مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ تحقیق علمی



📌واژه تحقیق ، اطلاق عام دارد و می‌توان آن را برای هر نوع فعالیت جستجوگرانه و کاوشگرانه ای که افراد برای پاسخگویی به مسئله یا کشف مجهول انجام می دهند به کار گرفت ، اما اصطلاح تحقیق علمی ، اطلاق خاص دارد و می‌توان آن را برای نوع خاصی از فعالیت‌های تحقیقاتی که مشخصات مخصوصی دارند به کار برد.

🔻 ۱- برخوردار بودن از آداب و تشریفات خاص : یک کار تحقیقی علمی ، آداب ویژه خود را دارد و نمی‌توان آن را به صورت ذهنی انجام داد ، در این تحقیقات پژوهشگر باید مسائلی را که برای بررسی انتخاب می‌کند ، مورد ارزیابی همه جانبه قرار دهد. سپس برای انجام دادن آن ، طرح تحقیق مناسبی تهیه کند که مسئله در آن به خوبی تعریف ، فرضیه های آن به درستی تدوین و روشهای گردآوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل آن مشخص شده باشد و از همه مهمتر در پایان کار نسبت به تدوین گزارش تحقیق و انتشار آن اقدام گردد. به طور کلی چنین طرحی باید حاوی تمام فعالیتها و عناصری باشد که فرایند تحقیق را به صورت نظام‌مند ، عملی سازد.

🔻۲- توسعه قلمرو معرفت:
بدین معنی که تحقیق باید مطلب تازه (یا تبیینی تازه ) را در جهان خلقت کشف نموده و بر حجم دانش و معرفت بشر بیافزاید و به افزایش معلومات ما کمک دهد. در واقع باید نتیجه تحقیق ، ناشناخته ای را برای بشر شناسایی کند و مجهولی را معلوم گرداند. در یک تحقیق علمی باید نتایج به دست آید که منجر به ارزیابی نظریه های موجود شود یا نظریه ها و قوانین علمی و قضایای کلی جدیدی را ارائه نماید یا در یک مورد ، خاص مجهولی را برای اولین بار معلوم کند.

🔻۳- شناخت حاصل از تحقیق در بیرون ذهن واقعیت و ما به ازای خارجی داشته باشد.
یعنی بتوان برای آنچه تحقیق به عنوان نتیجه و شناخت عرضه می‌کند در خارج از ذهن ، واقعیت و ما به ازای خارجی پیدا کرد. به طور خلاصه می‌توان تحقیق علمی را به این صورت تعریف کرد: تلاش کاوشگرانه ای که آداب خاصی به طور نظام مند ، با هدف کشف مجهولی در جهان خلقت و به منظور گسترش قلمرو معرفتی نوع بشر انجام شده و شناخت حاصل از آن ، مصادیق و ما به ازای خارجی داشته باشد.

🔻این تلاش تحقیقاتی می‌تواند در کلیه ی حوزه‌های معرفتی بشر ، از حوزه علوم مادی( فیزیکی) و انسانی انجام پذیرد و نمی‌توان تحقیقی را که با رعایت موازین علمی در حوزه‌های علوم انسانی و علوم اجتماعی انجام شده و شناخت حاصل از آن مابه ازای خارجی دارد ، فاقد ارزش علمی دانست و صرفا تعلق آن به حوزه انسانی و اجتماعی از اطلاعات علمی برای خودداری کرد.



➕ روش تحقیق در علوم انسانی || دکتر حافظ نیا





🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ بهترین سن برای ازدواج از نظر تحقیقات علمی


➕بر اساس قانون ۳۷ درصد که از مطالعه‌ای
با نام Algorithms to Live By برگرفته شده، سن ۲۶ سالگی بهترین زمان برای ازدواج محسوب می‌شود. این قانون بر اساس این فرضیه است که پس از بررسی و ارزیابی ۳۷ درصد از گزینه‌های موجود، فرد به اندازه کافی اطلاعات برای انتخاب بهترین گزینه دارد.این الگوریتم در زمینه‌های مختلفی مانند استخدام و انتخاب شریک زندگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. طبق این قانون، دوره زمانی مناسب برای پیدا کردن شریک زندگی بین ۱۸ تا ۴۰ سالگی است و نقطه بهینه در ۲۶ سالگی قرار دارد. پس از این سن، کیفیت گزینه‌های موجود برای ازدواج ممکن است کاهش یابد.

➕بسیاری از متخصصان معتقدند که اواخر دهه ۲۰ سالگی بهترین زمان برای ازدواج است. دکتر وایت فیشر، روان‌شناس، معتقد است که در این سن افراد معمولاً تحصیلات خود را به پایان رسانده‌اند و وارد بازار کار شده‌اند. کلسی تورگرسون، مددکار اجتماعی بالینی، نیز تأکید می‌کند که تا زمانی که مغز به طور کامل رشد نکرده است (در حدود ۲۵ سالگی)، افراد بهتر است برای ازدواج صبر کنند.

➕وینا کالینز، مشاور روابط زناشویی، معتقد است که برای زنان، سن ۲۸ سالگی و برای مردان، سن ۳۲ سالگی بهترین زمان برای ازدواج است. او توضیح می‌دهد که در این سنین، افراد به شناخت بهتر از خود رسیده‌اند و تجربه کافی در زمینه روابط عاطفی و حرفه‌ای به دست آورده‌اند.



📝مترجم:علیرضا مجیدی




🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

Ⓜ️ از پشیمانی چه حاصل؟

➕ پشیمانی به ما اجازه می‌دهد تا دوباره متولد شویم.

🔻همۀ ما شب‌هایی را در خاطر داریم که روی تخت، خواب به چشمانمان نمی‌آمده و در همان حالی که انتظار می‌کشیده‌ایم تا خدایان خواب بر ما فرود آیند، ناگهان شیطانی شرور آرام آرام از کنجی تاریک، بیرون خزیده و مثل بختک روی سینه‌مان نشسته: شیطانِ خاطره‌های تلخ گذشته. خاطراتی که در آن‌ها دست به کاری شرم‌آور زده‌ایم یا رفتاری ناپسند از خودمان نشان داده‌ایم که فکر کردن به آن، از پس ماه‌ها و سال‌ها، هنوز حالمان را بد می‌کند. در این مواقع است که «پشیمانی» در خالص‌ترین حالت خود سراغمان می‌آید.

🔻 مادری را فرض کنید که به یاد می‌آورد وقتی بچه‌اش کوچک بوده، به خاطر مسئله‌ای بی‌اهمیت به‌سختی تنبیه‌اش کرده. یا کارمندی که بی‌دلیل همکارش را رنجانده. احساس پشیمانی، حتی وقتی به طور غیرعمد به دیگران آسیب زده باشیم، سراغمان می‌آید.

🔻برخی می‌گویند احساس ندامت برای مسائلی که دیگر نمی‌توانیم برایشان کاری بکنیم، بیهوده است. فیلسوف قرن هفدهم، باروخ اسپینوزا، عقیده داشت که پشیمانی و ندامت عناصر مستی‌آور زیان‌باری هستند که فهم ما را بر هم می‌زنند: ما بر اثر شتاب‌زدگی دچار خطا می‌شویم و بر اثر شتاب‌زدگی خود را دربارۀ خطاهایمان سرزنش می‌کنیم. نیچه با این دیدگاه موافق بود، و پشیمانی را چنین توصیف می‌کرد: «افزودن دومین حماقت به حماقت نخست». در عصر ما که خودیاری در اوج است نیز این دیدگاه در قالب شعار «خودت را ببخش» فراوان شنیده می‌شود.

🔻 اما بخششِ خود توهمی بیش نیست. تنها کسانی که می‌توانند ما را ببخشند، آن‌هایی هستند که در رابطه با آن‌ها مرتکب خطا شده‌ایم. ایوان کارامازوف، در رمان سترگ داستایوفسکی، استدلال می‌کند که حتی خدا نیز حق ندارد کسی را ببخشد که کودکان را شکنجه کرده و کشته است. چون خدا آن کسی نیست که شکنجه شده است.

🔻 من حق ندارم که کسی را که از شما زورگیری کرده ببخشم، و می‌توانم خودم را هم به‌دلیل فریب فردی دیگر ببخشم. این به‌معنای تأیید شکنجۀ بی‌پایان خودمان یا احساس گناه نامعقول نیست. اگر وحشیانه خودمان را قضاوت کنیم، ایمانمان به خود و تواناییمان برای اصلاح رفتار را از دست می‌دهیم. می‌توانیم بیاموزیم که گذشته‌ها را به گذشته بسپاریم، اما قبل از آن‌که آن‌ها را به گذشته بسپاریم، باید اجازه دهیم تا پشیمانی وجودمان را در بر بگیرد. شاید توصیۀ کتاب‌های مقدس بهترین باشد: توبه کن، طلب بخشایش نما، همراه با عزمی صادقانه برای تغییر رفتارت.

🔻 البته می‌توان از احساس پشیمانی هم سوءاستفاده کرد. داستایوفسکی که صاحب‌نظری بزرگ در باب گناه و پشیمانی است، تردید دارد که بتوانیم بدون خودستایی یا احساس قدرت، به کار بدی اعتراف کنیم. بااین‌حال، پشیمانی خیلی وقت‌ها احساسی انسانی و لازم است تا بتوانیم رابطۀ خودمان با خودمان را اصلاح کنیم.

🔻کیرکگارد می‌گوید وقتی نیایش می‌کنید، خدا را تغییر نمی‌دهید، خودتان را تغییر می‌دهید. شاید قصۀ پشیمانی هم چنین باشد. من نمی‌توانم کارهای گذشته‌ام را تغییر دهم یا پاک کنم، اما شاید با عمل پشیمانی، هویت خودم را دگرگون می‌کنم. هنری دیوید ثورو توصیه می‌کند: «از پشیمانی‌هایتان بیشترین بهره را ببرید؛ هرگز افسوس خود را پنهان نکنید، بلکه از آن مراقبت کنید و آن را بپرورانید تا آنکه از گیرایی کامل و مجزایی برخوردار شود. پشیمانیِ عمیق، از نو زیستن است». از نو زیستن، زایشی دوباره از نظر اخلاقی است.


🔻آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «از پشیمانی چه حاصل؟». این مطلب در تاریخ ۲۹ شهریور ۱۳۹۶ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ گوردون مارینو است و علی برزگر آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید. +++


📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/e08848




🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی