درباره اهمیت امر ملی
مجتبی نجفی
آنچه که در سوریه رخ می‌دهد، آنچه که در عراق دیروز در برابر داعش رخ داد، تسلیم ذلیلانه ارتش افغانستان در برابر طالبان ، همه نشات گرفته از فقدان امر ملی، تضعیف یا نبود حس ملی در یک کشور است. در تضعیف یا فقدان این حس، مقاومتی در کار نخواهد بود.
ملی بودن برآمده از یک حس همگانی است. تفسیرهایی آمرانه از این حس، ظلم به مفهوم ملی بودن است چرا که حس با هم بودن، همگانی بودن نه بر ایده همسان سازی زوری که بر ایده همبستگی در عین تکثر سوار می‌شود و اینجاست ما شکل گیری پابلیک هایی را داریم که بنا بر تفسیر جان دیویی، شهروندان نگران از مسأله های عمومی، در یک حس جمعی با به رسمیت شناختن تفاوت های فردیشان، شانه به شانه برای شناسایی، بررسی و حل مسأله ها همبسته می‌شوند. برای همین دموکراسی یا تلاش برای دموکراسی نه صرفا در جایگاه نظام سیاسی که به عنوان شیوه زیست بشری، پیش نیاز و بستر ساز امر ملی است. در این معنا که همه باید احساس کنند در این شناسایی، بررسی و حل مسأله سهیم هستند:فردیت شناسایی شده در همبستگی ملی. در فقدان این فردیت شناسایی شده و این همبستگی ملی راه برای بازتولید استبداد باز است.
پس وای به حال کشوری که حس ملی بودن را از دست بدهد یا ملی بودن را در گونه های دیکتاتوری بجوید همان سوپرمنی که قرار است به جای مشارکت شهروندان، عرق ریزان ایران را بسازد و همزمان بر سر شهروندان چوب بزند تا آدم شوند. ملی بودن از پیش تعیین شده و ایستا نیست، در تجربه شکل می‌گیرد، در با هم بودن، در شادی ها و غمهای ملی،در افتادنها و دوباره برخاستنها. پس بترسید از روزی که حس ملی بودن کمرنگ شود و ایران به مثابه خانه، آماج طمع قدرتهای کوچک و بزرگ، جنگهای مسلحانه و داخلی شود.
برای همین جنبش‌های اصیل اجتماعی باید بر امر ملی بودن سوار شوند و از گونه های دیکتاتوری در هر شکلی فاصله بگیرند و به جای پدر ایرانساز بر شهروند ایرانساز تکیه کنند و به جای سرداران بی افتخاری که در زمان مناسب تفنگ را به سوی شهروند معترض نشانه می‌گیرند، بر دوش کنش‌گری مدنی بایستند. مشارکت در ساخت ایده ملی بودن در بستر مقاومت مدنی با تکیه بر فرهنگ شهروندی هم ضامن صیانت خانه از زهر دیکتاتوری است و هم ساخت باروی مقاومت در برابر قدرتهای کوچک و بزرگی است که آرزو دارند روزی به جای دستهای همبسته شهروندان مقاوم معترض در خیابان، تفنگهای گروههای مسلح با چشم انداز تکه تکه کردن کیکی به نام ایران به رقص در آیند. ملی بودن سنگر مقاومت در دفاع از ایران به مثابه خانه همه ایرانیان در برابر دیکتاتوری و طمع تعدی به این خاک و تکه تکه کردن این خانه است.
عکس از آژانس عکس ایران : شادی مردمی بعد از شکست استرالیا و صعود ایران به جام جهانی، هشتم آذر هفتادوشش
#فرهیختگان راهی به رهایی
مجتبی نجفی
آنچه که در سوریه رخ می‌دهد، آنچه که در عراق دیروز در برابر داعش رخ داد، تسلیم ذلیلانه ارتش افغانستان در برابر طالبان ، همه نشات گرفته از فقدان امر ملی، تضعیف یا نبود حس ملی در یک کشور است. در تضعیف یا فقدان این حس، مقاومتی در کار نخواهد بود.
ملی بودن برآمده از یک حس همگانی است. تفسیرهایی آمرانه از این حس، ظلم به مفهوم ملی بودن است چرا که حس با هم بودن، همگانی بودن نه بر ایده همسان سازی زوری که بر ایده همبستگی در عین تکثر سوار می‌شود و اینجاست ما شکل گیری پابلیک هایی را داریم که بنا بر تفسیر جان دیویی، شهروندان نگران از مسأله های عمومی، در یک حس جمعی با به رسمیت شناختن تفاوت های فردیشان، شانه به شانه برای شناسایی، بررسی و حل مسأله ها همبسته می‌شوند. برای همین دموکراسی یا تلاش برای دموکراسی نه صرفا در جایگاه نظام سیاسی که به عنوان شیوه زیست بشری، پیش نیاز و بستر ساز امر ملی است. در این معنا که همه باید احساس کنند در این شناسایی، بررسی و حل مسأله سهیم هستند:فردیت شناسایی شده در همبستگی ملی. در فقدان این فردیت شناسایی شده و این همبستگی ملی راه برای بازتولید استبداد باز است.
پس وای به حال کشوری که حس ملی بودن را از دست بدهد یا ملی بودن را در گونه های دیکتاتوری بجوید همان سوپرمنی که قرار است به جای مشارکت شهروندان، عرق ریزان ایران را بسازد و همزمان بر سر شهروندان چوب بزند تا آدم شوند. ملی بودن از پیش تعیین شده و ایستا نیست، در تجربه شکل می‌گیرد، در با هم بودن، در شادی ها و غمهای ملی،در افتادنها و دوباره برخاستنها. پس بترسید از روزی که حس ملی بودن کمرنگ شود و ایران به مثابه خانه، آماج طمع قدرتهای کوچک و بزرگ، جنگهای مسلحانه و داخلی شود.
برای همین جنبش‌های اصیل اجتماعی باید بر امر ملی بودن سوار شوند و از گونه های دیکتاتوری در هر شکلی فاصله بگیرند و به جای پدر ایرانساز بر شهروند ایرانساز تکیه کنند و به جای سرداران بی افتخاری که در زمان مناسب تفنگ را به سوی شهروند معترض نشانه می‌گیرند، بر دوش کنش‌گری مدنی بایستند. مشارکت در ساخت ایده ملی بودن در بستر مقاومت مدنی با تکیه بر فرهنگ شهروندی هم ضامن صیانت خانه از زهر دیکتاتوری است و هم ساخت باروی مقاومت در برابر قدرتهای کوچک و بزرگی است که آرزو دارند روزی به جای دستهای همبسته شهروندان مقاوم معترض در خیابان، تفنگهای گروههای مسلح با چشم انداز تکه تکه کردن کیکی به نام ایران به رقص در آیند. ملی بودن سنگر مقاومت در دفاع از ایران به مثابه خانه همه ایرانیان در برابر دیکتاتوری و طمع تعدی به این خاک و تکه تکه کردن این خانه است.
عکس از آژانس عکس ایران : شادی مردمی بعد از شکست استرالیا و صعود ایران به جام جهانی، هشتم آذر هفتادوشش
#فرهیختگان راهی به رهایی