یادداشت‌های یک روانپزشک

‌
یک خانم ۳۰ ساله به دلیل حملات پنیک و افسردگی ۳ سال است تحت نظر روانپزشک است.

- خیلی وقته ندیدمتون. حالتون چطوره؟
- بله دکتر، فکر کنم ۹ ماه پیش بود اومدم پیش‌تون. والا خوب که نیستم. اگه خوب بودم که پیش شما نمیومدم.
- خب، من آماده‌ام گوش بدم. در خدمت شما هستم.
- راستش یه مدته دست و پام گز‌گز می‌شه.
- وقتی دچار اضطراب می‌شید این طور می‌شه؟
- نه، اولش موقع اضطراب بود. ولی الان بیشتر وقت‌ها این طوریم. خیلی هم انرژیم کم شده.
- تیروییدتون کنترله؟
- بله، روزی یه لووتیروکسین می‌خورم.
- گفتید چقدر وقته علایم‌تون بدتر شده؟
-حدود ۳ ماهه.
- قبلش اتفاقی افتاده بود؟
- بله، پدرم TIA کرد (سکته‌ی مغزی گذرا) بیمارستان بستری شد. خوشبختانه الان بهترن ولی خیلی استرس کشیدیم.
-احتمالن به خاطر فشارهای روحی باشه که این مدت به شما وارد شده. با این حال براتون یه آزمایش کامل می‌نویسم که خیال‌تون راحت بشه.
- آزمایش تیرویید هم لطفن بنویسید.
- بله، حتمن.
هفته‌ی آینده:
- خب TSH که نرماله. خیال من از تیرویید راحته. چربی و قند هم که ندارید. عه....چرا هموگلوبین‌تون این قدر پایینه؟ هموگلوبین ۹ شده‌. خیلی پایینه. شما که کم‌خونی نداشتید!
- نه نداشتم.
- توی خانم‌ها به خاطر خونریزی ماهیانه خیلی شایعه. یه مدت قرص آهن بخورید.
- برام می‌نویسید؟
- بهتره دکتر داخلی براتون بنویسه.
داماد خواهرش متخصص داخلی است. شب در مهمانی او را می‌بیند و سر میز شام سر صحبت را با او باز می‌کند:
- دکتر، ببخشیدها، سرشام می‌تونم یه سوال پزشکی ازتون بپرسم؟
- بله، بفرمایید.
- علت کم‌خونی چی می‌تونه باشه؟
- خیلی دلایل می‌تونه داشته باشه.
- آزمایشم نشون داده کم خونی دارم. به روانپزشک نشون دادم گفت قرص آهن باید بخورم. گفت دکتر داخلی باید برات بنویسه. شما می‌تونید برام نسخه کنید؟
- بله، حتمن. کد ملی‌تون رو در واتساپ برای من بفرستید امشب براتون نسخه می‌کنم.
-روانپزشک: خب خوشحالم که دکتر داخلی هم نظرش همین بود. در کنار داروهای من روزی یه دونه فروس سولفات بخورید.
۳ ماه بعد در پارک کتی‌جون را می‌بیند.
- کتی جون: چرا مثل همیشه نیستی؟
- یعنی چطوریم؟
- نمی‌دونم، یه چیزی تغییر کرده. رنگ روت رفته.
- کم‌خونی دارم. دارم فروس سولفات می‌خورم.
- آهان پس مال همونه. چقدر وقته داری قرص می‌خوری؟
-۳ ماه.
- پس چرا خوب نشدی؟! به نظر من دکترت رو عوض کن. پیش کی می‌ری؟
- داماد خواهرم برام نسخه نوشت.
- من یه دکتر داخلی خیلی خوب می‌شناسم. بهتره اون هم تو رو ببینه.
- حوصله‌ی منتظر شدن تو مطب دکترها رو ندارم.
- نگران نباش، من با منشیش دوستم. برات وقت می‌گیرم. فقط یه آزمایش جدید بگیر و برو پیشش.
هفته‌ی بعد در مطب دکتر متخصص داخلی:
- خانم عدد هموگلوبین شما در این ۳ ماه تغییری نکرده. روی همون ۹ مونده.
- علتش چیه؟
دکتر از او برای معاینه اجازه می‌گیرد. اول چشم‌های اورا معاینه می‌کند و متوجه می‌شود که زردی ندارد.
-لطفن زبون‌تون رو بیرون بیارید.
زبون‌تون چقدر صاف و براق شده! لازمه معاینه‌ی عصبی انجام بدم.
دکتر متوجه می‌شود که حس لرزش در هر دو پا کم شده. حس درد و حرارت نرمال است. در معاینه‌‌ی رفلکس‌ها، رفلکس آشیل خیلی ضعیف است. رفلکس‌های زانو افزایش یافته‌اند.
خانم بخوابید من رفلکس کف پاتون رو معاینه کنم.
دکتر متوجه می‌شود رفلکس بابنسکی مثبت است.
- بلند بشید بایستید. من هوای شما رو دارم که زمین نخورید. لطفن هر دو دست را به جلو بکشید، حالا چشم‌هاتون رو ببندید.
وقتی بیمار چشمانش را بست، تعادلش را از دست داد و نزدیک بود بیفتد که دکتر دستش را گرفت و کمک کرد روی صندلی بنشیند.
- تست رومبرگ هم در شما مثبته. علایمتون به کاهش ویتامین B12 می‌خوره.
- علتش چیه؟
- باید یه سری آزمایشات براتون درخواست بدم.
روز بعد دکتر جواب آزمایش ا می‌بیند:
- ویتامین B12 در آزمایش کم است....من حدسم اینه که مشکل معده داشته باشید. با توجه به این‌که کم کاری تیرویید دارید، احتمال بیماری‌های اتوایمیون (خودایمنی) دیگه هم دارید. اگه معده دچار اتروفی ( نازک شدن لایه‌ی مخاطی به دلیل خودایمنی) بشه، به خاطر عدم ترشح یک ماده به نام "فاکتور داخلی" ویتامین B12 از روده جذب نمی‌شه. کم خونی شما از نوع فقر آهن نیست. به خاطر کمبود ویتامین B12 است.
- با این‌که به خاطر بیماریم ناراحتم ولی خیلی خوشحالم که بیماریم رو تشخیص دادید. هیچ دکتری این طوری منو معاینه نکرد و دقت نشون نداد.
پ.ن: این اتفاق برای من نیفتاده، اما اگر من هم به جای آن روانپزشک بودم بیمارم را معاینه نمی‌کردم، و صرفن بر اساس نظر متخصص داخلی اول قانع می‌شدم که مراجعم کم‌خونی فقر آهن دارد و نیازی به توصیه برای second opinion از یک پزشک دیگر نمی‌دیدم و به نوبه‌ی خودم در میس شدن تشخیص پزشکی مراجعم سهم داشتم و شرمنده‌ی او می‌شدم.

@hafezbajoghli

آقای ۲۵ ساله‌ای به دلیل داشتن واریکوسل (واریس شبکه‌ی وریدی بیضه) در بیمارستان بستری است و در نوبت عمل جراحی قرار دارد. ۳ ماه گذشته دچار پرکاری تیرویید می‌شود و توسط متخصص غدد قرص متی‌مازول و پروپرانولول تجویز می‌شود. بعد از ساعت ملاقات دچار حمله‌ی پنیک می‌شود.
متخصص اورولوژیست درخواست مشاوره‌ی روانپزشکی می‌دهد.
روانپزشک پیش از آن‌که بیمار را ببیند پرونده‌اش را به دقت می‌خواند و برگه‌ی آزمایشات او را به دقت ارزیابی می‌کند.
- این مریض که‌TSH اش 0.01 است!
- پرستار: بله، پر کاری تیرویید داره. داره متی‌مازول می‌خوره. دکتر غدد هم امروز دیدش.
- در هر صورت TSH نشون می‌ده که تیرویید هنوز کنترل نیست. چطور دکتر غدد دقت نکرده؟! باید دوز داروش تغییر کنه. برای کسی که هایپرتیروییدی فعال داشته باشه نمی‌تونیم تشخیص پنیک بدیم.
-پرستار: بریم مریض رو ببینیم؟
- دکتر: بله، بریم.
- سلام، من متخصص روانپزشک هستم. به من اطلاع دادن که شما دچار علایم اضطرابی شدی. بگو چی شده.
- ساعت ملاقات که تموم شد یه هویی تمام بدنم عرق کرد، تپش قلب پیدا کردم و نوک انگشت‌هام مورمور شد. توی حال طبیعی خودم نبودم، نمی‌دونستم این‌جا کجاس، من کیم، انگار دچار حالت گم‌گشتگی شده بودم.
قبلن هم این طوری شده بودی؟
- نه، اولین بار بود.
- چقدر وقته مشکل تیرویید داری؟
۳ ماهه. دارم دارو می‌خورم.
- با دکتر غدد صحبت می‌کنم. هنوز تیروییدت کنترل نیست.
روانپزشک یک مشاوره‌ی اورژانسی برای دکتر غدد درخواست می‌کند و از بیمارستان بیرون می‌رود.
پرستار به متخصص غدد زنگ می‌‌زند و می‌گوید روانپزشک برایش درخواست مشاوره گذاشته.
- من که مریض رو دیده‌م. اتفاق جدیدی افتاده؟!
- امروز پنیک کرد. اورولوژیست مشاوره‌ی روانپزشکی درخواست کرد. روانپزشک هم گفت تیروییدش کنترل نیست، نمی‌تونه تشخیص پنیک بده.
- به روانپزشک زنگ بزن و بگو لازم نکرده تو کار من دخالت کنه. ایشون چطوری تشخیص دادن تیرویید مریض کنترل نیست؟!
- گفتن TSH مریض 0.01 است‌.
- بهش بگو TSH ممکنه ۶ یا ۷ ماه با وجود درمان موفق و کنترل تیرویید پایین بمونه. معیار ما free T4 است که در این بیمار نرماله....حالا چی شد مریض پنیک کرد؟
- نمی‌دونم بعد از ساعت ملاقات این جوری شد.
- کی اومد ملاقاتش؟ چه اتفاقی افتاد؟
- نمی‌دونم. شیفت من نبود.
- روانپزشک ازش این سوال‌ها رو نپرسید؟!
- نه، گفتن مشکلش روانپزشکی نیست، مشکل غدد داره. دیگه خیلی شرح حال دقیق نگرفتن.
-بهش زنگ بزن و بگو بیاد پنیک مریض رو درمان کنه. در ضمن سلام خاص من رو بهش برسون و دیگه هم به من تلفن بی‌مورد نزنید.
- چشم، سلام خاص شما رو به ایشون می‌رسونم.
پ.ن: این اتفاق برای من نیفتاده، اما اگر من هم به جای آن روانپزشک بودم با دیدن TSH بسیار پایین در بیمار، دقت به free T4 نرمال بیمار نمی‌کردم و مبنا را بر علایم مربوط به پرکاری تیرویید می‌گذاشتم و اطلاعی نداشتم که با وجود کنترل تیرویید ممکن است تا چندین ماه TSH ساپرس باقی بماند و مانند این روانپزشک کنجکاوی بیشتری در مورد علایم روانی بیمار و استرسور های احتمالی پیش از حمله‌ی پنیک نمی‌کردم و به خاطر بی‌سوادی‌ام شرمنده‌ی بیمارم و همکارم می‌شدم.
@hafezbajoghli

فقط یک نفر بود که می‌توانست مرا درک کند ولی او همان زنی است که من او را کشتم.
همه می‌دانند که من ماریا ایریبارنه هانتر را کشتم ولی کسی نمی‌داند که من چطور با او آشنا شدم، روابط ما دقیقن چگونه بود، یا چرا به این نتیجه رسیدم که باید او را بکشم. سعی می‌کنم همه‌ی این مسائل را به طور عینی روایت کنم. ممکن است من به علت مسأله‌ی ماریا رنج زیادی برده باشم ولی آن قدر ابله نیستم که ادعا کنم رفتارم شایسته بوده است.
(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: می‌شه آدم این پاراگراف رو بخونه و حریص نشه تا آخر کتاب رو با دقت بخونه؟!
@hafezbajoghli

این جنون شرح دادن همه‌ی جزئیات واقعه برای چیست؟ وقتی این گزارش را شروع کردم تصمیم داشتم که هیچ گونه توضیحی ارائه ندهم. می‌خواستم داستان جنایتم را بگویم. همین و بس. هر کس علاقه نداشت مجبور نیست آن را بخواند.....من می‌توانستم از بیان دلایلی که مرا به نوشتن این صفحه‌های اعتراف وادار می‌کند خودداری کنم ولی چون هیچ میل ندارم کسی مرا عجیب و غیر عادی بداند حقیقت را که خود بسیار ساده است می‌گویم. من فکر کردم حالا که مشهور شده‌ام، آن‌چه را می‌نویسم عده‌ی زیادی از مردم می‌خوانند و گرچه درباره‌ی بشریت به طور کلی و خوانندگان این سطور بالاخص توهمی به خود راه نمی‌دهم از این امید ضعیف که کسی مرا درک کند به شور و هیجان می‌آیم - حتا اگر فقط یک نفر باشد.
(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: این یک داستان تخیلی است. روای یک نقاش است که یک زن را به قتل می‌رساند و این گزارش داستان‌گونه را از داخل زندان می‌نویسد.
پ.ن۲: کشف بزرگی در جمله‌ی آخر این قسمت بود. هرکس که در مورد خودش می‌نویسه و نوشته‌هاش رو منتشر می‌کنه، این عقده رو داره که دست کم توسط یک نفر فهمیده بشه. به امید چنین متاعی، با زندگی خصوصیش قمار می‌کنه و ریسک قضاوت‌های مغرضانه‌ را به جان می‌خره. آدمی که چنین عقده‌ای نداره می‌شینه زندگیش رو می‌کنه و هیچ وقت مخاطبان ناشناس را محرم درونی‌ترین اسرار زندگیش نمی‌دونه. کشف من اینه که تمام نویسنده‌ها عقده‌این.
@hafezbajoghli

‌
نمی‌توانستم تصور کنم که او [مادرم]ممکن است مرتکب خطاهایی بشود. حالا که مرده می‌توانم بگویم که او همان اندازه خوب بود که یک انسان می‌تواند باشد ولی به یاد می‌آورم که در سال‌های واپسین عمرش، که دیگر مرد بزرگی شده بودم وقتی آثار نامحسوس خودبینی یا غرور را در زیر پوشش مهربانی و بخشندگی‌اش کشف کردم دلم به درد آمد.
(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: یکی از بهترین تکنیک‌هایی که به آدم سوگوار کمک می‌کنه و باعث می‌شه راحت‌تر از سوگ بیرون بیاد اینه که تا جایی که می‌تونه تصویر واقعی فرد از دست داده را در ذهنش مرور کنه. خطرناک‌ترین کار که متاسفانه ریشه‌های فرهنگی داره اینه که یک تصویر قدیسانه و بی‌نقص از فرد از دست رفته در ذهنمون بسازیم. اگر پدر یا مادرتون رو از دست دادید، خدا رحمت‌شون کنه. حتمن انسان‌های محترمی بودن، ولی ببخشیدا، اون بنده‌های خدا یکی بودن شبیه من و شما و آدم‌های اطراف‌مون. با همه‌ی نقاط ضعف انسانی. با همه‌ی پدرسوختگی‌ها و شرارت‌های طبیعی انسانی. دست از تقدیس انسان‌های مرده بردارید و اون‌ها را به مثابه‌ی یک انسان معمولی بدرقه کنید و خودتان را در دام سوگ مزمن نیندازید. زندگی یک جریان رو به جلو است.
@hafezbajoghli

وقتی پسربچه‌ای بیش نبودم از این فکر که روزی مادرم خواهد مرد دچار یاس می‌شدم. آدم وقتی بزرگ می‌شود می‌فهمد که مرگ نه تنها قابل تحمل بلکه آرامش بخش است.

(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: من این را تجربه کرده‌ام. همیشه از دوران کودکی تا یک سال پیش فکر از دست دادن مامانم بزرگ‌ترین کابوس زندگیم بود و همیشه فکر می‌کردم تحمل چنین چیزی رو ندارم. الان یک سال از مرگ مامانم گذشته. خیلی زیاد دلم براش تنگ می‌شه ولی در عین حال این راز بر من مکشوف شد که مامانم با ترک این دنیا چیز خاصی رو از دست نداد. این دنیا در بهترین حالتش که همه چیزش سر جاش باشه، ۹۰ درصد رنجه. اون ۱۰ درصد خوشی هم بیشتر از جنس سلبی است، نه ایجابی. یعنی نبود رنجه، نه این‌که فشفشه هوا بشه. مامانم با مرگش این درس بزرگ رو به من داد که دست از overrate کردن مرگ بردارم. این دنیا چه آش دهن‌سوزیه که اگه ازش بیرون بریم فاجعه به بار میاد؟! هیچ فاجعه‌ای در کار نیست. اگه جایی رای گیری بشه که به آدم‌های سالمند و بیمار اجازه بدیم با کمک پزشک خودکشی کنن، حتمن من رای می‌دم. دیگه دست این دنیا برای من رو شده. نه افسرده شدم و نه ناامید. این بازی مسخره رو تا جایی که توان داشته باشم ادامه خواهم داد. اتفاقن بازی بامزه و جالبیه. یه جورایی حال می‌ده. ولی صادقانه می‌گم ترسم از مرگ بیش از ۵۰ درصد کم شده. حتا می‌تونم بگم درجاتی از میل به مرگ را در خودم می‌بینم. اگه مهمترین لذت‌های این زندگی سلبی یعنی فقدان رنجه، خب بهترین لذت اول میشه خواب، بعد هم میشه مرگ. ما زیادی اهمیت زندگی را overrated کردیم.
@hafezbajoghli

خودبینی در جاهایی بسیار نامحتمل لانه می‌کند. در پوشش مهربانی، از خود گذشتگی و گشاده دستی.

(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)

پ.ن: خودخواهی رو همه دارن. آدم‌های باهوش در لباس مبدل پنهانش می‌کنن. آدم‌های معمولی نشونش می‌دن. آدم‌های معمولی خودخواه منفعت‌طلب صداقت بیشتری دارن نسبت به انسان‌های وارسته، انسان‌دوست، طرفدار محیط زیست، طرفدار صلح جهانی، نگران برای سلامت روان مردم دنیا....
@hafezbajoghli

از همه چیز که بگذریم من هم مثل هرکس دیگر از گوشت و خون و مو و ناخن ساخته شده‌ام و به نظرم غیر واقع بینانه است اگر کسی انتظار خصلت‌های خاصی را از من داشته باشد. گاهی وقت‌ها می‌شود که یک نفر احساس می‌کند یک ابرمرد است و فقط بعدها پی می‌برد که او هم پست و شریر و خیانتکاری بیش نیست. نیازی نمی‌بینم که درباره‌ی خودپسندی اظهار نظر کنم. تا آن‌جا که می‌دانم هیچ فرد بشری از این انگیزه‌ی پرشکوه پیشرفت انسانی بی‌بهره نیست. مردم مرا به خنده می‌اندازند وقتی درباره‌ی فروتنی اینشتاین یا کسی مثل او صحبت می‌کنند. پاسخ من به آن‌ها این است که وقتی مشهور باشی فروتنی برایت آسان است. یعنی آسان است که خود را فروتن نشان دهی. حتا آن‌گاه که فکر می‌کنید در یک فرد کمترین اثری از خودپسندی وجود ندارد ناگهان خودپسندی را در شکلی بسیار نامحسوس در او کشف می‌کنید: خودپسندی در فروتنی.
(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: این کتاب واقعن عالیه. این کشف بزرگ که آدم‌های مشهور خیلی راحت‌تر می‌تونن فروتن باشن را من اولین باره باهاش مواجه می‌شم. قشنگ معلومه نویسنده ذهن بسیار عمیقی داره. جا داره تشکر ویژه بکنم از معرف این کتاب. معرف این کتاب AI جونه که من خاطرات خیلی خوشی باهاش دارم. خیلی ساده بهش گفتم من تازه کتاب خداحافظ گاری کوپر رو تموم کردم و خیلی خوشم اومد. بعد از اون چه کتابی پیشنهاد می‌دی؟ AI جون هم کتاب تونل را پیشنهاد داد.
@hafezbajoghli

عبارت «روزگار خوش گذشته» به آن معنی نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ می‌دادند، فقط معنی‌اش این است که خوشبختانه مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند. بدیهی است که این برداشت مورد قبول عموم نیست. مثلن من خودم را آدمی می‌دانم که ترجیح می‌دهد وقایع بد را به یاد بیاورد و اگر زمان حال در نظر من به اندازه‌ی گذشته ترسناک نبود، حتا ممکن بود از گذشته به عنوان روزگار غمبار گذشته یاد کنم. آن قدر بدبختی و مصیبت چهره‌های بی تفاوت و بی رحم کارهای غیر انسانی را به یاد می‌آورم که برای من حافظه در حکم روشنایی خیره کننده‌ای است که موزه‌ی نکبت‌بار شرمساری را روشن می‌کند.
(تونل، ارنستو ساباتو، مصطفی مفیدی)
پ.ن: خب، با یه کتاب خوب مواجهیم. نمی‌شه یه کتاب این جوری شروع بشه و بد باشه.
پ.ن۲: وقتی راوی می‌گه من توانایی این رو دارم که با یادآوری خاطرات بد گذشته موزه‌ی نکبت‌بار شرمساری را روشن کنم، دیدم در خودم این توان رو نمی‌بینم. نمی‌دونم این میل به polish کردن گذشته از کجا میاد؟ گذشته‌ی من پر از اتفاقات واقعن ناخوشایند و شرم‌آور و حال به هم‌زن بوده. چرا در یادآوری‌شون مقاومت دارم و به کلیشه‌ی "روزگار خوش گذشته" چسبیده‌م؟ شاید "گذشته" آخرین سنگر معنابخشی به زندگیه. هرچی رو می‌خواهی از ما بگیری، بگیر. ولی خواهشن "روزگار خوش گذشته" را نگیر!
جالبه من تلاش کردم در دیدن نکبت‌های زمان حال چشم‌هام رو باز کنم و تا حد زیادی هم موفق بودم. ولی ورود به نکبت‌های گذشته برام سخته. سختیش فقط مواجهه با اون نکبت‌ها نیست. سختی اصلیش از دست دادن کلیشه‌ی "روزگار خوب گذشته" است. ما که همه‌ی سنگرها رو زدیم داغون کردیم. این هم روش! آقا من الان اعتراف می‌کنم که هیچ روزگار خوش گذشته‌ای نداشتم. گذشته‌ از وضع فعلی هم آشغال‌تر بوده. علاوه بر این‌که پختگی نسبی و شعور حداقلی که الان دارم هم نداشتم. یه آدم خام و لوس و پررو و پرتوقع و دست و پا چلفتی و نادان و ناآگاه به ظرایف زندگی و ناتوان از حل و فصل ساده‌ترین مشکلات بین فردی و درگیر در منجلاب پر از آشغال‌های گوناگون.
@hafezbajoghli

ما را ز‌ منع عقل مترسان


حافظ

پ.ن: کشف خیلی بزرگیه. عقل فقط از یک زاویه روی موضوع نور می‌ندازه. نسبت به تمام زوایای دیگه کوره. علت این‌که حافظ به این کشف رسیده این بوده که به خاطر درک عمیقش از انسان، عمیقن مفهوم complexity ذهن را درک کرده بوده و متوجه بوده که عقل توان حل معماهای N مجهولی یک ذهن بسیار پیچیده رو نداره. درمانگران CBT (شناخت‌رفتار درمانگران) همچنان نتونستن complexity ذهن انسان رو درک کنن و ساده‌انگارانه در این خیال باطل هستن که با کشف چند خطای شناختی می‌تونن راه سعادت و درستی را به مراجع نشون بدن‌.
@hafezbajoghli

جس زار زار گریه می‌کرد و در پرتو مهتاب سر لنی را که مثل آفتاب بود بر سینه می‌فشرد.....
بخواب عزیزم، بخواب.....
می‌فهمم لنی، بخواب، بخواب عزیزم، بخواب طفلک نازم. من هیچ وقت تورو نمی‌گذارم برم. هیچ وقت. تویی که اول منو می‌گذاری. نترس. بخواب بچه‌ی نازم....آره لنی میفهمم چی میخوای بگی....
یک روزی... دو تایی... می‌ریم اون‌جا...
آره لنی می‌ریم می‌رسیم بخواب. سرت را بگذار این‌جا آره. همین طوری، آها، بارک الله، این‌جا. حالا تو تمام زندگی منی.
اون‌جا باید خیلی عالی باشه... همون جایی که... نمی‌دونم کجاست... یک جای دیگه. می‌فهمی..
-آره لنی خوب می‌فهمم می‌خوای چی بگی...
(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)
پ.ن: "خداحافظ گاری کوپر" به پایان رسید. کتاب عجیبی بود. رومن گاری نشون داد که زور عشق خیلی زیاده. حتا یک آدم سر به هوای ساختارشکن مردم‌گریز و رابطه‌گریز مانند لنی را هم ناچار به تسلیم کرد. رومن گاری نشون داد که کلن با واقعیت‌های مسلم هستی نمی‌شه درافتاد. نه با بدش، نه با خوبش. پکیج زندگی همینه که هست. با یه مکانیسم‌های عجیب و غریبی داره کار می‌کنه که به عقل جن هم نمی‌رسه. تراپیست‌ها و جامعه‌شناس‌ها و فیلسوف‌ها هم مثل پلیس‌‌هایی هستن که فقط هر از گاهی یه سوتی می‌زنن. ماشین‌ها راه خودشون رو می‌رن و کاری به سوت پلیس ندارن.....کتاب بعدی را به زودی اعلام می‌کنم.
@hafezbajoghli

-لني، ما عاقبت آزاد شدیم.
-آزاد؟ آره جون خودت! اصلن نمی‌دونه چی می‌گه. یک دفعه می‌گه عشق، بعد پشت سرش می‌گه آزادی. این دو تا که با هم جور در نمی‌آن. آدم باید انتخاب کنه یا این یا اون. من تکلیفم روشنه. من عشق رو انتخاب می‌کنم. قول می‌دم جس.
(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)

پ.ن: من الان کشف کردم وقتی حافظ به پارتنرش گفت "من از آن روز که در بند توام آزادم" پارتنر حافظ فرمود: "آره، جون خودت!"
@hafezbajoghli

‌
یک دختر ۸ ساله با تشخیص ADHD (بیش‌فعالی) تحت نظر روانپزشک است.
- دخترتون چطوره؟
- تا یک ماه پیش خیلی خوب بود. یک ماهه بدتر شده.
- یعنی چطوری شده؟
- نمی‌دونم. انگار بی‌قراره. مرتب می‌گه دلم درد می‌کنه. ولی پیش دکتر اطفالش هم رفتم، معاینه‌ش کرد گفت مشکلی نداره. اگه یادتون باشه هر بار که علایم بیش‌فعالیش می‌زنه بالا می‌گه دلم درد می‌کنه. انگار این طوری مشکلش رو ابراز می‌کنه.
- متخصص اطفال گفت مشکلی نداره؟
- بله. آزمایش هم براش درخواست کرد. تو گوشیم دارم.
- نشون دکترش هم دادید؟
- آزمایش رو برای دکترش واتساپ کردم. گفت مشکلی نداره. نگران بودم کم‌خونی داشته باشه. می‌شه شما هم نظرتون رو بگید؟
روانپزشک با دقت جواب آزمایش را در گوشی مادر می‌بیند:
Hemoglobin12.6 g/dL
    Platelets240,000/mm³
    Leukocytes8,200/mm³
        Neutrophils48%
        Eosinophils20%
        Lymphocytes19%
        Monocytes3%
    Albumin2.8 g/dL
آزمایش‌های سنا خانم کاملن نرماله. کم‌خونی نداره. تعداد گلبول‌های سفید هم نرماله. تب هم که نداشته؟
- نه تب نداشته.
- خب پس مشکل عفونت نداره.  چون متخصص اطفال معاینه‌ش کرده و مشکلی نبوده خیال من راحته که مشکل جسمی نداره. به نظر من لازمه دوز ریتالین رو بیشتر کنم. نصف ریتالین اضافه کنید.
-کتی جون:  چرا این‌قدر سنا بی‌قراره؟
- مال بیش‌فعالیشه.
- لاغر هم شده.
- هر وقت بیش‌فعالیش می‌زنه بالا اشتهاش کم میشه. به نظرم یکمی لجبازی هم می‌کنه. روانپزشکش دوز ریتالین رو بیشتر کرده، خود ریتالین هم بی‌اشتهایی میاره.
- ولی به نظر من باید به یه دکتر اطفال دیگه هم نشون بدی.
- دکتر اطفال داره. مرتب پیشش می‌برم.
- برای مسائل پزشکی همیشه خوبه second opinion بگیری. من یه دکتر اطفال خوب می‌شناسم. بیماری دختر معصومه رو اون بود که تشخیص داد.
- آهان. باشه. می‌تونی ازش وقت بگیری؟
- آره با منشیش دوستم.
مطب دکتر اطفال:
- خب سنا خانم چی شده اومدی این‌جا؟
- بیش فعالی دارم.
- ازکجا می‌دونی بیش‌فعالی داری عزیزم؟
- مامانم گفته دارم.
- مامانت به من گفت دلت هم درد می‌کنه. درسته؟
- بله. درسته.
- کجای دلت درد می‌کنه؟
- نمی‌دونم. دلم دیگه. این جام ( به شکمش اشاره می‌کند)
خانم آزمایش سنا رو بدید لطفن.
- بفرمایید.
متخصص اطفال به محض این که برگه آزمایش رو می‌بینه می‌گه: این بچه که انگل داره. چطور دکتر قبلی دقت نکرده؟!
- برای دکتر اطفال تو واتساپ فرستادم جواب داد نرماله. روانپزشکش رو حضوری دیدم. گفت گلبول‌های سفید نرمالن و عفونت نداره.
- یعنی هیچ کدوم از دو پزشک قبلی نفهمیدن ائوزینوفیل این بچه بالاس؟! یه آزمایش مدفوع می‌نویسم. همین الان برید بگیرید و نتیجه را برای من بیارید.
روز بعد:
در آزمایش مدفوع تخم آسکاریس گزارش شده‌است.
- حالا باید چی کار کنم؟
- هیچی. فقط یه بار باید قرص ضدانگل بخوره. سنا دختر قویه با همین یک بار قرص خوردن دخل انگل‌ها رو در میاره. مگه نه سنا خانم؟
- بله.
پ.ن: این اتفاق برای من نیفتاده. اما اگر من هم به جای آن روانپزشک بودم با دیدن تعداد WBC نرمال مراجعم به عدد ائوزینوفیل دیگر دقت نمی‌کردم و تشخیص بیماری انگلی او را میس می‌کردم و به نظر متخصص اطفال اولی مبنی بر نداشتن بیماری جسمی اکتفا می‌کردم و علایم او را به حساب تشدید علایم بیش‌فعالی می گذاشتم و به خاطر بی‌سوادی‌ام شرمنده‌ی مراجعم، مادرش و  همکارم می‌شدم.
@hafezbajoghli

ادامه‌ی پست قبلی:
- روانپزشکم حرف‌های منو جدی نمی‌گرفت. می‌گفت داری علایم پدرت رو ناخودآگاه تقلید می‌کنی. می‌گفت تا حالا نشنیده یه خانم جوان احتباس ادراری داشته باشه.
- به روانپزشکت سلام خاص منو برسون و بهش بگو خیلی چیزها رو شما نشنیدی. از این به بعد شکایت‌های بیمارهات رو جدی‌تر بگیر. باجناق خود من هم روانپزشکه. می‌دونم چطوری فکر می‌کنن. [با خنده] فکر می‌کنن ریشه‌ی همه‌ی مشکلات در دوران کودکیه!
پ.ن: این اتفاق برای من نیفتاده، اما اگر من هم به جای آن روانپزشک بودم اطلاعی از امکان احتباس ادراری در یک خانم جوان و تشخیص دیورتیکول مجرای ادراری نداشتم و علایم مراجعم را در راستای سایر علایم روانی و تقلید ناخودآگاه از علایم پدرش می‌دیدم و بدون کنجکاوی و دقت بیشتر صرفن به نظر اورولوژیست اول و ریپورت سونوگرافی کلیه اکتفا می‌کردم و به خاطر بی‌سوادی‌ام شرمنده‌ی مراجعم می‌شدم.
پ.ن: وقتی به این فکر می‌کنم که ادعای من از رد کردن علل ارگانیک (جسمی) در روانپزشکی صرفن تکیه به نظر یک پزشک دیگر است-سرم سوت می‌کشه. این کار ساده را که هر کسی می‌تونه بکنه. آیا تمام ادعای من برای رد علل ارگانیک پیش از تشخیص روانپزشکی محدود به پذیرش نظر یک پزشک دیگر است؟! این بود آرمان‌های رویکرد بایوسایکوسوشال در روانپزشکی؟!
@hafezbajoghli

- حال پدرتون چطوره؟
- هی، بد نیست. بعد از شیمی‌درمانی اوضاعش بهتره. ولی چند وقته احتباس ادراری پیدا کرده. مشکل پروستات داره‌. تو هفته‌ی گذشته دو بار به خاطر احتباس ادراری بستری شد.
- پس باید روزهای سختی رو داشته باشی.
- بله. البته سختیش برای من مهم نیست. چیزی که داره منو از پا در میاره دیدن ناتوانی تدریجی پدرمه.

یک ماه بعد:

دکتر یه علامت جدید پیدا کردم، خجالت می‌کشم در موردش صحبت کنم.
-سعی کن بتونی بگی. من کمکت می‌کنم.
- دچار احتباس ادراری شدم.
- چطوری فهمیدی؟
- دقیقن علایمی که پدرم برای دکترها تعریف می‌کرد رو دارم.
- مثل چه علایمی؟
-این که ادرارم کاملن تخلیه نمی‌شه. اولش طول می‌کشه ادرارم بیاد، بعدش هم قطره قطره میاد.
- به دکتر اورولوژیست مراجعه کردی؟
- بله، به دکتر پدرم گفتم. ایشون هم گفتن عصبیه. البته سونوگرافی شکم و لگن هم دادم، مشکلی نداشتم. دکتر گفت باید به روانپزشک مراجعه کنم.
- عجیبه دقیقن علایم ادراری پدرت رو داری تقلید می‌کنی.
- نه دکتر، تقلید نیست.
- می‌دونم. منظورم تقلید ناخودآگاهه. این اتفاق برای کسانی که از یه بیمار مزمن مراقبت می‌کنن می‌تونه پیش بیاد.
- ولی نگران انسداد ادراری هستم.
- زن‌ها که دچار انسداد ادراری نمی‌شن! این مردها هستن که دور مجراشون پروستات حلقه زده و اگه بزرگ بشه راه خروجی رو می‌بنده....علامت دیگه ای هم داری؟
هفته‌ی پیش سوزش ادرار داشتم. آزمایش ادرار دادم عفونت ادراری بود.
- خب برای هر خانمی ممکنه عفونت ادراری پیش بیاد. ایجاد علایم عفونت ادراری زمینه‌ساز تقلید ناخودآگاه علایم ادراری پدرت در تو شده. مشکل تو اینه که ناخودآگاه در جلد پدرت رفتی.
- دقیقن. وقتی پدرم درد می‌کشه، انگار خودم دارم درد می‌کشم.
- به همین دلیله که علایم احتباس ادراری را ناخودآگاه داری تجربه می‌کنی. در صورتی که احتباس ادراری به این شکل مربوط به مردهاست.
ولی من واقعا احساس احتباس ادراری دارم.
- خانم من اولین باره می‌شنوم یک زن از احتباس ادراری شکایت داشته باشه. زن‌ها که پروستات ندارن که راه مجرای ادراری رو ببنده. به اورولوژیست هم مراجعه کردید گفته مشکلی ندارید. سونوگرافی کلیه هم شدید که نرمال بوده. شما دارید ناخودآگاه علایم بیماری پدرتون رو تقلید می‌کنید.
......علایم ادراری خانم ادامه می‌یابد.
تصمیم می‌گیره پیش یک اورولوژیست دیگر برود. به کتی جون زنگ می‌زند.
- من هم فکر می‌کنم باید پیش یه اورولوژیست دیگه بری.
- کتی جون، اورولوژیست پدرم کارش خیلی خوبه. هم معروفه هم من خیلی ازش راضی بودم.
- چون دکتر پدرته و تو همیشه به عنوان همراه پدرت پیشش رفتی، نمی‌تونه تو رو خیلی جدی بگیره. بهتره پیش دکتر من بری.
- می‌تونی ازش وقت بگیری؟
- آره با منشیش دوستم.
مطب دکتر اورولوژیست کتی جون:
- چقدر وقته علایم احتباس ادرار دارید؟
- یک ماهه.
- گفتید ادرارتون اول نمیاد. آخرش هم قطره قطره میاد.
- بله، درسته.
- در سکس مشکلی نداشتید؟
- خوب شد گفتید، مقاربتم دردناک شده.
- آزمایش کامل کی گرفتید؟
- هفته‌ی پیش. بفرمایید. این هم نتیجه‌ی آزمایشاتم.
-این نشون می‌ده عفونت ادراری داشتید.
- بله آنتی بیوتیک خوردم خوب شدم.
- بخوابید معاینه‌تون کنم.....دکتر در معاینه‌ی واژینال متوجه میشه دیوارهای قدامی واژن در قسمتی دچار بیرون‌زدگی شده.
- خانم باید سونو بشید.
- من که سونوگرافی شدم. ریپورتش را هم به شما نشون دادم.
- نه اون فایده نداره. باید سونوی واژینال بشید.
سه روز بعد:
- بفرمایید این هم ریپورت سونوی واژینال:
- همونی که تشخیص داده بودم درست بود. دیورتیکول مجرا دارید. شما هر دو فرندتون رو زایمان طبیعی کردید. درسته؟
- بله درسته.
زایمان طبیعی یک عامل خطر برای این بیماریه. هرچیزی مثل زایمان واژینال که به مجرای ادراری آسیب وارد کنه. دیورتیکول مجرا در واقع یک فتق یا بیرون زدگی مخاط مجرا از دیواره‌ی مجرای ادراریه. شکل مجرا به هم می‌خوره و یک حفره‌ی اضافی سر راه مجرا قرار می‌گیره. برای همین احتباس ادراری می‌ده. ادامه در پست بعدی:
@hafezbajoghli

‌
-با این همه شانه بالا انداخت و گفت: دختره خیال می‌کنه پدرشو تو کشتی.
-شوخی میکنی! ولی تعجبی نکرد. یه لجن اصیل از هیچ چیز تعجب نمی‌کنه.
لنی من که نمی‌تونم همه رو بکشم. مگه خیال می‌کنه من ناپلئونم؟ هان؟

(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)
@hafezbajoghli

‌
همان طور که سرش زیر پیرهن بود گفت: من اونو نکشتم. نمی‌دونم کی کشته‌اش. من حتی عرضه ندارم خودمو بکشم. چطور می‌تونم این خدمتو به یکی دیگه بکنم که اصلن نمی‌شناسمش؟ من که جنتلمن نیستم.

(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)

@hafezbajoghli

باگ مورن می‌گفت که تمام تلاش‌های علوم و فلسفه یک هدف بیشتر ندارد و آن درک کثافت‌کاری‌هاست.

(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)

پ.ن: فلسفه بدون سوگیری به درک کثافت‌کاری‌ها می پردازه و ادعای درمان هم نمی‌کنه. به نظر من روانشناسی توی بد بن‌بستی گیر کرده. مشکل اصلی روانشناسی تکیه بر "نرمالیتی" است. اگه نرمالیتی وجود نداشته باشه، امر درمان کاملن بی‌معنی میشه. روانشناسی ناچاره برای حفظ جایگاه "درمان"، در به چالش کشیدن مفهوم نرمالیتی خیلی جسور نباشه. نرمالیتی برای روان‌درمانگران پارچه‌ایه که برای خودشون ازش قبا دوختن. یک رواندرمانگر چاره‌‌ای نداره که بالاخره بگه یه چیزهایی درسته، سالمه، منطقیه، پخته‌تره و از این حرف‌ها. هرکسی که خرده شعوری داشته باشه می‌فهمه که مفهوم نرمالیتی به شدت زیر سواله. ما هیچ معیار محکمی برای تفکیک سالم و ناسالم در مسائل عمیق انسانی نداریم. نهایت چیزی که می‌تونیم با جرأت در موردشون حرف بزنیم، امور غیر اخلاقی در برابر امور اخلاقی هستن. همین. ولی خب روان‌درمانگرها نمی‌خوان ادعا کنن که دنباله روی اصول اخلاقی هستن. نمی‌خوان جایگاه‌شون را در حد یک معلم اخلاق تقلیل بدن. جایگاه طبیبانه را دوست دارن. می‌خوان ادعای طبیبانه بکنن. یعنی بگن من کاری با اخلاق ندارم، ادعا می‌کنن که بر اساس دانش‌شان به این درک رسیده‌اند که یه چیزهایی فراتر از اخلاقی نبودن، پاتولوژیک هستن. نشانه‌های بیماری روانین، و از این حرف‌ها....پشت بندش هم ادعای درمان می‌کنن. ادعای درمان یکی از فریب‌کاری های روان‌درمانگرهاست. از این منظر همه‌ی تراپیست‌ها شارلاتانن. همه‌شون بر اساس معیارهایی که وجود خارجی ندارن به یه چیزهایی می‌گن نرمال، به یه چیزهایی می‌گن ابنورمال.
پ.ن۲: البته نیاز به توضیح نیست که منظور من از نداشتن معیار دقیق برای پاتولوژیک بودن یک رفتار در مورد رفتارهای به شدت افراطی مثل تغییرات بارز خلقی، اضطراب ناتوان کننده، پرخاشگری، رفتارهای خودتخریبی و آسیب به دیگران نیست. منظورم طیف وسیعی از رفتارهای انسانی است مانند درس نخواندن، تن به کار ندادن، علاقه به جنس مخالف نداشتن، علاقه به خیانت در رابطه داشتن، پوچ‌گرا بودن، بی‌هدف بودن....و یک میلیون مثال دیگر. میتوانیم در مورد غیر اخلاقی یا اخلاقی بودن این رفتارها نظر بدهیم، همچنین می‌توانیم در مورد سلیقه‌ی شخصی و احساس خودمان نسبت به این رفتارها نظر بدهیم، اما هیچ معیاری برای ادعای طبیبانه‌ی پاتولوژیک بودن یا سلامت‌بودن در مورد آن‌ها نداریم.
@hafezbajoghli

انگاری نمی‌توانست به خود بقبولاند که وقایع عادی روزانه به این سادگی و راحتی ممکن است به فضیحت مبدل شوند. حتا وقتی به پرسش‌های پلیس و
خبرنگاران جواب می‌داد احساس می‌کرد که همه چیز غیر واقعی است. مردد بود. انگاری دارد دروغ می‌گوید و می‌بایست هم دروغ بگوید. بعضی چیزها را ناگفته بگذارد، ملاحظه کند و از چیزهایی که واقعیت هم نداشت دفاع کند.
(خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری، سروش حبیبی)
پ.ن: آدم‌های ناصادق که راه به راه دروغ می‌گن. اون‌هایی که آدم‌های با صداقتی هستن، تمام صداقت‌شون مربوط با جاییه که پای ذره‌ای منفعت یا مضرت در کار نباشه. وقتی پای کوچک‌ترین منفعت یا مضرتی در کار باشه همه دروغ می‌گن. منظورم از همه عدد صد در صد با تعریف ریاضیه. ممکنه بعضی‌ها برای منافع و مضرات سطح پایین صداقت‌شون رو حفظ کنن. ولی اگه سطح سود و زیان بالا رفت، همه دروغ می‌گن. همه یعنی همه. این هم از صداقتی که بعضی‌ها سنگش رو به سینه می‌زنن!
@hafezbajoghli