کانال ایران یاران

‍ دوست دختر صادق قطب زاده، جاسوس فرانسه

کارول جروم در ظاهر دوست دختر صادق قطب زاده بود، اما در واقع افسر اداره کل امنیت خارجی (DGSE)، یا همان سازمان اطلاعات خارجی فرانسه بود.
در اغلب تصاویر قطب زاده در پاریس او را در کنارش می‌بینیم، تصاویری هم از حضور او در کنار خمینی هست ، در این تصویر نیز او را در کنار آخوند موسی صدر و قطب زاده می بینیم (خانم بی حجاب سیگار بدست)
کارول همچنین باعث آشنایی دوریان و خمینی شد و حتی در هواپیمای ایرفرانس حامل خمینی بود. وی پس از اعدام قطب‌ زاده کتابی نوشت به نام “مردی در آینه” که روایت خاطرات او و قطب زاده و شرح اتفاقات فتنه۵۷ است.

کارول که ملیتی فرانسوی_کانادایی دارد در این کتاب خود آشکار می‌سازد چگونه از طرف فرانسه و در مواردی سازمان سیا به او دستوراتی داده می‌شود و او از طریق قطب زاده، ابراهیم یزدی و صادق خلخالی در پاریس به خمینی دیکته می‌کرده و اینچنین طبق گفته خودش «مسیر انقلاب را کنترل و ایمن» می‌کرده.

در کتاب او به نکات جالب دیگری اشاره شده از جمله ملاقات آخرش با قطب زاده و ابراز ندامت و پشیمانی قطب زاده از رقم خوردن شورش بزرگ.

کارول در این کتاب مواردی را مطرح می کند که پرده از نقش دیگر همراهان خمینی در نوفل لوشاتو بر می‌دارد، از جمله نقش احمد سلامتیان و محمد غرضی.
احمد سلامتیان در چند سال پیش از فتنن۵۷ و پس از آن از آنجا که راه‌های قاچاق سلاح به ایران و قاچاق انسان از ایران به اروپا را آموخته بودند، هر از گاهی که به مشکل برمی‌خوردند از همین مسیر ایمن به همراه صادق قطب‌زاده اقدام به قاچاق تریاک به اروپا و بویژه لندن می‌کردند و جالب اینکه از #کارول_جروم هم به عنوان یک زن اروپایی برای طبیعی بودن سفرهایشان استفاده می‌کردند، کارول در کتابش می‌نویسد آنها من را در واقع طعمه کرده بودند تا کسی به خودروی حامل تریاک شک نکند، با گذشت نزدیک به دو‌دهه از بازنشستگی کارول و انتشار کتاب خاطراتش هرگز کسانی همچون #احمد_سلامتیان ، #محسن_سازگارا و دیگر افرادی که به دفعات نامشان در این کتاب آمده ، توضیح یا اشاره‌ای درباره این کتاب نداشته‌اند.

#توطئه_جهانی_۵۷

.

‍ «پهلوی» گفتمان نیمه‌تمام انسان ایرانی؛ بازگشت به آینده!

اگر گفتمان پهلوی را گفتگوی نیمه‌تمام انسان ایرانی «با» جهان معاصر فرض کنیم، گفتمان حکومت اسلامی، گفتگوی پایان‌یافته «در» برابر معاصر بودن با جهان است! گفتگویی است که پدیداری آن در تخالف و تقابل بی‌دلیل و بی‌علت هویدا می‌شود و هویت‌اش بر «فرار از عصر» شکل می‌گیرد برخلاف آنچه گفتمان پهلوی قصد کرده بود و «قرار بر عصر» و معاصر بودن و هم‌عصر بودن با جهان داشت!

کدام دلیل و علت سبب می‌شود که معاصر بودن در گذشته جا مانده باشد؟ انسان امروزین ایرانی در «اکنونِ» جهان، به کدام گسستِ حسرت برانگیز در گذشته ی خود می‌اندیشد؟ کدام بخش از گذشته ی نیمه‌تمام، هنوز و کماکان، ذهن و زبان ایرانیان را درگیر خود دارد؟ آیا گفتمان پهلوی همان گفتگوی نیمه‌تمامِ معاصر نیست که در گذشته‌ی ما جا مانده است؟

انقلاب ۵۷ بازنماییِ گذشته‌ای بود به نام تشیع در گفتمانی مذهبی. گذشته‌ای که ایرانیان خواسته یا ناخواسته، آرمان‌های خود را در آن یافتند و تلاش کردند گسست و فرآیند نیمه‌تمام گفتمان مذهبی را در صحنه‌ی جامعه و فرهنگ و سیاست به سرانجام برسانند.

اما حالا پس از چهار دهه از بازگشت به یک گفتمان مذهبی و ناکامی‌ آن در ایده‌ها و شیوه‌های زندگی فردی و جمعی، ایرانیان بار دیگر به بازگشت می‌اندیشند. بازگشت به یک گسست. به یک گفتمان ناتمام به نام پهلوی. گفتمانی که ایرانیان معاصر شدن خود را در آن می‌بینند. انسان ایرانی در صدد بازگشت به گفتگویی نیمه‌تمام است که خود را در آن گفتمان والا و بالا دیده است و به این معنا ایرانیان در حال گریز از «اکنون» و بازگشت به گفتمانی نیمه‌تمام با هدف «معاصر» شدن هستند.

✍جلال حیدری، جامعه شناس