Inner_Safety

این پست برای تمام افرادی نوشته می‌شود که دغدغه دارند و نگران روند و آخر و عاقبت روان‌درمانی هستند. متاسفانه فضای مجازی محیط بی‌در و پیکری‌ست که افراد هر چه بخواهند در آن منتشر می‌کنند. این مسئله به خودیِ خود ایرادی ندارد تا زمانی که پایِ آسیب به دیگران و اخلاقِ انسانی (نه حتی کاری و حرفه‌ای) در میان نباشد.

چارچوب کاری و اخلاقی میزان حرفه‌ای بودنِ فرد، و اینکه چقدر ممکن است به کسانی که با او سروکار دارند بتواند کمک کند را مشخص می‌کند. این فقط راجع به روان‌شناسان نیست بلکه یک اصل کلی‌ست و در همه‌ی مشاغل صدق می‌کند، منتها در امور حساسی مانند روان‌درمانی این آسیب می‌تواند دامنه‌دارتر شود. به همین دلیل است که چارچوب‌های حرفه‌ای در کار روان‌درمانی نسبت به مشاغل دیگر سفت‌و‌سخت‌تر است.

دوستان؛ انتشار روایت‌های مراجع در فضای مجازی کار درستی نیست، صحبت کردن راجع به ایشان در فضای عمومی که هر کسی به آن دسترسی دارد تعرض به حریم و حقوق مراجع است. این فضا آنقدر شخصی‌ست که به نوعی مراجع خارج از جلسه با درمانگر غریبه است، مثلا برخی درمانگران در اوایل کار خود با مراجع، این نکته را به او گوشزد می‌کنند که اگر خارج از این فضا به شکل اتفاقی همدیگر را دیدیم "ضرورتاً" نیاز به سلام و احوالپرسی نیست.

واقعیت این است که در بسیاری مسائل صرفا داشتنِ رضایت مراجع هم مهم نیست، مهم حفظ یک حریم مشخص برای اوست، حتی اگر او از این حریم آگاهی نداشته باشد. مثلا اگر مراجع رضایت داشته باشد (یا حتی خودش پیشنهاد دهد) درمانگر حقِ انجام اعمال جنسی را با او ندارد (از واضحاتِ روان‌درمانی). این را تعمیم دهید به هزار کار دیگر که درمانگر نه حقِ درخواست و نه حقِ انجام آن کارها را دارد. روان‌درمانی مانند فروش کیف و کفش نیست که رضایت مشتری را به نمایش بگذاریم، تصور می‌کنم کارِ ما پیچیده‌تر از این‌هاست. یاد جمله‌ی روانکاو معروفی می‌افتم که می‌گفت: ما از مراجع پول می‌گیریم که درخواست دیگری از او نداشته باشیم.
‌‌
نوید یوسفی، روان‌درمانگر