کانال هُنرواره | Art

"راسکولنیکوف" ناگهان به یکی از عابران نسبتاً مسن که در کنارش پهلوی نوازنده ایستاده بود و ظاهراً مقصدی نداشت خطاب کرد و گفت: "شما آوازهای خیابانی را دوست دارید؟" مرد نگاه شگفت‌باری کرد، راسکولنیکوف صحبت را ادامه داد اما با حالتی که گویی اصلاً درباره‌ی آواز خیابانی سخن نمی‌گوید گفت: "دوست دارم آوازی را که با ساز در شبِ سرد و تیره و مرطوبِ پاییزی همراه باشد دوست دارم اما حتماً در هوای مرطوب، هنگامی که چهره‌ی عابران، سبزِ کمرنگ و رنجور بنماید یا از آن هم بهتر، اگر برف بدون باد کاملاً مستقیم ببارد و از خلالِ آن فانوس‌های گازی برق بزنند..."

از کتاب "جنایت و مکافات"
نوشته‌ی "فئودور_داستایفسکی"
ترجمه‌ی "مهری_آهی"
@Honarrvareh

این مجسمه بخشی از یک ترکیب بزرگ‌تر با مجسمه‌ی "حَبقوق و فرشته" است که به صورت مورب در مقابل آن در کلیسا قرار گرفته است. برنینی در سال 1652 برای "فابیو_چیگی" کاردینال و کشیش کلیسا، کار در کلیسای کوچک را آغاز کرد. حامیِ او الکساندر هفتم در سال 1655 به عنوان پاپ انتخاب شد و انگیزه‌ی جدیدی برای بازسازی کلیسای تدفین شد. در آن زمان دو طاقچه در طرفینِ محراب اصلی هنوز خالی بودند و برنینی دو مجسمه‌ی جدید ساخت که یکی "حَبقوق و فرشته" و دیگری "مجسمه‌ی دانیال" می‌باشد و این مجسمه‌ها ترکیب بزرگ‌تری را در مقابل یک‌دیگر به صورت مورب در فضای کلیسا تشکیل دادند. برنینی یک رابطه‌ی فضایی ایجاد کرد که کل کلیسا را زنده کرد و شکل کلاسیک آن را به فُرمِ خاص جدیدی تبدیل کرد. مجسمه‌ی دانیال در طاقچه‌ی سمت چپ ورودی قرار داشت. این مجسمه کشش مشخصه‌ی بدن را نشان می‌دهد که نمونه‌ی سبک به اصطلاح متأخرِ برنینی است. دانیال زانو زده و مشتاقانه دعا می‌کند و از طاقچه دستانش را به سمت راست دراز می‌کند در حالی که صورتش به سمت خدا و رو به سوی آسمان دارد.

#مجسمه‌سازی
#هنرتجسمی
@Honarrvareh

این مجسمه که یکی از بزرگ‌ترین مجسمه‌های برنینی است ترکیبی سرزنده و دراماتیک را نشان می‌دهد. حَبقوقِ پیامبر بر روی صخره‌ای نشسته است و سبد ناهار خود را در کنارش دارد و به سمتی که می‌خواهد برود اشاره می‌کند در حالی که فرشته‌ای جوان و زیبا از طاقچه به بیرون خَم شده و سرِ حَبقوق را با گرفتن مقداری از موهایش بلند کرده و به سمت دانیال در آن طرف دیگرِ کلیسا اشاره می‌کند. پیامبر به عنوان مردی ریش‌دار و مُسن اما هم‌چنان قوی به تصویر کشیده شده است. برنینی داستانی از کتابِ دانیال را به تصویر می‌کشد که می‌گوید چگونه خداوند دانیال را با ظهور معجزه‌آسای حَبقوق در لانه‌ی شیرها از گرسنگی نجات داد. حال حَبقوقِ نبی در یهودیه بود و خورِش درست کرده بود و نان را در ظرفی شکسته بود و به مزرعه می‌رفت تا آن را نزدِ دروگران ببرد اما فرشته‌ی خداوند به حَبقوق گفت: "غذایی را که داری به بابل ببر و به دانیال در گودالِ شیرها بده..." حَبقوق گفت: "من هرگز بابل را ندیده‌ام و از لانه‌ی شیرها چیزی نمی‌دانم..." آن‌گاه فرشته‌ی خداوند او را از موی سرش گرفت و با سرعت باد او را در بابل، درست بر فرازِ چاهی که دانیال در آن قرار داشت، نشاند. پس از این‌که دانیال، شامِ خود را خورد فرشته‌ی خداوند، حَبقوق را به جای خود بازگرداند.

#مجسمه‌سازی
#هنرتجسمی
@Honarrvareh

یا رب تو مرا به رویِ لیلی
هر لحظه بده زیاده میلی

از عمرِ من آن‌چه هست بر جای
بِستان و به عمرِ لیلی افزای

گرچه شده‌ام چو مویش از غم
یک موی نخواهم از سرش کم

پدرِ مجنون که از رنج و عشق بی‌تابانه‌ی فرزندش به لیلی بسیار ناراحت است تصمیم می‌گیرد که او را به حج ببرد و از خداوند برای پسرش کمک بخواهد. او گمان می‌کند که نیایش در مکانی مقدس مانند کعبه می‌تواند برای پسرش تسکین و آرامش به ارمغان بیاورد و شاید عشقش به لیلی در دلش فروکش کند. پدر از خدا می‌خواهد که او را از این عشق رها کند اما مجنون در برابر دعاهای پدرش مقاومت می‌کند و حتی در کنار کعبه نیز دست از عشقِ خود نمی‌کشد. او با لحنی معصومانه و صمیمانه به درگاهِ خداوند دعا می‌کند و می‌گوید که اگر قرار است او از عشقِ لیلی دست بکشد ترجیح می‌دهد همین عشق، جانش را بگیرد ولی از لیلی جدا نشود. در واقع، او حتی در مکانی مقدس و در لحظاتی که پدرش با تمام وجود برای رهایی‌اش دعا می‌کند، حاضر نیست که از عشقش به لیلی دست بکشد.

@Honarrvareh

تارکوفسکی خوب می‌داند ایثار برای آن که مؤثر افتد و ثمر دهد باید به یک معنیِ بی‌معنا باشد، ژستی غیرعقلانی باشد مانند خرج‌کردنی عَبَث یا مَناسکی بیهوده مانند رد شدن از استخری خالی با شمعی روشن یا آتش‌ زدن خانه‌ی خویش، اصل مطلب این است که فقط چنین ژستی این‌که فلان کار را به شکلی خودجوش فقط انجام دهیم، ژستی عاری از هرگونه ملاحظه و محاسبه‌ی عقلانی می‌تواند ایمان بلاواسطه‌ای را احیا کند که ما را از بیماری حاد روحی دنیای مدرن خلاص کند و درمان کند. انسانِ تارکوفسکیایی در این‌جا به معنی واقعی اختگیِ خویش را پشت‌ کردن به عقل و چشم‌ پوشیدن از سلطه، خودخواسته تن دادن به بلاهتِ کودکانه، گردن‌ نهادن به مناسکی عاری از معنی هم‌چون ابزارِ نجات دیگری پیشکش می‌کند، تو گویی فقط با انجام‌ دادن عملی که هیچ معنایی ندارد و یک‌سره غیرعقلانی است آدمی می‌تواند معنای عمیق‌تر کل عالَم را نجات دهد.

"اسلاوی_ژیژک"
"شئ مطلق فضای درون"
ترجمه‌ی "صالح_نجفی"
@Honarrvareh