کافه هدایت

زلف ترنا کرده ی او که روی نیم رخش را پوشانیده بود  تکان خورده، داود خال سیاه گوشه لب او را دید. از سینه تا گلوی او تیر کشید، دانه های عرق روی پیشانی او سرازیر شد، دور خودش را نگاه کرد کسی نبود. صدای آواز ابوعطا نزدیک شده بود. قلبش می زد. به اندازه ای تند میزد که نفسش پس می رفت. بدون اینکه چیزی بگوید سرتاپا لرزان از جای خود بلند شد. بغض بیخ گلوی او را گرفته بود عصای خودش را برداشت با گام های سنگین افتان و خیزان از همان راهی که آمده بود برگشت و با صدای خراشیده زیر لب با خودش می گفت:
《این زیبنده بود! مرا نمی دید...شاید هوشنگ نامزدش یا شوهرش بوده...کی می داند؟..نه...هرگز...باید بکلی چشم پوشید! نه، من دیگر نمی توانم...》
خودش را کشانید تا پهلوی همان سگی که در راه دیده بود. نشست و سر او را روی سینه ی پیش آمده خودش فشار داد.
اما آن سگ مرده بود.



#صادق_هدايت
#داوود_گوژپشت

تهران_۱۶ شهریور ۱۳۰۹

@Sadegh_Hedayat©

نمیدانم.
اما چه درهم پیچ و گره خورده است درونم،
و چه زوزه های خوار شده ای را می شنوم،
و چه نا توانمندی غریب و کشنده ای حس می کنم
از بابت آنچه عقل نامیده می شود.


#سلوک 
#محمود_دولت_آبادی
@Sadegh_Hedayat

گــروه ربــعــه
سخنانی از مسعود فرزاد

یاران اصلی "گروه ربعه" عبارت بودند از: صادق خان هدایت، مجتبی مینوی، بزرگ علوی و مسعود فرزاد. اسم گروه، به تعبیر مینوی، "یک دهن کجی بود به آن جماعتی که ایشان را به اسم ادبای سبعه می شناختیم و هر مجله و کتاب و روزنامه ای که به فارسی منتشر می شد از آثار قلم آن ها خالی نبود. هم آن ها از هفت نفر بیش تر بودند و هم ما از چهار نفر، اما آن ها هزار رو و هزار دل داشتند، در حالی که ما یگانه بودیم."

مسعود فرزاد، یکی دیگر از اعضای "گروه ربعه"، در این باره می نویسد:

"چهار تا جوان فرنگ رفته و زبان دان بودیم که در عین حال دست و بال ما در ادبیات فارسی نیز بند بود و هر چهار تا شوق کار در زمینۀ ادبیات ایران داشتیم.

مورد دیگر، ترکیب جالب این گروه بود. هدایت فرانسه می دانست، بزرگ علوی آلمانی می دانست، من انگلیسی می دانستم و مینوی عربی. با این کیفیت هر یک از این گروه در مجموع می توانست با اکثر رویدادها و حوادث ادبی جهان آشنا باشد ...

چهار تا جوان بی پول بودیم که جایی نداشتیم برویم، سالن و تالار و دفتر و دستک خاصی نداشتیم که برویم آن جا نطق و خطابه ایراد کنیم و یا اوراق را زیر و رو بکنیم. این قدر بی پول بودیم که برای دیدن یکدیگر می رفتیم توی کافۀ "رُزنوار" و نفری یک چایی و یا یک بستنی می خوردیم. و دومی را هم زورمان نمی رسید. تازه آن چایی یا آن بستنی هم بهانه بود، بهانۀ این که بتوانیم حرف هایمان را بازگو کنیم. من از حافظ می گفتم، علوی از نوول های تازه اش، هدایت از فلان کتابش و مینوی دربارۀ آثاری که دیده و خوانده بود. شوخی "رابعه شدن" داستانی هم دارد:

شبی به اتفاق یکی از دوستان از حوالی چهار راه حسن آباد می گذشتیم و صحبت علی المعمول از کتاب و ادبیات و شعر و این حرف ها در میان بود.

آن موقع ناشر فعالی بود به نام آقای محمد رمضانی که اغلب کتب فارسی را او چاپ می کرد و منتشر می نمود. آن شب دوست من از قول آقای رمضانی گفت که ایشان معتقد هستند که در ایران هر چیز و هر مقالۀ ادبی و غیره که نوشته می شود متعلق به یک تن از گروه "سبعه" است. یعنی هفت نفری هستند معروف که کار نوشتن و نشر مطالب ادبی را در انحصار خودشان قرار داده اند از قبیل: سعید نفیسی، عباس اقبال، رشید یاسمی، حسن تقی زاده، محمد قزوینی، علی اصغر حکمت، بدیع الزمان فروزان فر و غیره که ارشد این ها ملک الشعرای بهار است و در ایران هیچ مطلب ادبی چاپ نمی شود مگر انگشت یک تن از این گروه "سبعه" در کار باشد!

من خندیدم و گفتم خوب، آنها "سبعه" هستند، ما هم از امشب می شویم "ربعه"!...

البته این شوخی "وغ وغ ساهابی" بود. تعمداً "اربعه" را "ربعه" گفته بودم که وزن "سبعه" را داشته باشد و این ماجرا را پس از آن شب برای هدایت و دو نفر دیگر از دوستان همدم و مشترک تعریف کردم و همه خندیدیدم و از آن شب این اسم، یعنی "ربعه"، ماندنی شد.

اما این "ربعه" فرق هایی با "سبعه" داشت! حضرات سبعه علی المعمول هنوز سخت سرگرم ورق زدن کتب ... ایران و نوشتن مطالب ثقیل با نثر ثقیل و پیچیده و متصنع بودند. هر کس هر چیز می نوشت عجله داشت که از فهم مردم زمانش دور باشد. حتی عنوان های مطالبشان نیز عنوان های طولانی و دراز و عجیبی بود. همه با هم مسابقه ای داشتند که کتابشان دور از ذهن و فهم خوانندگان باشد. ما، یعنی به اصطلاح گروه"ربعه" از جهاتی با این جماعت فرق داشتیم. چشممان به ادبیات خارجی باز بود و مهم تر این که تحت هدایتِ "هدایت" به حقایق اصیل تری آشنا شده بودیم که همۀ تلاش ما این بود که سنت های پیچیده و مهجور و غامض و در عین حال تو خالی زمان را شکسته و مفری به سود ادبیات نوین باز بکنیم ...

ما در تلاش رسیدن به این مقصود بودیم که مردم ایران چه می گویند، چه می خواهند، چگوه قضاوت می کنند و زبان آنان چگونه است، و درست این همۀ آن چیزهایی بود که گروه "سبعه" نمی خواستند.

اما چنان که اشاره شد "گروه ربعه" اقماری مانند: عبدالحسین نوشین، نیما یوشیج، غلام حسین مین باشیان، پرویز ناتل خانلری، محمد مقدم، شین پرتو، ذبیح بهروز، صادق چوبک، محمد ضیاء هشترودی، سید محمد علی جمالزاده و علی اصغر سروش نیز داشته است. اما قطب گروه "ربعه" یا چنان که مینوی گفته است مرکز دایرۀ "ربعه" هــدایــت بوده است."

@Sadegh_Hedayat©

من دلبستگی نداشتم. به هیچ چیز دلبستگی نداشتم. هیچ چیز هم نمی دانستم. حتی نمی دانستم چطور باید فرار کنم. بقیه دست کم حساب دست‌شان آمده بود که چطور زندگی کنند. آن‌ها ظاهرا چیزی را فهمیده بودند که من نفهمیده بودم. شاید چیزی در من کم بود. احتمالش وجود داشت. اغلب احساس میکردم پست‌تر از دیگرانم، یا شهروند درجه دوام. فقط دلم میخواست از همه‌شان فاصله بگیرم. اما جایی برای رفتن نداشتم.
خودکشی؟ ای بابا! همین هم دردسر و مصیبت خودش را داشت. احساس می کردم دلم میخواهد پنج سال تخت بخوابم ولی این جماعت نمیگذاشتند

#ساندویچ_ژامبون
#چارلز_بوکوفسکی
@Sadegh_Hedayat
                            

می خواهند به نام گذشتهٔ تاریخی مردم را مشغول و سرگرم بکنند و ضمناً خودشان را سرجمع افتخارات آتیه ملت جا بزنند!
ولی غافل از آنکه چند نفر قلدر و دزد آدمکش افتخار تاریخی برای ملت نیستند.

#صادق_هدایت
#اشک_تمساح

@Sadegh_Hedayat©

از افسوس هایم اینکه شیطان به ندرت من را فریفته و خداهم چندان دوستم ندارد.

#امیل_چوران

@Sadegh_Hedayat

آرزو می‌کنم قانون جدیدی در طبیعت به وجود می‌آمد که به موجب آن، هر کس حق داشت در طول شبانه‌روز از تعداد محدود و معینی کلمه استفاده کند. روزی فلان قدر کلمه، و همین که شخص این تعداد را ادا کرد یا روی کاغذ آورد، تا صبح روز بعد لال و بی‌سواد شود. در حوالی ظهر سکوت مطلق حکمفرما می‌شد و فقط هر از گاهی سخنان مختصر کسانی به گوش می‌رسید که می‌توانند فکر کنند چه می‌گویند، یا کسانی که به دلایل دیگری حرف خود را نگه می‌دارند. از آنجا که این سخنان در سکوت ادا می‌شوند، در ‌‌نهایت به گوش‌ها نیز راه پیدا می‌کنند...

#سلاومیر_مروژک

@Sadegh_Hedayat©️

رفتم گورستان،سرقبر پدر نشستم و گریه کردم.گفتم:«پدر، مرا از چی ساختی،او را از چی؟ چرا زن ها نگاهم نمیکنند،چرا اخمشان را برای من می آورند؟چرا قشنگ ترین دختر دنیا شیدای برادرم شده؟خمیره مان که یکی است.نیست؟

#سمفونی_مردگان
#عباس_معروفی
صـ ۲۸

او فقط لاشه خود را از این سوراخ به آن سوراخ کشانیده بود و حالا انتظار روزهای بهتری را نداشت.

#بن‌_بست
#صادق_هدايت

@Sadegh_Hedayat

میدونم که به تو نیومده که از خدا صحبت کنی  تو فقط میخوای خودتو پشت اسم خدا قایم کنی. من که دیگه بچه نیستم, میبینم همه آه و ناله شان بلنده یه ریز غر می زنن,وشکوه میکنند, ولی میبینی باز هم کثافتکاریهاشونو ادامه میدن گناه میکنن بعدش فرار می کنن و خودشونو قایم میکنن ،پروردگارا گناهان ما را ببخش!‌ همه این حقه ها و دوز و کلکها را میبینم همه شون حقه بازن و خودشونو گول میزنن و سر خدا را هم
شیره میمالن...

#سه_رفیق
#ماکسیم_گورکی

@Sadegh_Hedayat

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت

افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع

شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت

زین آتش نهفته که در سینه من است

خورشید شعله‌ایست که در آسمان گرفت

می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست

از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت

آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم

دوران چو نقطه عاقبتم در میان گرفت

آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت

کاتش ز عکس عارض ساقی در آن گرفت

خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان

زین فتنه‌ها که دامن آخرزمان گرفت

می خور که هر که آخر کار جهان بدید

از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت

بر برگ گل به خون شقایق نوشته‌اند

کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت

حافظ چو آب لطف ز نظم تو می‌چکد

حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت

#حافظ

@Sadegh_Hedayat©

تنها یک چیز را میدانم: این زن، این لکاته، این جادو نمیدانم چه زهری در روح من در هستی من ریخته بود که نه تنها او را می‌خواستم، بلکه تمام ذرات تنم ذرات تن او را لازم داشت، فریاد میکشید که لازم دارد و آرزوی شدیدی میکردم که با او در یک جزیره گمشده‌ای باشم که آدمیزاد در آنجا وجود نداشته باشد، آرزو میکردم که یک زمین‌لرزه یا طوفان و یا صاعقه آسمانی همه این رجاله‌ها که پشت دیوار اطاقم نفس میکشیدند، دوندگی میکردند، کیف میکردند همه را میترکانید و فقط من و او می‌ماندیم - آیا آنوقت هم هر جانور دیگر، یک مار هندی یا یک اژدها را بمن ترجیح نمیداد؟ آرزو میکردم که یک شب را با او بگذرانم و با هم، در آغوش هم میمردیم. بنظرم میآید که این نتیجه عالی وجود و زندگی من بود.

#بوف_کور
#صادق_هدایت

@Sadegh_Hedayat

در جامعه‌ی امروزِ ما از طریق اکسیرِ «پول» می‌توانید گناه را تبدیل به ثواب نمایید؛ دشمنی را تبدیل به دوستی، از محارب به محبّ انتقال یابید.
هرگز در تاریخ ایران دیده نشده است که «پول» آن همه دائر مدار، یکّه‌تاز و گِرِه‌گشا در زندگی مردم شده باشد. دری نیست که به دست آن به روی شما باز نشود، و هر‌جا دیدید که پای جان، عصب، ناموس و شَرَف در کار است بدانید که تنها پول می‌تواند نجات دهنده گردد! از آن بگذر، تا از بقیّه‌ی چیزها نگذری.

   #سخن‌ها_را_بشنویم

#دکتر_محمّد‌_علی_اسلامی_ندوشن

@Sadegh_Hedayat

همه در پیشگاه پروردگار برابرند، تاکنون یاوه گویی از این بالاتر بر این کره خاکی دیده نشده است.

#فردریش_نیچه
@Sadegh_Hedayat