Diary of Darkness

زمانی گفته‌هایم، چون طنین حقیقت، در سکوت رخنه می‌کرد و لایه‌های عمیق هستی را در هم می‌فشرد. اما اکنون، چه نیازی به واژه‌هاست؟ آنچه از من برمی‌خاست، اگر پژواکی داشت، تنها به ژرفای خودم بازمی‌گشت.
چشمانم را بر روی زمین بسته‌ام، اما گویی در این سیطره‌ی تاریکی، نگاهی از درون به آسمان دوخته شده است. نه از سر درماندگی، بلکه از درک چیزی فراتر از آنچه که چشم‌ها قادر به دیدن هستند. در این تشویش و آستانه‌ی بی‌پایانی که میان دنیای شناخته‌شده و ناشناخته قرار گرفته‌ام، حقیقتی را جستجو می‌کنم که جز در سکوت نمی‌توان آن را دریافت.
با تاریکی در کنارم,
رویایی که در زمان گم شده است، اکنون در درونم به حقیقت می‌پیوندد.
این رویا، چون نسیمی نرم، در سکوت جاری است و هزاران معنا در خود نهفته دارد.
در این سکوت، با چشمانی بسته و در دل سیطره‌ی تاریکی، هر ذره از هستی خود را در پیوندی با جهان می‌یابم. و من، در این تشویش مطلق، خود را در میان پژواک‌های گمشده، بازآفرینی می‌کنم. این جوهر خاموشی است که در دل آن، حقیقت‌های ناگفته به زندگی می‌آیند.


Autrefois, mes paroles s'immisçaient dans le silence tel le son d'une vérité frappante, comprimant les couches profondes de l'existence. Mais aujourd'hui, pourquoi les mots ? Ce qui émerge de moi, s'il a un écho, ne revient que dans la profondeur de mon être.
J'ai fermé les yeux sur la terre, et pourtant, il semble qu'un regard, né du fond de moi, se fixe sur le ciel. Ce n'est pas par désespoir, mais par une compréhension qui dépasse ce que les yeux peuvent percevoir. Dans ce tourbillon, entre le monde connu et l'inconnu, je cherche une vérité que seule le silence peut révéler.
Avec l'obscurité à mes côtés,
Un rêve perdu dans le temps, désormais se réveille en moi.
Ce rêve, tel une brise douce, circule dans le silence, portant en lui mille significations.
Dans ce silence, les yeux fermés et au cœur de la domination des ténèbres, je trouve chaque parcelle de mon être liée à l'univers. Et moi, dans cette tourmente absolue, je me redécouvre parmi les échos perdus. C'est l'essence du silence, où les vérités inarticulées prennent vie.

👤 Marguerite Duras

📚 La Douleur

@Dairy_of_Darkness

همه‌ چیز در جهان روشن و بدیهی می‌نمود، لیک مردمان، همانانی که خویشتن را عاقل و فرهیخته می‌پنداشتند، در تار و پود دروغ و تزویر گرفتار آمده بودند، تارهایی که به دست خویش تنیده و آن را حقیقت می‌انگاشتند. حیاتشان، سخنانشان، و تمامی آنچه بدان دل بسته بودند، جز پرده‌ای از تصنع نبود که هیچ پیوندی با جوهر راستین زندگی نداشت. با اطمینانی که شایسته نادانی است، از آنچه در آن دانشی نداشتند سخن می‌گفتند، گویی اسرار آفرینش را در مشت دارند، حال آنکه از ابتدایی‌ترین رنج‌های آدمی بی‌خبر بودند.

و اینچنین بود که هرکه در این طوفان ابتذال غرقه می‌شد، بی‌آنکه بداند، آرام‌آرام از حقیقت فاصله می‌گرفت. مگر نه آنکه رهایی از این جماعت، و گزیدن خلوت اندیشه، نخستین گام به سوی ادراک حقیقت است؟


Toutes choses en ce monde semblaient claires et évidentes, et pourtant les hommes ceux qui se croyaient sages et instruits, étaient pris dans la toile de mensonge et de prétention, une toile tissée de leurs propres mains, qu’ils prenaient pour la vérité. Leur vie, leurs paroles, et tout ce à quoi ils s’attachaient, n’étaient qu’un voile d’artifice, sans aucun lien avec l’essence véritable de l’existence. Avec une certitude propre aux ignorants, ils parlaient de sujets dont ils n’avaient aucune connaissance, comme si les secrets de la création leur étaient révélés, alors qu’en réalité, ils restaient aveugles aux souffrances les plus élémentaires de l’homme.

Et ainsi, quiconque se laissait engloutir par cette tempête de vulgarité s’éloignait, sans s’en apercevoir, toujours davantage de la vérité. Car n’est-il pas vrai que fuir cette multitude et choisir la solitude de la pensée est le premier pas vers la perception du réel ?

👤 Marcel Proust

📚 À la recherche du temps perdu

@Dairy_of_Darkness

ما در دور باطلی از امیدهای کوتاه و سرخوردگی‌های بلند قدم می‌زنیم. هر سال که می‌آید، چیزی جز بازتاب سال پیش نیست، با همان غم‌ها و همان خستگی‌ها. گاهی فکر می‌کنم زمان همچون امواجی که بی‌وقفه به ساحل می‌خورند، ما را فرسوده می‌کند و بازمی‌گرداند به همان نقطه‌ای که ایستاده بودیم. ما پیش می‌رویم، اما گویی هر قدم ما را به عقب می‌کشد.
چه اندوه‌بار است که تنها تسلی ما، تصور فردایی بهتر است که هرگز نمی‌آید. و این فکر که شاید آرامشی در پیش باشد، تنها چیزی است که ما را در این شب‌های طولانی سر پا نگه می‌دارد. اما تو، دوست من، این را بهتر از من می‌دانی که این آرامش اگر هم برسد، همچون سایه‌ای گذرا خواهد بود، زیرا ما محکوم به حرکت در این دایره‌ایم.
گاهی از خود می‌پرسم که آیا این اندوه، همان چیزی است که ما را به نوشتن وا می‌دارد؟ شاید اگر این سنگینی نبود، قلم در دست ما می‌خشکید. اما آیا هنر کافی است که این خلأ را پر کند؟ یا ما تنها تلاش می‌کنیم با کلماتی بی‌جان، صدای عبور زمان را خاموش کنیم ؟


Nous marchons dans un cercle vicieux d'espoirs éphémères et de désillusions persistantes. Chaque année qui arrive n'est qu'un reflet de l'année précédente, avec les mêmes tristesses et les mêmes fatigues. Parfois, il me semble que le temps, comme des vagues qui se brisent sans cesse sur la rive, nous use et nous ramène au même point où nous étions. Nous avançons, mais chaque pas semble nous ramener en arrière.
Il est si triste de penser que notre seul réconfort est l’idée d’un lendemain meilleur qui ne vient jamais. Et cette pensée qu’une paix pourrait survenir est la seule chose qui nous maintient debout lors de ces longues nuits. Mais toi, mon amie, tu le sais mieux que moi : même si cette paix arrive, elle ne sera qu’une ombre passagère, car nous sommes condamnés à tourner dans ce cercle.
Parfois, je me demande si cette tristesse n'est pas précisément ce qui nous pousse à écrire. Peut-être que sans ce poids, la plume sécherait entre nos doigts. Mais l’art suffit-il à combler ce vide ? Ou bien essayons-nous simplement d'étouffer par des mots sans vie le bruit du temps qui passe ?

👤 George Sand

📃 Letters to Gustave Flaubert

@Dairy_of_Darkness

This day in late December is special to me and to everyone who knows you, dear Sajjad. But I know it doesn’t hold the same meaning for you, and maybe it even feels like a curse. I understand.

For ten years, I've had you by my side...through the silence and the storms, through loss and the passing of the people most dear to us, and moments of agony. You’ve been there for me, even when everything else felt like it was falling apart. I’ve felt the weight you carry, the losses you’ve endured things most wouldn’t survive. You never ask for help, even when you need it. You carry pain like it belongs only to you.

You’re not like others. Your mind cuts through the world, seeing things as they are, not as people wish. It’s not just intelligence, but a clarity most can’t handle. The thoughts you hold stay locked inside, but I know they’re there. You stand apart, not because you want to, but because that’s how it’s always been.

People still come closer, even when you pull away. Maybe they sense something, your quiet, your weight. I don’t know if you realize how much your presence means.

I’m not writing this to acknowledge the day, but because I’ve stood beside you through silence and scars, and I’ll stand there still. Even if today feels hollow, I want you to know you matter to me. I’ve learned more from you than I can explain, and though we’re separated by miles, I still find myself reaching for you. You’re the only one who understands things no one else ever could.

تو از دنیای بی‌روحی می‌آیی، جایی که اعداد و اشکال سرد، حقیقت را می‌سازند و عمیق‌ترین رازهای روح در میان زمزمه‌های بی‌جان گم شده‌اند. تو در جستجوی یقین به سطح خزیده‌ای، اما آیا حقیقت در سطح است؟ آیا می‌توان در آیینه‌ی آب چیزی بیش از سایه دید؟
مردمان به آنچه آشکار است، قناعت می‌کنند و تو نیز چنین کرده‌ای. اما هیچ روحی نمی‌تواند از این سطح سرد و بی‌جان زنده بماند. در ژرفای تاریک و گاه وحشتناک است که زندگی می‌جوشد، در جایی که تنها جرأت دیدن، دریچه‌ای به حقیقت است.

ای انسان، آیا نمی‌بینی که روح زمانه تو را به زنجیر کشیده است ؟ هرچند خود را آزاد می‌پنداری؟ تو حقیقت را در ظاهر و جلوه‌های گذرا جستجو می‌کنی و آن را به هزاران تکه‌ی بی‌جان و بی‌روح می‌گشایی، از ژرفای وجود خود غافل مانده‌ای.
زندگی هرگز در پس نقاب‌های گذرا به حقیقت نمی‌رسد. از ژرفا بیمناک باش، اما آن را انکار مکن؛ چرا که انکار آن، مرگ جوهر وجود و حقیقت درونی توست.

👤 Carl Gustav Jung

📚 The Red Book

@Dairy_of_Darkness