیه که سر بچه‌ت داد زدی و از عذاب وجدان خوابت نمیبره.

#مامان_نوشت

نوزاد بودن هم سختی‌های خودشو‌ داره.
مثلا تو پشت کمرت میخاره و گریه میکنی و زندایی بابات از اونور میگه این بچه دلش درد میکنه، بهش عرق نعنا بدید.

روانشناسان می‌گویند: کودکان باهوش ممکن است از انجام کارهایی که سخت یا پرخطر به نظر می‌رسند اجتناب کنند، زیرا شکست ممکن است تصور آن‌ها از خودشان به عنوان فردی باهوش را تضعیف کند. این ترس از شکست می‌تواند تمایل آن‌ها برای پذیرفتن چالش‌ها را کاهش داده و فرصت‌های یادگیری آن‌ها را محدود کند.
علاوه بر این، این کودکان اغلب اشتباهات را با ناکافی بودن خود مرتبط می‌دانند، به جای اینکه آن‌ها را به عنوان گام‌های ارزشمند در فرآیند یادگیری ببینند.
تحقیقات در روانشناسی رشد نشان می‌دهد که تمرکز بر تلاش، استراتژی‌ها و پشتکار رویکرد مفیدتری است.
این امر باعث رشد ذهنیت رشد می‌شود، جایی که کودکان هوش و توانایی را قابل تغییر و تحت تأثیر کار سخت و پشتکار می‌دانند.
به جای اینکه بگوییم "تو خیلی باهوشی"، جملاتی مانند "تو برای حل این مسئله خیلی تلاش کردی" یا "می‌بینم که استراتژی‌های مختلفی را برای فهمیدن این موضوع امتحان کردی" به کودکان کمک می‌کند تا بر تلاش‌ها و فرآیندهای خود تمرکز کنند.
با تغییر تمرکز از توانایی ذاتی به تلاش و یادگیری، کودکان بیشتر احتمال دارد که چالش‌ها را بپذیرند، در مواجهه با مشکلات پافشاری کنند و شکست را به عنوان فرصتی برای رشد ببینند. این ویژگی‌ها برای موفقیت طولانی مدت و انعطاف‌پذیری ضروری هستند.

📄از اینجا

نمی‌دونم چجوری بچه‌م رو توجیه کنم که نباید در قبال یه بسته پاستیل، رازهای خانوادگی رو به مادرشوهرم لو بده.